کمک به کودک برای پیدا کردن دوست

یکی از دشوارترین درسهای دوران کودکی، یادگیری پیداکردن یک دوست خوب است. بااینحال، برخی از کودکان ونوجوانان مضطرب مواجه شدن با ترسهایشان را در موقعیتهای اجتماعی مشکل میدانند. اغلب انها به شدت میخواهند که بوسیله همسن و سالان خود پذیرفته شوند ولی اضطراب، انها را به عقب میکشد. کمک از طرف پدر یا مادر برای اینکه این کودکان را قادر به پیداکردن دوست کند کافیست.

سه گام برای شروع:

۱: گوش دهید. ابتدا به کودک شانس صحبت کردن بدهید. او ممکن است احساس طرد شدن از طرف همسالان خود داشته باشد، و ممکن است درباره این موضوع حساس یا خجالتی باشد. یک طرز برخورد حمایت کننده، مشتاق و حامی داشته باشید و مراقب باشید که اورا سرزنش نکنید. برای اطلاعات بیشتر ممکن است شما نیاز به پرسیدن سوالات واقعی داشته باشید مانند:

آیا امروز با کسی بازی کردی / با دوستانت درارتباط بودی؟

چه کارهایی انجام دادید؟

چرا بازی /بودن با دوستانت را دوست داری؟

بقیه بچه ها چه کارهایی انجام میدهند؟

ایا کسی در مدرسه هست که تو دوست داشته باشی با اوبازی کنی/ در ارتباط باشی؟ ( انها را مجبور کنید تا درباره اینکه دوست دارند با چه کسی دوست باشند فکر کنند).

برای مطالعه بیشتر:

دوستی ها و روابط نوجوانان با همسالان

ایده: برای کودکان کوچکتر، لیستی از همه دانش اموزان در کلاسش را تهیه کنید. در این روش شما می توانید ،با اسمشان درباره انها سوال کنید. اگر شما عکسی از کلاسش دارید که با اسامی همخوانی دارد این بهتر است.

کودکان بزرگتر و نوجوانان ممکن است برای رفتن سراغ جزییات بی میلتر باشند. اگر این مورد وجود دارد انها را مجبور نکنید. بگذارید انها بدانند اگر مایل به صحبت کردن باشند شما اینجا هستید. عقاید خود را درباره چیزهایی که ممکن است مفید باشند با انها به اشتراک بگذارید و بگوید که پیدا کردن دوست مانند مهارتهای دیگر است- شما میتوانید انرا با تمرین کردن اصلاح کنید.

مهارتهای اجتماعی کودک خود را مشاهده کنید. هر رفتاری را در کودک خود که ممکن است بطور غیر عمد کودکان دیگر را از او دور کند جستجو کنید. برای مثال، ایا کودک شما با دیگران تماس چشمی ندارد؟ ایا او انقدر ارام صحبت مبکند که دیگران نمی توانند بشنوند؟ آیا او لبخند می زند؟ چند روش وجود دارد که شما میتوانید کودکتان را در این موضوعات هدایت کنید:

نقش بازی کردن- نقش بازی کردن یکی از بهترین راهها برای کودک در تمرین مهارتهای اجتماعی در یک محیط امن است. این بازی یا می تواند ساده باشد مانند تمرین چطور سلام یا خداحافظی کردن یا پیچیده تر باشد مانند شروع یک بحث، سوال پرسیدن، تلفن کردن به یک دوست جدید. این مهم است که با یک یا دو مهارت خاص شروع کنید بطوریکه کودک را گیج نکنید.

برخی از مثالهای مهارتهای اجتماعی شامل :

مهارت زبان بدن ( مانند لبخند زدن، تماس چشمی، طرز ایستادن، حالت صورت).

کیفیت صدا ( مانند بلندی صدا، وضوح)

مهارتهای ابتدایی مکالمه ( برای مثال سلام یا خداحافظی کردن، معرفی، سوال کردن و غیره)

مهارتهای دوستی (برای مثال پیشنهاد کمک، مشارکت، درخواست برای همراه شدن، استفاده از تلفن)

۶ گام نقش بازی کردن

به همراه کودکتان موقعیتی برای نقش بازی کردن فراهم کنید. مطمئن باشید که تا حد ممکن یک موقعیت واقعی است. برای مثال، بازی با همکلاسی در وقت استراحت یا حتی تنها لبخند زدن و سلام کردن.
ابتدا به کودکتان نشان دهید (مدلسازی کنید) که چطور در این موقعیت عمل کند، از مهارتهایی که درحال تمرین انها هستید استفاده کنید. برای دفعات اول، از کودک خود بخواهید وانمود کند که شخص مقابل است.
سپس، این نوبت کودک شماست که تمرین کند. از او بخواهید که او بازی کند. به دقت به مهارتهای خاصی که روی ان متمرکز هستید توجه کنید.
فورن بعد ازآن، اورا برای اینکه اینکار را بخوبی انجام داده است تشویق کنید. برای پیدا کردن نشانه های کوچک و در عین حال قابل توجه بهتر شدن دقت کنید. برای مثال،

عالی بود! وقتی که از من سوال کردی به چشمانم نگاه کردی و لبخند زدی. تو خیلی دوستانه نگاه کردی.

چیزی درباره مهارتی که کودکتان ممکن است نیاز به تمرین بیشتر دران داشته باشد بگویید و مجددن بازی کنید.
بارها و بارها تکرار کنید تا وقتیکه مطمئن میشوید که کودکتان میتواند اینکار را بدون تمرین انجام دهد. به خاطر داشته باشید که که این بازی جالب باشد و مانند یک تکلیف نباشد. شوخی کمک میکند!برخی مثالهای دیگر از بازخورد شامل:

بازی عالی بود! صدایت خیلی خوب و بلند بود. نظرت درباره دوباره بازی کردن چیست و این دفعه یکم بیشتر بمن نگاه کن.

من طرز “حالت چطوراست” گفتن تو را دوست دارم. این نشان می دهد که تو به من علاقه مند هستی. می خواستم بدانم نظرت چیه تا درباره یکی دو مورد برای اینکه بعد از ان بگوییم فکر کنیم، شاید درباره چیزی که بین ما مشترک است. بیا یکم فکر کنیم و بعد دوباره بازی کنیم.

۶-در نهایت مهارتهای جدید در جامعه را تمرین کنید(برای مثال لبخند زدن و تماس چشمی). برای مثال از کودک خود بخواهید تا از یک مغازه دار چپزی بخواهد، در فست فود نهار سفارش دهد، یا خودش را به کتابخانه دار معرفی کند. بعد از ان اورا تشویق کنید! برای کودکان کوچکتر شما میتوانید از عروسک استفاده کنید. کتاب در مورد پیدا کردن دوست نیز مفید است- از کتابداربرای انتخاب کتاب کمک بگیرید. برای کودکان بزرگتر و نوجوانان، از او بخواهید تا دیگر دانش اموزان را به دقت نگاه کند برای اینکه ببیند انها چطور با موقعیتهای مختلف اجتماعی برخورد میکنند. برای مثال، انها چطور موقع استراحت به بازی ملحق می شوند؟ چطور انها انتخاب میکنند که با چه کسی در کافه تریا بنشینند؟ انها چکار میکنند و چه میگویند؟ این رویکر کاراگاهانه میتواند برای کمک به کودک شما برای کشف روشهای خود برای کنترل چالشهای اجتماعی مختلف کمک کند.

ایده: از کودکتان درخانه نوارهای ویدئویی یا صوتی ضبط کنید. دیدن این نوارها همراه با کودک به انها اجازه می دهد تا انها خود را همانطور که دیگران می بینند ببینند. اینکار همچنین باعث میشود بازی نقش بازی کردن لذت بخشتر و قوی تر باشد.

بطور کلی، بازبینی و تمرین مهارتهای جدید با کودک قبل از ورود به جامعه مهم است. کودکان مضطرب اگر برنامه داشته باشند احساس اطمینان کمتری دارندو در اینجا نمونه هایی از صحبت والدین که به کودک برای ایجاد یک برنامه کمک میکند امده است:

والدین: وقتی که به یک مهمانی میروی اولین کسی که به او سلام میکنی کیست، مثل چیزی که تمرین کردیم؟

فرزند: من فکر نمیکنم کسی را انجا بشناسم.

والدین: خوب بگذار ببینم . تو چه کسی را میشناسی؟

کودک: من امی را می شناسم، مهمانی مال اوست. من حدس میزنم که به دنبال امی میگردم و به او میگویم “تولدت مبارک”.

والدین:نظر خوبیه.

کودک:خوب اگر سرش شلوغ بود یا در حمام بود.

والدین: خوب تو چه کار میتونی بکنی اگر اینطور شد.

کودک: هر کسی ممکن است وقتی که من وارد میشوم به من نگاه کند. من نمیدونم.

والدین: انها ممکن است که بتو نگاه کنند اما این احتمالن به این خاطر است که می خواهند بدانند چه کسی وارد شده است و این طبیعی است. فکر میکنی که اگر اینطور شد چه میکنی.

کودک: من حدس می زنم اگر من امی را ندیدم من میتونم بروم و هدیه ام را روی بقیه هدیه ها بگزارم.

والدین: ایا کار دیگری هم هست که تو بتوانی انجام دهی.

کودک: ممکن است خواهر امی انجا باشد من میتوانم به او سلام کنم….

والدین: نظر خیلی خوبیه!ممکن است خواهر امی بتواند به تو کمک کند تا با بقیه بچه ها صحبت کنی، یا اینکه اگر انها در حال بازی کردن هستند تو هم وارد بازی شوی. حالا تو چند تا طرح مختلف داری.

۳– چند هدف دوستی با فرزندتان ایجاد کنید

یک هدف دوستی چیزیست که کودک شما میتواند درجهت افزایش شانس پیداکردن دوستان جدید تلاش کند. بسته به اینکه کودک شما از نظر اجتماعی چقدر مضطرب است شما ممکن است نیاز داشته باشید تا با یک هدف دوستی خیلی کوچک شروع کنید. این مهم است که در یک زمان روی یک هدف کار کنید. صبر کنید که به یک هدف برسید قبل از اینکه به سمت بعدی بروید. برخی از اهداف دوستی شامل:

سلام کردن به یک همکلاسی

قرض گرفتن چیزی

چیزی را به دیگری دادن

درخواست بازی (حتی قبل از شروع وقت استراحت)

درخواست برای پیوستن به بازی

دعوت یک دوست به بازی

زنگ زدن به یک همکلاسی

در ابتدا، ممکن است کودک شما برخی از این اهداف را پرخطر ببیند. در این مورد، اصول مشابه ای اعمال میشوند که در کمک به کودک برای مواجه شدن با ترسها وجود دارند. برای کودکان کوچکتر ، شما میتوانید اهداف دوستی را روی کاغذ فعالیت خراب کردن مسیر نگرانی بنویسید. برای کودکان بزرگتر و نوجوانان، از کاغذ فعالیت بالارفتن از نردبام ترس استفاده کنید. روی این کاغذ، یک هدف دوستی را انتخاب و انرا در بالا بنویسید(برای مثال دعوت یک همکلاسی خاص به خانه برای قرض کردن یک فیلم).سپس درباره اهداف کوچکتر مرحله به مرحله فکر کنید که کودک شما را به رسیدن به هدف دوستی نزدیکتر میکند مانند تقسیم یک اسنک با یک همکلاسی برای نهار، قرض کردن خودکار یا نشستن کنار یک همکلاسی موقع نهار یا در کتابخانه مدرسه.

در اینجا برخی نکات اضافی وجود دارند: فعالیتهای فوق برنامه را تشویق کنید. کلوبهای سازمان یافته، درس یا ورزش همگی یک شانس عالی برای کودک شما برای ملاقات همسالانش است. کودک شما مطمئن میشود که حداقل یک چیز مشترک با دیگران دارد. این همچنین یک شانس به کودک شما برای ملاقات همسالان جدید خارج از مدرسه یا کلاس می دهد.

اوقات بازی منظم تنظیم کنید: به کودک خود کمک کنید تا یک یا دو ارتباط دوستی را ازطریق اوقات بازی منظم تقویت کند. ابتدا از او بپرسید که دوست دارد چه کسی را به خانه دعوت کند. اگر کودک شما درفکر کردن درباره اینکه چه کس را دعوت کند مشکل دارد ممکن است شما بخواهید تا با یک پدر یا مادر دیگری که کودک همسن کودک شما دارد این زمان بازی را تنظیم کنید، فعالیتی را انتخاب کنید که واقعا برای دیگر کودکان جالب است مانند برپایی مهمانی- یک گردش در پارک، رفتن به سینما. در ابتدا یک نوجوان ممکن است که ترجیح دهد یک دوست را با خانواده دعوت کند، مانند رفتن به سینما، یک باربکیو، بازی فوتبال یا هاکی یا یک فعالیت در بیرون (مثل پیاده روی).

نکات بیشتر برای ترتیب دادن یک برنامه بازی:

با دعوت تنها یک کودک شروع کنید. دعوت دو کودک به خانه می تواند در نهایت در یک موقعیت دو به یک تمام شود، و کودک شما ممکن است فردی باشد که ترک میشود، تا زمانیکه دوستیها محکمتر میشود، بهتر این است که در یک زمان یک کودک را دعوت کنید. بعدا شما میتوانید یک گروه بزرگترسه یا چهار نفره ایجاد کنید.

زمانای بازی را کوتاه و لذت بخش کنید. زمانهای بازیهای اولیه را مختصر کنید، بنابراین دوست کودک شما تاثیر زیادی میگذارد و دوست دارد که دوباره بازگردد.

خانه تان را برای بقیه کوکان جالب و سرگرم کننده کنید. کودک شما اگر غذاهای خوب و بازیهای سرگرم کننده در خانه داشته باشد به احتمال بیشتری دوست دارد که دوستانش را دعوت کند. از کودک خود بخواهید تا در انتخاب یا حتی اماده کردن اسنک و دیگر فعالیتها شرکت کند.

نظارت کنید ولی دخالت نکنید! به خاطر داشته باشید که کودک شما میزبان است . به غیر از مواردی که کمک شما مورد نیاز است (برای مثال داوری کردن) فقط شما باید به مهمانان به گرمی خوش امد بگویید، مختصرا با انها صحبت کنید و به جای دیگری بروید.

بعد از اینکه زمان بازی تمام شد، درباره ان با کودک خود صحبت کنید. چه قسمتی خوب بود؟ چه قسمتی خوب نبود؟ چرا؟ گرفتن این بازخوردها از کودکان به شما کمک میکند تا تا مشکلات انها را بررسی کنید. این کار همچنین به شما این فرصت را میدهد تا رفتارهای مثبت را تشویق کنید، و به انها نشان دهید که شما مراقب زندگی اجتماعی انها هستید. این اطلاعات همچنین به شما کمک میکند تا زمانهای بازی آینده را تمرین کنید.

شبها بازیهای خانوادگی منظم داشته باشید. بازی با کودک به شما این فرصت را میدهد تا ببینید که کودکتان چطور بازی میکند. شما میتوانید به نقاط قوتش توجه کنیدو مواردی را که احتیاج به راهنمایی دارند را ببینید. این کار همچنین به شما ایده ای در مورد اینکه چه بازیها یا فعالیتهای موفقی را در بازیهای اینده بگنجانید میدهد.

به کودکتان چیزهایی برای از بین بردن موانع یا تنشها بدهید. چند اسنک و اسباب بازی را در کیف کودکتان بگزارید تا با همکلاسیهایش تقسیم کند.

معلم (یا مشاور مدرسه) استخدام کنید. معلم یا مشاور مدرسه کودک شما احتمالن نظرات زیادی درباره چگونگی کمک به کودکتان برای ساخت مهارتهای اجتماعی و پرورش دوستی با همکلاسی ها دارد. برای مثال معلم می تواند:

کودک شما را با همکلاسی که ممکن است یک همتای خوب برای او در یک پروژه یا فعالیت باشد همراه کند.

از کودکتان برای کمک در فعالیتی که “ریسک پایینی” در تعامل با همکلاسیها دارد دعوت کند ( برای مثال جمع اوری برگه ها)

دیگران را تشویق کنید تا از کودک بوسیله شرکت دادن انهادر یک سرگرمی خاص قدردانی کنند.

به خاطر داشته باشید ..

مراقب باشید که کودکتان این احساس را نداشته باشد که در پیدا کردن دوست مجبور است. ( وقتی که یک کودک مضطرب است فشار زیاد باعث می شود که او احساس خجالت یا نا امنی کند. راهنمایی ارام، تشویق و قدردانی برای شجاعت کلیدی هستند.

همه کودکان پروانه های اجتماعی نیستند و برخی از انها نیاز به زمان بیشتری برای مشاهده یک موقعیت قبل از پیوستن به ان دارند. به کودک خود اجازه دهید تا با سرعت مناسب خودش پیشرفت کند.

برخی از کودکان بطور طبیعی دوستان زیادی دارند، و برخی از انها ترجیح میدهند تا دوستان کمی داشته باشند. کیفیت دوستی مهمتر از کمیت ان است.

رشد شایستگی اجتماعی یک مهارت زندگی مهم است، و نباید کم ارزش فرض شود.نمونه سازی، پشتیبانی و تمرین منظم در ساخت و استفاده از مهارتهای اجتماعی، کیفیت زندگی کودکان و تجربه نوجوانان ما را افزایش میدهد.

منبع:تریبون آزاد