تکنیک هایی برای کنترل رفتاری کودکان 4

تکنیک هایی برای کنترل رفتاری کودکان ۴

 

 

تکنیک هایی برای کنترل رفتاری کودکان ۴

نحوی صحیح تحسین کردن

 

در یک پژوهش کوکان با هوش نرمال و بالاتر به دو گروه تقسیم شدند هر گروه می بایستی پازل هایی را در سه سطح دشواری، متوسط، سخت و بسیار سخت درست می کردند. والدین کودکان نیز آنها را مورد تشویق قرار می دادند.

گروه یک پازل در سطح دشواری متوسط را ساختند، والدین گروه یک گفتند:«آفرین، تو چقدر باهوش هستی» و گروه دو گفتند:« آفرین، تو چقدر خوب دیدی، تو چقدر خوب دقت کردی». وقتی کودکان به پازل سطح سخت رسیدند نیمی از کودکان گروه یک از ساختن پازل انصراف دادند ولی همگی کودکان گروه دو در تلاش بودند و راهنمایی می خواستند و زمانی که به پازل های سطح دشواری بسیار سخت رسیدند بیشتر از نیمی از کودکان گروه یک از درست کردن پازل انصراف دادند ولی همگی کودکان گروه دو در تلاش بودند و راهنمایی می خواستند. و زمانی که پازل های سطح دشواری بسیار سخت رسیدند بیشتر از نیمی از کودکان گروه یک از درست کردن پازل انصراف دادند ولی همگی کودکن گروه دو در حال تلاش برای ساختن پازل بودند. پژوهشگران بررسی کردند، کودکان گفتند:« وقتی پازل را درست کردیم و به ما گفتند با هوش هستیم. اگر نتوانیم پازل را درست کنیم پس دیگر با هوش نیستیم » آنها از موقعیت های چالش برانگیزی که می تواند آنها را باهوش نشان ندهد اجتناب کردند. اما بچه های گروه دو که می توانستند پازل را درست کنند والدین انها گفتند:« چقدر خوب دیدی، چقدر خوب دقت کردی» زمانی که نتوانستند پازل را ندرست کنند به خود گفتند حتما خوب ندیده ام باید بیشتر تلاش کنم ، حتما خوب دقت نمی کنم باید دقتم را بالا ببرم. آنها همچنان به تلاش خود ادامه دادند.مشاور کودکان

والدین هر دو گروه قصد تشویق کردن کودک خود را داشتند، اما تشویق های اغراق آمیز، غرور و افتخار بیش از حد نتیجه معکوس می دهد. باعث افزایش نگرانی ها و دغدغه در کودک می شود که اگر عملکرد من با شکست رو به رو شود آیا آنها به من افتخار می کنند؟ من باهوش هستم؟ لذا چنین کودکانی فقط موقعیتهایی را جستجو می کنند که می دانند از پسش بر می آیند و ضامن موفقیت آنها باشد و از هر موقعیت که ریسک بخواهد چالش بر انگیز باشد فرار می کنند.

در واقع جدی ترین مشکل ، زمانی که والدین با اغراق تحسین می کنند یا بیش از حد تحسین به کار می برند این است که کودک از آن پس طوری عمل می کند که به دنبال رضایت و خوشحالی شما ست و دیگر متوجه علائق خود نیست یعنی عوامل بیرونی رفتار او را کنترل می کند و شوق و اشتیاق درونی در انجام کارها جای خود را به تحسین شما می دهد. در اینجا روش های مختلفی ارائه می شود که می توانید از آنها برای صحبت کردن با کودک خود در موقعیتها استفاده کنید و احساس پاداش گرفتن در او ایجاد کنید.

تکنیک هایی برای کنترل رفتاری کودکان ۴

به جای اینکه برچسب های کلی بزندی مثل اینکه چقدر باهوشی، چقدر هنرمندی ، چقدر ورزشکاری به افعال ریزتری که لازمه باهوشی یا هنرمندی یا ورزشکاری است اشاره کنید.

چقدر خوب گوش کردی و به یاد سپردی، چقدر خوب از رنگهای مختلف استفاده کردی، چقدر خوب تعادلت را حفظ کردی

یا می توانید بگوید:« تو واقعا سخت کار می کنی ، در مورد کاری که انجام داده ای چه احساس داری؟»

«در مورد تصویری که کشیده ای توضیح بیشتری بده؟»

هنگامی که در حال کشیدن تصویر گل بودی( یا وقت امتحان یا وقت گل زدن ، چه احساسی داشتی؟»

با اینگونه صحبتها، شما کودک را متوجه افکار و احساسات و تلاش های خودش در موقتیت می کنید. یعنی تمرکز بر روند کار تا نتیجه حاصله، و کودک می فهمد که تلاش مهم تر است. قابل درک است که این تغییر ناگهانی برای شما والدین سخت است که عادت به تحسین کرده اید در ابتدای راه می توانید به کودکتان اجازه دهید بیشتر در مورد کارش توضیح داده و حرف بزند تا شما فرصتی برای اندیشه و اجرای این تغییر در رفتار و گفتارش داشته باشد.

منبع:e-teb.com

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *