پرورش کودک مستقل
استقلال چیزی نیست که کودک شما خودش آن را به دست بیاورد. آنها نه دیدگاهی در مورد استقلال دارند، نه تجربه ای و نه مهارتی برای پرورش استقلال بدون شما دارند. بیشتر، استقلال هدیه ای است که شما به کودک خود می دهید و آنها نیز این هدیه را گرامی داشته و در سراسر عمر خود از آن بهره می برند.
بیشتر بخوانید: تفاوت کودک مستقل با وابسته
شما با فراهم کردن چند عنصر اساسی می توانید به کودک خود در کسب استقلال کمک کنید:
- به فرزند خود عشق و احترام را ارزانی دارید.
- اعتماد خود را نسبت به توانایی های کودک نشان دهید.
- به آنها بیاموزید که می توانند بر زندگی خود کنترل داشته باشند.
- آنها را راهنمایی کنید و به آنها آزادی دهید تا بتوانند تصمیمات را خود به تنهایی بگیرند.
مسئولیت پذیری را آموزش دهید.
یکی از وظایف شما به عنوان والدین اینست که مسئولیت پذیری را به فرزندان خود بیاموزید. یکی از راه هایی که مطمئن شوید فرزندتان مسئولیت درست را پذیرفته است اینست که هر کدام از شما والدین نیز بدانید مسئولیت های خود شما کدامند؟
اگر شما و فرزندتان هر کدام مسئولیت های خود را بشناسید، سپس پذیرش مسئولیت های مشخص و محدود شده راحت تر است. فهرستی تهیه کنید از کارهایی که شما به عنوان والدین می توانید برای موفقیت فرزند خود انجام دهید.
سپس فهرست دیگری نیز تهید کنید از انچه باید مسئولیت فرزندتان باشد. درمرحله بعد، مسئولیت افرادی را که در موفقیت فرزند شما ممکن است سهمی داشته باشند مشخص کنید، از جمله معلمین، مربیان و دیگر افرادی که مسئول آموزش و هدایت کودک هستند.
هم چنین، باید برای به انجام رساندن مسئولیت ها پیامدهایی در نظر گرفته شوند. بهترین پیامدها آنهایی هستند که چیزی را حذف می کنند که برای کودک مهمند مثلا حذف کردن عصرانه به دلیل اینکه کودک کاری را انجام نداده است، این نوع پیامد به کودک حس کنترل می دهد و می گوید که اگر درست عمل کند می تواند آن را بدست آورد. این فرآیند انضباط بسیاری را برای شما و فرزندتان فراهم می آورد و مشخص می کند که وظیف هر کدام چیست. این کار هم چنین هر گونه سردرگمی را در مراحل بعدی از بین می برد که می تواند ناشی از پذیرش مسئولیت دیگران یا انکار وظایف خود باشد.
مطالب مرتبط: راهنمای مادران در افزایش استقلال کودک
پاسخ گویی به نیازها
بسیاری از بخش های فرهنگ ما این پیام را به کودک منتقل می کنند که هیچ چیز تقصیر آنان نیست. کودکان به طور مداوم سعی دارند تا از زیر بار قبول مسئولیت شانه خالی کنند و این کار را یا با دلیل تراشی برای رفتار بد انجام می دهند و یا با مقصر دانستن دیگران برای اشتباهات خود. در عین حال، توانایی کودک در پاسخگویی در قبال اعمالش قسمت مهمی از مستقل شدن است.
مقاومت کودک در برابر پذیرش مسئولیت اعمالش بر اساس تمایل وی به حفاظت خود در برابر شکست است. با سرزنش کردن فاکتورهای بیرونی، از جمله دیگر افراد، یا نسبت دادن عملش به بد شانسی و بی عدالتی، کودک از ایگوی خود در برابر آُسیب محافظت می کند. با این حال مسئولیت روی دیگر سکه است. کودک شما، نمی تواند مسئولیت موفقیت ها و کامیابی های خود را بر عهده بگیرد مگر آنگه مسئولیت شکست ها و اشتباهات خود را نیز بپذیرد.
اکتشاف را تشویق کنید.
در ابتدای زندگی کودکتان، شما مجبورید وی را طوری پشتیبانی و مراقبت کنید که از امنیت وی مطمئن باشید. این مراقبت از کودک، به وی احساسی از امنیت می دهند و این کار را از طریق نشان دادن اینکه محیطی ایمن دارد که رد صورت بیش از حد دور شدن می تواند به آن باز گردد و شما آنجا هستید که هر وقت کودک نیاز داشت از او محافظت کنید.
با این وجود مرز ظریفی بین احساس امنیت و وابستگی وجود دارد. زمانی که فرزند شما احساس امنیت و ثبات را در خود بنا نهاد، باید وی را تشویق کنید تا جهان را فراتر از آشیانه ای که برایش ساخته اید کنکاش کند. این بیرون راندن از آشیانه به کودک فرصتی می دهد تا توانانمندی خود را در جهان واقعی آزمون کند و احساس شایستگی، امنیت و استقلال را در این میان بیابد.
منبع:کانون مشاوران ایران
سلام من دختر ۵ ساله ای دارم که شدیدا به من وابسته است مدام تو خونه حضور منو در کنار خودش چک میکنه و سرکارم که میرم گریه میکنه و میگه نرو.من وقتی سرکار میرم اونو خونه مادرم میزارم.نمیدونم با این وابستگیش چیکار کنم؟
با سلام. زمانی که کودک مدام به مادر می چسبد و نگران دور شدن وی است نشان دهنده احساس ناایمنی در کودک است. اولین قدم اینست که کارهایی در جهت کاهش استرس وی انجام بدین. چیزهای خوبی که به کودک شما حس خوبی می دهند را پیدا کنید. در صورت امکان محبت به کودک خود را از طریق تکان دادن، نوازش کردن و در آغوش گرفتن نشان دهید؛ ابرازهای دلبستگی که او از اول از آنها محروم بوده است. اما همواره آنچه به کودک احساس امنیت می دهد و برایش خوب است را محترم بدانید. در مواردی که سابقه تروما و سوءاستفاده های قبلی وجود دارد شما ممکن است بسیار کند پیش روید زیرا کودک ممکن است در برابر لمس فیزیکی مقاومت زیادی از خود نشان دهد. بصورت کلی به روان شناس هم مراجعه کنید تا کودک از نزدیک مورد ویزیت قرار گیرد.
سلام من کودکی ۹ ماهه دارم که به من خیلی وابسته است و همین امر باعث می شود که من به درستی به امور خانه و خوودم نرسم چون فقط باید در محدوده دید کودکم باشم وگرنه اینقدر گریه می کند که صدایش در نمی آید و نسبت به باباش هم ترس دارد و اصلا در بغلش بند نمی شود.و گریه های خیلی بدی می کند و به محض اینکه به آغوشم می آید آرام می شود.نمی دانم چه کنم همین رفتار کودکم خیلی وقت ها باعث ناراحتی و دعوا سر بغل کردن بچه با شوهرم می شود.
با سلام. بی قراری و چسبندگی زیاد کودک به مادر در سن نه ماهگی امری طبیعیه. اضطراب غریبه هم در این سنین ایجاد میشن و بچه ها بیش از پیش مادر رو به بقیه ترجیح میدن. اصلا نگران نباشین فقط سعی کنید حضور متناسب در کنار کودک داشته باشید. نه بی توجه باشید و نه خیلی به وی بچسبید. نیازهای کودک رو خوب پیش بینی کنید و بر اساس انها رفتار کنید. یاد بگیرید که نشانه های منحصر به فرد کودک تان را درک کنیداز بدو تولد هر نوزاد دارای یک شخصیت مخصوص به خود و برتری های منحصر به فرد است. سیستم عصبی یک کودک نیز منحصر به فرد است . برخی از کودکان ممکن است توسط سر و صدا و فعالیت آرام شوند در حالی که بقیه ممکن است محیط آرام و ساکت را ترجیح دهند . مهم این است که یاد بگیرید که کودک شما به چه چیزهایی نیاز دارد و از این رو به آن ها پاسخ بدهید . اگرچه همه ی صدا ها و گریه ها ممکن است در ابتدا یکسان به نظر برسند، اما کودک به روش های مختلف، با استفاده از صدا و حرکت در حال برقراری ارتباط با شما است. با کودک تان حرف بزنید، بخندید، و بازی کنید.
اهمیت خوش گذراندن، بازی کردن، درآغوش گرفتن، و شادی با کودک بسیار زیاد است. لبخند ها، خنده، نوازش، و تعامل به اندازه ی غذا یا خواب برای رشد کودک مهم هستند. زبان بدن شما، تن صدا، و نوازش دوست داشتنی، همه موارد مهمی برای برقراری ارتباط با کودک شما هستند .
هنگامی که نشانه هایی که کودک با آن به شما می گوید که نیاز به بازی دارد را می‌بینید، سعی کنید آرام باشید و سپس از تبادل لبخند ها، شکلک های خنده دار و صداهای آرام شاد با فرزندتان لذت ببرید. اسباب بازی و کتاب و موسیقی می توانند یک نقطه ی شروع خوب را برای بازی فراهم کنند، اما اغلب تنها کاری که خانواده ها می کنند این است که “دالی موشه” بازی می کنند یا صدایی مضحک از خودشان در می آورند تا کودک به آن واکنش نشان بدهد. نوزادان با سیستم عصبی رشد نیافته با این حرکات به سرعت خسته می شوند، بنابراین به دنبال کارهایی بگردید که نوزاد شما برای بازی نیاز دارد، زیرا او بسیار تحریک شده است. اگر احساس می کنید که راحت نیستید و یا در مورد روش بازی با کودک خود مطمئن نیستید، به تلاش کردن ادامه بدهید. هنگامی که شما لذت تعامل با کودک خود را تجربه می کنید، هرگونه ناراحتی یا آشفتگی از بین می رود.
با سلام ما یک پسر ۴.۵ ساله و یک دو قلوی ۱.۵ ساله داریم پسر ۴.۵ ساله ام بسیار به من وابسته است و ظاهرا کمتر به مادرش وابسته هست.با اینکه مادر خونه هست و بیشتر روز رو با اون هست و همه کاری هم براش میکنه اخیرا یک بار به مادرش گفت که من بابایی رو بیشتر از شما دوس دارم و در کل این موضوع مادرش رو خیلی آزار میده ممنون میشم اگر رهکاری برای برگردونن تعادل یه روابطش با پدر و مادر پیشنهاد بدین
با سلام… زمانی که کودک به یکی از والدین بیشتر وابسته است به این دلیل است که بازخوردهای بیشتری را از اان والد دریافت می کند. مشخص است که مادر به دلیل مشغله زیادی که دو کودک دو قلو ایجاد کرده اند وقت زیادی را نمی تواند برای کودک اول بگذارد. باید از مادر بخواهید وقت بیشتری برای بازی با کودک و تعامل با وی بگذارد. محصوصا توجه مثبت بدون قید و شرط نشان دهد.
سلام پسر من ۱۳ ماهشه و به من وابسته هستش ولی مشکل اینجاست که دو ماه دیگه دخترم به دنیا میاد و نمیدونم چجوری رفتار کنم تا راحت تر از عهده دو فرزندم بربیام؟
با سلام وابستگی یک کودک سیزده ماهه به مادرش خیلی خیلی طبیعیه، اگر با حوصله کافی و مراقبت هوشیار با کودک رفتار نکنید ممکن است در دراز مدت عواقب بدی رو داشته باشه. با کودک سیزده ساله خود زیاد بازی کنید و وقت بگذارید… وضعیت کودک پونزده ماهه می تونه حساس تر از کودک نوزاد باشه از لحاظ حساسیت رشدی.