کودک اوتیسم

آشنایی با ویژگی های کودک اوتیسم

اوتیسم یک اختلال ذهنی است که در دوران کودکی شروع می شود که با اختلالات مداوم در درگیر شدن در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران شناخته می شود. فرد مبتلا به اوتیسم اغلب رفتارهای محدود، الگوهای تکراری از رفتارها، علایق یا فعالیت ها را دارد. علائم اوتیسم از دوران کودکی شروع شده و زندگی روزمره ی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.

اوتیسم چیست

اوتیسم به صورت طیفی می باشد. افرادی که مبتلا به اوتیسم شدید هستند ممکن است در انجام دادن فعالیت های روزمره مشکلات جدی را تجربه کنند که به طور مشخص عملکرد آن ها را محدود می کند. افراد با درجات پایین تر از اوتیسم ممکن است کاملا نرمال به نظر برسند مگر در موقعیت های اجتماعی خاص که در آن اختلال بیشتر خود را نشان می دهد. اوتیسم ممکن است همراه و یا بدون اختلالات روانی و زبانی باشد. برآوردها نشان می دهد که از هر ۱۰۰ کودک یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم است، اختلالی که منجر به اختلال در خانواده ها و زندگی ناکام در بسیاری از کودکان می شود.

در ۱۹۴۳ دکتر لئو کنر از بیمارستان جان هاپکینز، گروهی از ۱۱ کودک را بررسی کرد و عنوان اوتیسم دوران طفولیت را در زبان انگلیسی وارد کرد. در همان زمان، یک دانشمند آلمانی، هانس آسپرگر یک نوع متعادل تر از اختلال را معرفی کرد که تحت عنوان سندروم آسپرگر شناخته می شود.

برای مطالعه بیشتر به مقالات زیر مراجعه کنید:

حقایقی در مورد اختلال طیف اوتیسم

راهنمای جامع اختلال طیف اوتیسم ASD

بدین ترتیب، این اختلال شرح داده شده و امروزه در فهرست آماری و تشخیص اختلالات ذهنی به عنوان اختلالات روان شناختی، که اغلب به عنوان اختلالات طیفی اوتیسم شناخته می شوند (ASD) قرار گرفته است. تمامی این اختلالات بوسیله ی درجات مختلفی از اختلال در مهارت های ارتباطی، تعاملات اجتماعی و الگوهای محدود، تکراری و کلیشه ای رفتاری مشخص می شوند.

از سال ۲۰۱۳ سندروم آسپرگر یک اختلال طیفی اوتیسم در نظر گرفته می شود چرا که واژگان اوتیسم دوران کودکی، اوتیسم کنر، اوتیسم آتیپیک، اوتیسم فراعملکردی و اختلال ناموزون کودکی را شامل می شود.

نشانه های اوتیسم

اختلالات طیفی اوتیسم (ASD) می تواند اغلب با اطمینان در سن ۳ سالگی  و در برخی موارد حتی در ۱۸ ماهگی تشخیص داده شود. مطالعات نشان می دهد که بسیاری از کودکان نهایتا ممکن است در سن یک سالگی یا حتی کمتر، اوتیسم در آن ها تشخیص داده شود.

ظهور هر یک از علائم هشدار دهنده ی ASD دلیل بر الزام ارزیابی کودک توسط یک متخصص حرفه ای در این از اختلالات است. در وهله ی اول والدین باید به رفتارهای غیر معمول در کودکان خود توجه نشان دهند. در برخی از موارد، کودک از لحظه ی تولد خود از دیگر کودکان متفاوت به نظر می رسد، نسبت به مردم غیر پاسخگو بوده و یا بر یک واژه تا مدت زیادی بطور مداوم تمرکز می کند. زمانی که یک کودک نوپا که پر سر و صدا و فعال است ناگهان ساکت، کناره گیر، خودآزار به نظر می رسد یا به مناسبات اجتماعی بی اعتناست، چیزی نادرست به نظر می رسد. تحقیقات نشان داده است که والدین معمولا در مورد توجه به مشکلات رشدی کودکان درست متوجه می شوند هر چند که ممکن است ماهیت خاص یا درجه ی مشکل را نتوانند به درستی تشخیص دهند.

اختلالات طیفی اوتیسم به لحاظ شدت، از خفیف تا شدید متفاوت هستند که گونه های بسیار شدید از طریق گفتار و الگوهای رفتاری که درک آنها می تواند سخت باشد، شناخته می شوند.

علل و راههای تشخیص

در سال ۲۰۰۷، مرکز کنترل بیماریهای آمریکا (CDC) دریافت که آمار بالاتر از آماری هستند که از مطالعات انجام شده در ایالات متحده در طی سالهای ۱۹۸۰ و اوایل دهه ی ۱۹۹۰ انجام یافته است ( ارزیابی بر اساس داده هایی از سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲).

ارزیابی انجام گرفته توسط CDC یک تشخیص اختلال طیفی اوتیسم را تعیین کرد که بر اساس ریکوردهای سلامتی مدارس با سنین ۸ سال در ۱۴ جامعه ی آماری در آمریکا بود. بحث در مورد اینکه آیا این افزایش صحیح در شیوع اوتیسم را نشان می دهد یا نه، ادامه پیدا کرد. تغییر در معیار تشخیص اوتیسم به همراه تشخیص های رو به رشد این اختلال بوسیله ی افراد متخصص و عموم مردم  تماما می تواند جزو عواملی باشند که در این راستا کمک کننده باشند.

داده های یک گزارش قبلی از برنامه های آتلانتای CDC نشان داد که نرخ اختلال طیفی اوتیسم ۴/۳ به ازای هر ۱۰۰۰ کودک ۳ تا ۱۰ ساله است. با خلاصه سازی این یافته ها و چندین گزارش تفصیلی دیگر بر روی شیوع اوتیسم، CDC پیش بینی می کند که ۶-۲ به ازای هر ۱۰۰۰ کودک (از یک در ۵۰۰ تا یک در ۱۵۰) مبتلا به اوتیسم هستند. خطر در مردها ۴-۳ برابر بیش از زنان است.

تحقیقی انجام یافته در سال ۲۰۰۹ نشان می دهد که اوتیسم اکنون از هر ۱۱۰ کودک، ۱ کودک را در بر میگیرد. با توجه به سخنرانی هایی راجع به اوتیسم، یک انجمن غیر انتفاعی که برای درک اوتیسم اختصاص یافته است، هیچ علت شناخته شده ای برای بروز اوتیسم وجود ندارد. در عوض، محققان تعدادی از ویژگیهایی را شناسایی کردند که ممکن است فرد را در خطر بزرگتری برای توسعه ی وضعیت بیماری قرار دهد.

این موارد مشتمل است بر عامل ژنتیک، عوامل محیطی (مانند والدینی که در سنین بالاتر صاحب فرزند شده اند، والدینی که مشکلاتی در دوره ی بارداری و یا زایمان تجربه می کنند و یا حاملگی هایی با فاصله زمانی کمتر از یک سال دارند) و تفاوت در بیولوژی و یا ساختار مغز. به طور قطع و یقین، هیچ مدرک معتبر و علمی وجود ندارد که اوتیسم را به واکسن های دوران کودکی مرتبط کند.

درمان اوتیسم

مداخله اولیه در درمان اختلالات طیفی اوتیسم حائز اهمیت است. هر چه زودتر یک کودک به یک متخصص عودت داده شود، نتیجه برای هر دوی خانواده و کودک بهتر خواهد بود. بسیاری از رویکردهای درمانی برای این وضعیت از روان درمانی به عنوان پایه ای برای تغییر استفاده می کنند.

انواع مختلفی از فنون درمانی به کار گرفته شده برای کمک به فردی با این شرایط وجود دارد که کمک می کند تا فرد یاد بگیرد تا نشانه ها و علائم بیماری را در طول زندگی خود مدیریت کند. برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، مداخلات ممکن است نقص خاصی را در یادگیری، زبان، تقلید، توجه، انگیزه، انطباق و ابتکار تعامل مورد هدف قرار دهد. این نوع از درمان ها ممکن است شامل روش های رفتاری، ارتباط درمانی، کار درمانی و یا درمان فیزیکی در کنار مداخلات بازی های جمعی باشد.

گاز گرفتن کودک اوتیسم

اغلب اوقات رفتار گاز گرفتن ناشی از پرخاشگری نیست، بلکه ناشی از عدم تعادل در سیستم حسی و خودتنظیمی ضعیف است. به عبارت دیگر، کودک گاز می گیرد زیرا آن را تسکین می دهد. دانستن این موضوع به ما سرنخ هایی می دهد که برای رفع نیازهای حسی واقعی کودک و کاهش گاز گرفتن چه کاری می توانیم انجام دهیم.

۵ تکنیک برای کاهش گاز گرفتن

۱. پریدن، هل دادن، بلند کردن.

هر چه این فعالیت‌ها منظم‌تر شوند و انرژی بیش فرد بیش تر تخلیه شود احتمالاً نیاز او به گاز گرفتن خود یا دیگران را کاهش می‌دهند.

۲. تجربیات شفاهی فراوانی ارائه دهید.

بازی‌ها و فعالیت‌هایی که ماهیچه‌های دهان را درگیر می‌کنند، کمک زیادی به کاهش گاز گرفتن می‌کنند. از او بخواهید حباب باد کند، با حباب های صابون با چوب دستی شروع کنید. سپس با استفاده از یک نی بزرگ در یک کاسه پر از شیر یا شیک میوه، به دمیدن حباب ها ادامه دهید. تلاش مورد نیاز برای تولید حباب ها به ارائه ورودی قوی به مغز او کمک می کند.

۳. اجازه دهید غذاهای ترد را بجود.

اقلام غذایی مانند شیرین بیان، هویج و کرفس، چوب شور، نان خرد شده را فراهم کنید. در صورت استفاده از غذا، همیشه مراقب آلرژی های غذایی، حساسیت ها و علاقه کودک باشید. این تغذیه باید برای کودک خوشایند و سرگرم کننده باشد.

۴. بازی های احساسی

بچه ها هنگام بازی با بزرگسالان احساساتشان را منعکس می کنند. شما می توانید با عصبانیت و کوبیدن پاهای خود در هنگام ناامیدی به کودک خود کمک کنید و با حالت های مختلف به او نشان دهید که چگونه باید احساسات خود را بروز دهد.

۵. به محرک ها توجه کنید.

تغییرات در محیط کودک یا تعامل با دیگران می تواند بر سیستم عصبی کودک تأثیر بگذارد. استرس توانایی کودک برای واکنش مناسب به موقعیت را کاهش می دهد. کودک هنوز ابزاری برای مقابله با ناامیدی، موقعیت جدید یا تحریک بیش از حد حسی خود به دست نیاورده است. چیزهایی مانند عطر، نور، شلوغی یا حتی عدم تحریک، می توانند رفتار ناخواسته را در کودک با چالش های حسی تحریک کنند.

والدین و مراقبان می توانند به دنبال الگوهایی در محیط کودک خود بگردند تا بفهمند چه چیزی باعث ذوب شدن یا گاز گرفتن او می شود. اغلب، یک عامل تشدید کننده ظاهر می شود. پی بردن به آن به شما این امکان را می دهد که به ریشه مشکل برسید و آن را برطرف کنید.

زندگی با اوتیسم و مدیریت کردن آن

این که فرد مبتلا به ASD چه زندگی ای را سپری می کند عمدتا به تعدادی از عوامل بستگی دارد: شدت اختلال تا چه میزان است و این که کودک سریع تر مداخلات درمانی را دریافت کرده یا نه، به احتمال زیاد چنین کودکی توانایی بهتری برای زندگی با اوتیسم و مدیریت آن در کل دوره ی زندگی خود دارد. اگر کودکی از اوتیسم شدید رنج می برد، با این حال، ممکن است نیازمند کمک های مادام العمر با انواعی از فعالیت های زندگی روزمره، آموزش و یا کار باشد.

راه های زیادی برای شروع بازیابی سلامتی از اختلال طیفی اوتیسم وجود دارد چه برای شما و چه برای کودک نوجوانتان. بسیاری از مردم از مراجعه به پزشک خانوادگی شروع می کنند تا ببینند آیا از این اختلال رنج می برند یا نه. در حالی که این یک نقطه ی شروع خوبی است، همچنین شما را تشویق به مشاوره با یک متخصص سلامت روان نیز می کند. متخصصینی مانند روان شناس و روانپزشک نسبت به پزشک خانواده می توانند به طور دقیق تری یک اختلال روانی را تشخیص دهند.

منبع: کودک و نوجوان

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *