کمبود توجه در کودکان
کمبود توجه در کودکان
کمبود توجه در کودکان یکی از مهم ترین اختلالات عصبی دوران کودکی است که در بسیاری از کودکان در سنین ابتدایی کودکی آغاز شده و ممکن است اگر به آن توجه نشود و جدی گرفته نشود تا سال های زیادی فرد را درگیر نموده و او را ازار دهد. همچنین اطرافیان و والدین کودکانی که دچار اختلال کمبود توجه هستند به راحتی با این مسئله کنار نیامده و بسیار اذیت خواهند شد. گرچه آمار دقیقی از میزان ابتلای کودکان در ایران به این اختلال وجود ندارد اما حدودا ۳ تا ۷ درصد از دانش اموزان دوران ابتدایی با مشکل کمبود توجه مواجه هستند. معمولا پسران بیشتر از دختران دچار اختلال کمبود توجه می شوند که این نکته باید مورد توجه قرار گیرد. در صورتی که این اختلال به موقع تشخیص داده نشود و برای اقدام آن کاری نکرد به شدت می تواند در شرایط تحصیلی و اینده کودک دلبند شما تاثیر بگذارد. این کودکان در صورتی که به موقع درمان نشوند بیشتر از دیگران به آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد و رفتارهای پرخطر روی می آورند لذا ما به عنوان والدین کودک در این زمینه بسیارمسوول هستیم. برای شناخت و تشخیص اختلال کمبود توجه در کودکان راه هایی وجود دارد که در ادامه به بررسی مهم ترین ان ها خواهیم پرداخت که برخی از علائم به کمبود توجه و برخی دیگر به زیاده کاری و فعالیت بیش از حد آنها مربوط است.
- کودکان مبتلا به کمبود توجه در تمرکز کردن به شدت مشکل داشته و نمی توانند تمرکز خود را به راحتی به موضوعی خاص معطوف نمایند و بنابراین به راحتی حواس پرت می شوند.
- کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه در رسیدگی به وظایف و تکالیف خود و خانه و مدسه عاجز و ناتوان هستند.
- با شنیدن کم ترین صدایی حواس آن ها از کاری که به آن مشغول هستند پرت می شود.
- در انجام یک کار به جزییات دقتی نمی کنند همچنین در نقاشی و کارهای این چنینی نیز توجه آن ها به کلیات معطوف است
- کودکان دارای این اختلال مکررا وسایل خود را گم می کنند و فراموشی در آنها به شدت رواج دارد.
- آن ها در هنگامی که برایشان صحبت می کنید توجه خاصی نمی کنند و انگار که اصلا با آنها صحبت نمی شود و نمی توانیم صحبت با آنها را صحبتی رو در رو و با تمرکز قلمداد کنیم.
- این کودکان به طور مداوم در حال حرکت هستند و از نشستن در یک جا و آرام گرفتن بی زارند و دوست دارند مدام در حرکت باشند.
- این کودکان اگر کم سن و سال باشند مرتبا از درو دیوار بالا رفته و نمی توانند در جای خود بنشینند
- پریدن میان صحبت افراد و انتظار نکشیدن برای نوبت در هر کاری از دیگر ویژگی های این کودکان است
البته باید دقت نمود که تمامی علائم در یک شخص پدیدار نخواهد شد و برای تشخیص این اختلال نیازی نیست که کودک تمام موارد گفته شده را به صورت یک جا در خود داشته باشد. برای درمان اختلال کمبود توجه در کودکان هم از راه های دارو درمانی و هم از راه های رفتار درمانی و روان درمانی استفاده می شود که مسلما داروها به خاطر اختلالاتی که خود برای بدن در بر دارند و عوارض ناخواسته ای که به وجود می اورند مناسب نیستند و تا زمانی که ثابت نشود که اختلال کودک به حدی شدید است که از راه های دیگر نمی توان آن را درمان کرد، نباید از درمان با استفاده از دارو استفاده شود.
برای درمان اختلال کمبود توجه در کودکان با استفاده از روش های رفتار و روان درمانی می توان به کودک اداب اجتماعی و رفتار اجتماعی را آموخت که در آن مثلا درمانگر یک آداب اجتماعی را به کودک خواهد اموخت و از بدی های رعایت نکردن آن برای کودک می گوید سپس از کودک خواسته می شود تا مانند یک مدلی خاص این رفتارها را انجام دهد که می تواند در آموزش مهارت ها و آداب اجتماعی در کودک مبتلا به اختلال کمبود توجه نقش اساسی داشته باشد. به هر حال کارهایی دیگر نیز به صورت تخصصی در دوره درمانی این کودکان صورت می گیرد و در این بین مهم ترین نکته این است که والدین این گونه بیماری های را در کودک بشناسند تا در صورت مشاهده علائم آن در اولین فرصت ممکن با اقدامی سریع و مشاوره با مشاوران مجرب روان شناسی و پزشکان از تشدید بیماری جلوگیری کرده و آن را بهبود دهند چرا که اگر این بیماری تشخیص داده نشود می تواند برای کودک بسیار خطرناک و در آینده آن ها تاثیر منفی بسیار زیادی داشته باشد.
منبع:مشاورکو
سلام خسته نباسید من یک پسر ۲ سال و دوماهه دارم که با وجود اینکه اولین و تنها فرزند ماهست و من تمام روز وقتمو با پسرم میگذرونم و همونطور پدرش توجه زیادی بهش داره اما بازم همیشه دوست دادم مرکز توجه جمع باشه مثلا وقتی منو پدرش صحبت میکنیم گریه و سر و صدا میکنه که با اون صحبت و بازی کنیم
من خیلی نگران این رفتارش هستم نمیدونم که چرا انقدر دجچار کم توجهی شده این موضوع به تازگی بیشتر شده و تو مهمونی هم نق میزنه و سر و صدا میکنه که همه ساکت باشن و به اون و رفتاراش توجه کنن من چه رفتاری باید باهاش داشته باشم؟
سلام به شما مهسا جان
ببین عزیزم در این مسیر فرزند شما نیاز دارد که بداند شما و همسرتان جز ارتباط با او ارتباطات دیگری هم دارید و برعکس آنچه بیان می کنید خب او همیشه و دائم هردوی شما را دارد و فکر میکند که همه قرار است تحت کنترل و در مسیر توجه به او گام بردارند و وقتی با خلاف آن مواجهه می شود خب واکنش نشان میدهد.
در این مسیر اینکه در کنار احترام و گذاشتن وقت لازم برای او کمک کنید تا او در مسیر استقلال گام بردارد با کارهایی چون بازی، غذاخوردن، پوشیدن لباس، بودن در جمع همسالان و… می توانید به او کمک بیشتری کنید که او به مسیر استقلال و جدا شدن از شما برود و بتواند ارتباطات دیگری بسازد و ارتباطات دیگر را نیز باور کند.
بهتر است که شما تمام وقت و تمرکز خودتان را صرف او نکنید اتفاقا اجازه بدهید او در کنار اینکه اگر کمکی خواست و همچنین در کنار توجه و همراهی شما بداند که شما می خواهید زمانی را نیز برای کارهای دیگر چون بودن با دوستان صحبت با همسرتان ، دیدن فیلم و… صرف کنید و خب این تحمل ناکامی ها در میزانی که کودک توانمندی و رشد لازم برای ان را داشته باشد اصلا چیز بدی نیست.
سلام ..من یک خانوم ۳۸ ساله هستم …و فکر میکنم ممکن هست در کودکی دچار کمبود توجه شده باشم …نمیدانم علتش و منشاءش از کجاست ؟ ولی در هر جمع یا مهمانی ،عروسی و…اگر با خواهر کوچکم که ۲ سال با من فاصله ی سنی دارند بروم …دلم میخواهد همه فقط به حرف های من گوش کنند و همه فقط به من توجه کنند…فقط نسبت به این خواهرم اینطور هستم…گاهی در کودکی اینطور بودم…خیلی ناراحتم از این بابت ،باید چه کار کنم خانوم مشاور لطفا راهنمایی کنید.
سلام به شما فاطمه جان
ببین عزیزم وقتی در مسیر رقابت با دیگری قرار داشته باشید این باعث میشود که نتوانید از داشته های خودتان به درستی استفاده کنید و با این تفکر روبرو می شوید که یکی از شما باید حذف شود و یا نباشد و نادیده گرفته شود تا دیگری احساس بودن کند.
در صورتی که هر کدام از شماها در جایگاه خودتان ارزشمند می باشد و قرار نیست اگر یکی دوست داشتنی بود دیگری ارزشمندی خودش را از دست بدهد.
بله این مشکلات می تواند ریشه در کودکی شما داشته باشد اما خب میتوانید به کمک روان درمانگر تحلیلی تا جای ممکن این ریشه مشکلات را بررسی کنید در کنار اینکه با شناخت بهتر احساسات و مسیر رشدی خودتان شرایط بهتری را تجربه کنید.