میزان درست ورزش کردن کودکان

میزان درست ورزش کردن کودکان

 

آیا فرزندتان مجاز است که بیش از حد ورزش کند؟

در حالیکه رسانه ها مدام در مورد چاقی در کودکان هشدار می‌دهند، و به ورزش بیشتر برای کنترل وزنشان فرامی­خواند، همچنان مساله­ای در دورنما وجود دارد: کودکانی که برای مفید بودن آن خیلی زیاد ورزش می کنند.

در واقع، کودکان سنین قبل از نوجوانی، به ­طور ناخود آگاه، بیشتر کودکان در سنین پیش از نوجوانی آگاهی بدنی-حسی بیشتری نسبت به بزرگسالان دارند. آنها بهتر می­توانند با احساسات و عواطفشان در لحظه­ حال حاضر باشند، یه طرز خودانگیخته­ تری ورجه وورجه کنند و بدوند و دوچرخه سواری کنند و، بیشتر از بقیه می­ توانند دست از کار بکشند و، استراحت کنند، و یا فعالیت هایشان را از روی سیگنال­هایی که از بدن­ شان دریافت می­کنند تغییر دهند.

وقتی بزرگترها بچه­ ها را به سوی ورزش­های رقابتی می­کشانند، مشکل پیش می آید. ورزش­هایی که اهمیت برنده شدن در آنها بیش از سلامتی بدن و ذهن کودکانست. با احتساب برنامه­ های داخل و بیرون مدرسه، بعضی ­جاها بین ۳۰ تا ۴۵ میلیون کودک ۶ تا ۱۸ ساله درگیر ورزش­هایی می­گردند که همه سال ترتیب داده می­شوند. به علاوه، موج جدیدی از ورزش­های رقابتی هم برای کودکان نوپای سنین ۲ تا ۶ سال به وجود آمده اند. این ورزش­ها شامل ورزش­های سنتی بیس بال و بسکتبال و توپ بازی، و یا انواع جدید فوتبال، ژیمناستیک، رقص و حتی ایروبیک است و، هرچه این تعداد بیشتر شود، صدمات ناشی از استفاده زیاد از بدن در کودکان بیشتر می­شود. این صدمات گاهی با دردهای کم بعد از ورزش شروع می­ شوند اما به سبب فشار بازی، بچه ها با وجود درد، قبل و در طول و، بعد از تمرین، درگیر ورزش می­ شوند.

مطالب مرتبط: تاثیرات ورزش بر روی مغز کودکان

آکادمی آمریکایی مشاوره ی طب و تناسب ورزشی پزشکی کودکا نتوصیه­های زیر را دارد.

بچه ها بایستی درگیر تنها یک ورزش شوند و “هرجور فعالیت ورزشی که ترتیب شده باشد را حداکثر تا ۵ روز در هفته و حداقل یک روز تعطیل محدود کنند.

به علاوه، ورزشکاران باید حداقل ۲ تا ۳ ماه از سال، ورزش خود را تعطیل کنند تا در این دوره صدمات و دردهایشان التیام یابد، تجدید قوای ذهنی بیابند، و برای کاهش خطر آسیب، روی استقامتی و آمادگی و تحریکِ عصبی عضلانی خود کار کنند.

علاوه بر دردهای ناشی از زیاده ­کاری، اگر زمان کافی به بدن داده نشود تا خود را بازسازی و تجدید قوا کند، ممکن است قوای جوانی رو به افول بگذارد.

حس های مربوط به موقعیت بدن دو جزء مرکزی حواس بدن ما هستند. حس موقعیتی اندام ها عبارتست از توانایی ما در احساس هماهنگی (و یا عدم آن) بین بازوها و پاها هنگام راه رفتن، احساس شکل و سایز بدن (چاقی یا لاغری)، و احساس مکانی نسبت به اشیا و دیگر افراد.

حس موقعیتی بدنی بخشی از شبکه­ ی پیچیده­ ی عصبی است که در قسمتِ گیرنده­ ی عضلانیِ محیطی (پایانه­ های عصبی که کشش ماهیچه و ریلکسیشن همچنین حواس دهلیزی مثل تعادل و هماهنگ سازی را حس می­کند) شروع می­شود. حس فیزیولوژیکی بدن دربرگیرنده­ی حواسی همچون گرمی، سوزش، نرمی، تهوع، سرگیجه و عواطفی از قبیل شادی، غم، یا تهدید شدن است.

توانایی ما برای احساس خودمان از راه حس های اندامی، برای سلامت و بهزیستی ذهنی امری حیاتی است. حواس موقعیتی و فیزیولوژیکی بخشی از شبکه عصبی سراسری بدن است که شامل قشر پیش پیش­ پیشانی (کنار آمدن، تنظیم کنندگی، عمق­ بخشی تجربه­ ی هشیاری)، قشر اینسولا (درونی حسی)، دستگاه لیمبیک (عواطف و تنظیم حالت بدن هنگام امنیت/خطر)، قشر حسی و حرکتی (اعمال و ابراز هیجانی)، قشر آهیانه (تحریک عمقی اندامی)، سیستم عصبی خودمختار (دستگاه سمپاتیک و پاراسمپاتیک و انگیختگی و ارامش)، مخچه (ماهیچه و عملکرد حرکتی)، و ساقه مغز (بقاء و ساز و کارهای تنفس) است. همگی اینها متصل به اعصاب پیرامونی هستند که اطلاعات را به منظورخود نظارتی، خود تنظیم­ گری و حفط وضعیت همئواستاتیک مغز به مغز برده و یا از ان به سمت اندام ها می برد.

بیشتر بخوانید بازی و فعالیت های خلاقانه: پیش دبستانی ها

زمانی که ما برای احساس کردن بدنمان وقت می گذاریم، این شبکه می­تواند سیگنال­هایی به ماهیچه ها و ارگان­های داخلی بفرستد تا شروع به ترمیم سلولی و سازوکارهای رشد کنند. وقتی احساسات ناشی ازحواس پبج­گانه بدن­مان رانادیده می­گیریم، برای بدن سخت تر است که استرس­ها و فشارهایی را که نهایتا منجر به بیماری، درد و نقص عملکرد می­شوند را شناسایی، تنظیم و ترمیم کند.

کودکان به نحوی متفاوت از بزرگسالان حواس پنج­گانه بدن­شان را نادیده می­گیرند و به دلیل اینکه  ماهیچه­ ها و استخوان­هایشان هنوز در حال رشد است، بیشتر در معرض مشکلات درازمدت آسیب های ناشی از زیاده­ روی در ورزش­ هستند. حتی مقدار متوسط استرس می­تواند به تنظیم گری طبیعی بدن آسیب بزند، و مانع عملکرد و فرآیندهای اساسی رشد شود. خطر این است که ورزشکاران جوان که واداشته می­شوند تا فرای تواناییشان ورزش کنند، مشکلات مفصلی و ماهیچه ای دراز مدتی را خواهند داشت، جدای از آسیبی که به مدار خود تنظیمی عصبی و اعتماد به نفس انها وارد می کند.

آیا این بدین معناست که به جوانها نباید اجازه درگیر شدن با ورزش­های رقابتی را داد؟ نفس ورزش یا رقابت نیست که ایجاد مشکل می کند. ورزش کردن (و اهالی موزیک و رقص) مفری برای تفریح، خلاقیت، اجراهای شخصی، تفاخر، ساخت مهارت، و رفاقت­های گروهی هستند. این فعالیت­ها وقتی با هدف آموزشی روی ذهن انجام شوند، می­توانند درس­های مادام­ العمری در جهت سوق دادن توجه ما به سمت سلامتی و رقابت بدهند. پس چنانچه چنین پیامدهایی هدف باشند، بچه­ ها موفق خواهند شد.

وقتی انتظارات بزرگترها از بچه ­ها برای رسیدن به سطح خاصی از موفقیت، یا برنده شدن در تمام رشته­ ها، به جنبه­ های آموزشی ورزش و تصدیق حیات ورزشی­شان بچربد، آنها از نظر فیزیکی و عاطفی آسیب می­بینند. والدین، مربیان، معلمان و بچه­ ها نیاز به آموزش دارند تا کارکرد اساسی بدن را درک کنند. ما همگی نیازمند فعالیت، استراحت و رقابت هستیم، درست همانطور که به آمادگی جسمانی اساسی، چالش، و به امنیت نیاز داریم.

اساسی­ ترین عنصر هر رژیم آموزشی، به هر حال، حواس پنج­گانه بدن  و حس بدنی هستند. لازم است بچه­ ها و بزرگسالان حواسشان را جمع کنند و متوجه سیگنال­های دیگر بدن­ هم باشند تا برای کمی و زیادی انجام تمریناتشان تصمیم بگیرند. مربیان و والدین باید به شکایاتی که کودک از درد و ترس می­کند توجه داشته و این شرایط را به بحث و بررسی بگذارند. ورزش کردن با درد جسمی خودش یک مشکل است. اگردرد فیزیکی همراه شود با درد هیجانی ناشی از شنیده نشدن از سوی افرادی که از انها انتظار توجه دارند، بچه­ ها چه بسا بیشتر می­ بازند، و بیشتر دل سرد و بی میل شوند. اینکه چگونه از حواس پنج ­گانه­ ی بدن و حس بدنی استفاده کرده و از آن کمک بگیریم، بایستی بخشی از آموزش کودک باشد.

منبع:مرکزمشاوره ستاره ایرانیان

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *