مراحل رشد کودکان

مراحل رشد کودکان

 

پدر و مادر بودن آمیزه ای از شادی و مبارزه جویی است. هیچ گونه طرح ریزی یا پیش بینی، شما را برای دنیایی که در انتظار شما و فرزند اولتان است، مهیا نمی سازد. وقتی نوزاد پابه عرصه ی وجود می گذارد، دنیای شما برای همیشه تغییر می یابد. شما رابطه ی عشقی عظیمی را با ناآشنایی شکل می دهید و اوقات زندگی را وقف کسی می کنید که به تازگی ملاقاتش کرده اید. شما در ارتباط با فرزندتان، نقش نوینی را به عهده می گیرید که تقریبا بر تمام زندگی شما تاثیر می گذارد.

طی قرنها، والدین احساس می کردند که اگر بچه ای را به سن بلوغ برسانند، کاری مهم انجام داده اند و اگر فرزندانشان در برابر بیماری ها، حوادث و تجاوزات زنده بمانند، موفقیتی بزرگ کسب کرده اند.

امروزه، بچه ها از مزایای داروها و فن آوری بهر می برند. اما والدین امروزی دیدی پیچیده تر پیدا کرده اند. آنان می خواهند فرزندانی پرورش دهند که دارای خصوصیات زیر باشند:

  • مسئول و همراه
  • باشهامت
  • خوشحال و مستعد لذت بردن از زندگی
  • موفق
  • به تعلقات و احساسات دیگران احترام بگذارند
  • مودب و دست و دل باز
  • راستگو
  • دوستدار خانه و خانواده و خودشان
  • بتوانند با سایرین کنار بیایند
  • متکی به نفس
  • هنگام بروز مشکلات قادر باشند فرصت ها را دریابند.

مراحل رشد کودکان

از لحظه ای که بچه ها به دنیا می آیند، والدین سعی دارند رفتار آنان را شکل دهند و بر آن نفوذ نمایند. اما درهر بچه صفات معینی وجود دارد که بخشی از شخصیت منحصر به فرد او را تشکیل می دهد. صفاتی که ما به عنوان پدر یا مادر ممکن است روی آنها نظارتی اندک داشته یا ابدا نظارت نداشته باشیم. همچنان که سعی می کنیم به تدریج همکاری و مسئولیت و شهامت را به فرزندانمان بیاموزیم، بجاست که این معیارهای درونی و نقشی که در شکل دهی فرزندانمان ایفا می کنیم را بشناسیم.

خلق و خو: هر بچه دارای خلق و خویی بخصوص، شیوه ی رفتار، سرعت و روش ویژه ی رشد است. پرورش بچه یعنی پرداختن به کیفیات فردی او، نه سعی در تغییر آنها. بنا به گفته ی بعضی از پژوهشگران، هر نوزادی با خلق و خویی منحصر به فرد به دنیا می آید که اساسا در تمام دوران کودکی با او می ماند. خلق و خو هیچ ارتبای با هوش و استعداد ندارد بلکه به کیفیات منحصر به فردی که نوزاد با آن زاده شده است، مربوط است.از طریق تشخیص و پذیرش خلق و خوی فرزندمان، درکی عمیق تر نسبت به او به دست می آوریم. این امر به نوبه ی خود به ما کمک می کند از شیوه ی مخصوص فرزندمان تقدیر کنیم و پذیرای آن باشیم.

مراحل رشد کودکان

سرعت رشد: ما با محترم شمردن سرعت رشد فرزندانمان به آنان کمک می کنیم. بچه ها با سرعت  به روش مخصوص به خودشان رشد می کنند. آنان تقویمشان را برای دستیابی به رشد، در دورن خود حمل می کنند. دندان درآوردن رویدادی است که به میزان زیادی هنگام تولد تعیین می شود. با دیدی وسیع تر می توان گفت شروع چهار دست و پا رفتن،  حرف زدن و یادگیری کنترل ادرار نیز از پیش تعیین شده است. اما این موارد از محیط کودک نیز تاثیر می پذیرد. نمودارهای رشد، میانگین سنی بچه ها یی را نشان می دهد که کارهای گوناگون انجام میدهند. مشکل این جاست که بچه یه حد وسط وجود ندارد. بچه ها می توانند با بعضی یا همه ی طبقات تمودار تفاوت داشته باشند.

مراحل رشد:شیرخواران می آموزند اطمینان کنند که می توان به انسان های دیگر از نظر نگهداری، خوش گذرانی، مواظبت و محدودتیها تکیه کرد. آنان نتیجه خواهند گرفت که کسی:

نیازهای اساس فیزیکی آنهان را مرتفع خواهد کرد.

به شیون های اعتراض آمیز آنان توجه خواهد کرد.

از حرکت آنان به سمت خطر ممانتعت خواهد کرد.

شیرخواران می آموزند به خودشان اطمینان کنند که قادرند بعضی از نیازهایشان را پاسخگو باشند. آنان تشخیص می دهند که می توانند:

خودشان را با انگشت شست یا پتویی مخصوص آرامش بخشند.

آنچه را می خواهند، با چهار دست و پا رفتن و قاپ زدن به دست آورند.

با پیدا کردن انگشت شست پا یا دست و جویدن آن ، لذت ببرند.

شیرخواران هم  چنین می آموزند که به دنیای اطرافشان اطمینان کنند. آنان کشف می کنند که دنیا گاهی قابل پیش بینی و بعضی مواقع شگفت انگیز ، اما اساسا محلی امن است.

کف اطاق سفت و محکم است، حیوانات عروسکی نرم.

آب خوردن خوب است، آمپول زدن آزار دهنده.

بچه های نوپا به استقلال می رسند: به محض این که بچه ها یاد گرفتند اطمینان کننده، می توانند عدم وابستگی را نیز به آزمون بگذارند. بچه ها با کسی که آماده نگهداری آز آنان است، احساس راحتی بیشتری می کنند و راحت تر می توانند به او زور بگویند، امتحانش کنند و درخواست هایی از او داشته بباشند. بچه های نوپا عدم وابستگی را به طرق گوناگون جستجو می کنند. هر عملی از عدم وابستگی، صفتی انسانی را به آنان می آموزد. آنان اصرار دارند هر کاری را برای خودشان انجام دهند.(و در حال آموختن صفت «اتکابه خود» هستند.)

آنان ادعا دارند که همه اسباب بازی ها متعلق به خودشان است(مالکیت).

آنان از تاریکی و بیگانگان ترس دارند(عدم امنیت)

آنان به آرامی گربه را نوازش می کنند(خودداری)

به این طریق و بسیاری طریق دیگر، بچه های نوپا در حال انجام دادن کارهایی در جهت رشد هستند

بچه های پیش دبستانی کم کم خلاقیت نشان می دهند

پیش دبستاین ها اطمنیان و عدم وابستگی را در ارتباطات اولیه شان شکل داده اند و حالا آمادگی دارند که درون دنیای گسترده تر دوستی و اسباب بازی غوطه ور شوند. پیش دبستانی ها هنرمند، مخترع و سازنده هستند، الهامات آنان، مواد خام اولیه و ابزاری است که به صورت کتاب ، عروسک ، ساختمان های اسباب بازی ، توپ، شن، آب رنگ، زبان و همازی هایشان می باشد . آنان تصورات پویای خود را در همه ی موقعیت ها به کار می برند.

نقش شما در تاثیرگذاری بر رفتار فرزندتان است: اگر ما فقط توصیف این «دوساله های وحشتناک» را شنیده باشینم، زندگی با این بچه دوساله متفاوت نخواهد بود؟ هم چنان که شما در شناخت و تقدیر از فرزندتان، فرزندی که دارای خلق و خویی منحصر به فرد است و به شیوه ی خود رشد می کند، بیشتر می آموزید، می توانید به نوبه ی خود مطالبی در زمینه ی تاثیر گذاری در او به عنوان پدر یا مادر یاد بگیرید. راه های تاثیر گذاری والدین بر فرزندان بسیار است. یکی از راه ها این است که در منزل محیطی پذیرا و دلگرم کننده ایجاد کنید. شما می توانید با احتساب انتظارات خود شروع نمایید. بسیاری از والدین انتظارات را با پدر یا مادر بودن در هم می آمیزند. والدین و افراد حرفه ای که با بچه های کوچک کار می کنند، اغلب بر رفتارهای منفی تمرکز دارند. ما اصطلاحاتی مانند«این دو ساله های وروجک» یا «هیولای کوچلو» را می شنویم و به کار می بریم.

تعجبی ندارد  اگر ما، رکیک ترین کلمات را در سنینی معین از فرزندانمان بشنویم! بچه های کوچک اغلب انتظارات ما را احساس کرده و سعی می کنند پاسخ گوی آن باشند، اما در نظر بگیرید: اگر ما فقط در مورد این «دوساله های وروجک» شنیده باشیم، زندگی با این بچه ی دوساله متفاوت نخواهد بود؟ یا می توانیم انتظار همکاری و رفتارهای مناسب داشته باشیم؟ انتظارات قدرتمند هستند. هرچه انتظارات شما مثبت تر باشد، احتمال آن که فرزندانتان همکاری کنند، بیشتر است.

بیشتر «بله» ، کمتر «نه»

بیشتر بچه های هجده تا بیست و چهار ماهه واژه ی جادویی «نه» را به کار می برند. بعضی از آنان «نه» می گویند حتی وقتی واقعا منظورشان بله است. نه ممکن است به این دلیل واژه ی مورد علاقه بچه ها باشد که والدین نیز به آن علاقه مندند. والدینی عاقل در جستجوی روش هایی هستند که از واژه ی «بله» بیشتر استفاده کنند.

منبع:مرکزمشاوره ستاره ایرانیان

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *