کودک گوشه گیر
کودک گوشه گیر
گوشه گیری و انزوا یکی از مهم ترین مشکلات کودکان و حتی بسیاری از بزرگسالان در جوامع کنونی است. از نظر روان شناسی به حالتی که کودک دائما ترجیح می دهد فعالیت های خود را به تنهایی و بدون حضور دیگران انجام دهد گوشه گیری گفته می شود. کودک گوشه گیر ترجیح می دهد که به تنهایی بازی کند، کم تر در جمع حضور پیدا می کند و می توان علائمی از اختلالات کم رویی و خجالتی بودن را در انان مشاده کرد چرا که این موارد کاملا با یکدیگر در ارتباط هستند. در سنین ابتدایی زندگی یعنی بین سن یک تا دو سال عمدتا والدین شخصیت کودک را شکل می هند اما از این سن به بعد کودک است که در تعامل با دیگران و بازی با هم سن و سالان خود موارد زیادی را یاد گرفته و می آموزد.
گوشه گیری در کودکان در دسته های گوناگونی قرار می گیرد. ممکن است کودک گوشه گیر در نتیجه کم رویی کودک به وجود بیاید یعنی یک کودک به دلیل کم رویی تمایلی برای برقراری ارتباط با دیگران به خصوص فرد غریبه نداشته و از آن گریزان است که بسیاری از گوشه گیری های در کودکان همین دلیل و مشکل را دارند. شدید ترین حالت در گوشه گیری کودکان انزوای اجتماعی نام دارد که در آن کودک نه تنها تمایلی برای بازی کردن و ارتباط با هم سن و سالان خود ندارد که از آن گریزان نیز هست خجالت شدید به همراه حالت هایی از ترس افسردگی می تواند دلیل اصلی به وجود آمدن انزوای اجتماعی در کودکان باشد. حالتی دیگر از گوشه گیری مردد بودن نام دارد که کودک در این حالت به جای بازی با هم سن و سالان خود و شرکت در فعالیت در گوشه ای مانده و نظاره گر بازی خواهد بود و این حالت در کودکانی که والدینی سخت گیر و مداخله گر دارند بیش از دیگران اتفاق خواهد افتاد. اگر بخواهیم دلایل به وجود آمدن کودک گوشه گیر را در خود او جست و جو کنیم باید گفت دلایل درونی به چند دسته تقسیم خواهند شد.
عوامل ژنتیکی و ارثی در کنار نحوه ارتباط و تعامل کودک با پدر و مادرش می تواند تاثیر مهمی در اجتماعی شدن او بر جای بگذارد. دلیل درونی دیگر برای بروز اختلال گوشه گیری در کودکان می تواند افسردگی باشد که البته این مسله دو طرفه بوده یعنی خود اختلال گوشه گیری نیز می تواند سبب تشدید و به وجود آمدن اختلال افسردگی در کودکان باشد. کمبود توجه و بیش فعالی نیز یکی دیگر از دلایل به وجو امدن اختلال گوشه گیری و انزوا در کودکان است چرا که ارتباطات اجتماعی در این دسته از کودکان می تواند به شدت دچار اختلال گردد. در هر صورت دلیل به وجود امدن کودک گوشه گیر هر کدام از موارد گفته شده هم که باشد نیاز است تا والدین رفتارها و نکته هایی خاص را در برخورد با این گونه کودکان مدنظر قرار داده و با این کارها از تشدید عارضه و اختلال جلوگیری کرده و حتی آن را به مرور زمان در کودک از بین ببرند.
در کودکان بین دو تا ۵ سال نیاز است تا علت به وجود آمدن گوشه گیری مشخص شده و با اصلاحات در سبک فرزند پروری و نحوه تعامل کودک با والدین و موارد این چنینی ترس کودک از بین برده شود و با افزایش اعتماد به نفس کودک باعث افزایش تعاملات و روابط اجتماعی در او گردید. برخی از کودکان گوشه گیر در نتیجه اشتباهات تربیتی والدین به وجود می آیند مثلا حتی اگر والدین کاملا فهمیده اند که کودکشان خجالتی و گوشه گیر است نباید در حضور این مسائل را به زبان بیاورند مثلا بگویند کودک من خجالتی است و نمی تواند با دیگر هم سن و سالن خود بازی کند چرا که این مباحث باعث تشدید گوشه گیری و خجالت او می شود و یا در موردی دیگر هرگز نباید کودک را به دلیل کارهایش مورد تمسخر قرار داد که این کار می تواند اعتماد به نفس او را تا درجه نابودی پیش بکشد چرا که بسیاری از حس اعتماد به نفس و عزت نفس افراد در دوران کودکی در آن ها شکل می گیرد لذا والدین باید در این موارد بسیار دقت عمل به خرج دهند. هرگز نباید کودک را با دیگر افراد مقایسه نمایید به خصوص اگر او آن فرد را کاملا بشناسد مثلا اگر به او بگویید که” نگاه کن ببین دوستت چقدر اجتماعی است و با دیگران چه خوب رفتار می کند اما تو چرا انقدر خجالتی و کم رو و ترسو هستی” این کار باعث کاهش اعتماد به نفس در کودکان و در نتیجه آن به وجود امدن یک کودک گوشه گیر می شود.
منبع:مقالات کانون مشاوران ایران
سلام دختر ۴ ساله ای دارم که به شدت گوشه گیره و با هیچ کس حرف نمیزنه.تو خونه خیلی برای من و پدرش صحبت میکنه اما بیرون از خونه و به غیر از من و پدرش با کسی حرف نمیزنه و تو خودشه.توی جمع سریع گریه میکنه. قبلا به پدر و مادر و خواهرم خیلی راحت و صمیمی بود ولی الان با وجود اینکه تو خونه خیلی در موردشون صحبت میکنه و میگه خیلی دوستشون دارم و همچنین خیلی علاقه منده بره خونشون ولی باهاشون حرف نمیزنه.خیلی نگرانشم.باید چکار کنم؟
با سلام. این که کودک در جمع نمیتواند آن گونه که باید تعامل و حضور داشته باشد عمدتا به کمبود اعتماد به نفس کودک بر میگردد. البته ممکن است عوامل دیگری نیز دخیل باشند. اما گام اول در این مساله علت یابی مساله است. سعی کنید کودک خود را در برقراری ارتباط با دیگران تحت فشار نگذارید. از کارهای مثبت کودک خود هر چند ناچیز در جمع تعریف و تمجید کرده و در ارتقای اعتماد به نفس او کمک کنید. به هیچ عنوان اشتباهات او را در جمع گوشزد نکنید و اگر کار اشتباهی انجام داد تنبیه را به تایم دیگری در خلوت خود و کودکتان موکول کنید. اما به یاد داشته باشید تنبیه شما باید جنبه ی لفظی و رفتاری داشته باشد تا حد امکان تنبیه بدنی توصیه نمیشود. و اینکه به او نشان دهید هر کاری انجام دهد چه درست و چه اشتباه کودک شماست و شما او را دوست دارید و در هر صورت به او افتخار می کنید.
سلام
پسر سه سال و سه ماهه ای دارم که از سه سالگی گذاشتمش مهد، ولی توی مهد با هیچ کس حرف نمیزنه و اگه چیزی لازم داشته باشه با اشاره به مربیش میگه. توی همه فعالیت های مهد شرکت میکنه . کاردستی میسازه بازی می کنه ولی حرف نمیزنه
توی خونه و خونه اقوام درجه یک خیلی خوبه و قشنگ حرف میزنه ولی اگه غریبه ای مهمونمون باشه بازم سکوت می کنه
میشه یه راهکار بفرمایید
با سلام خدمت شما دوست عزیز
در این مورد لطفا اطلاعات بیشتری به ما بدهید .
۱. فرزند شما مشکلی در تکلم دارند و یا در کودکی تجربه کرده اند؟
۲. بیشترین وقت فرزند شما با چه کسی گذرانده می شود و او برای رفع نیازها از اشاره استفاده می کند یا صحبت؟
۳. او را به مکان های عمومی مانند پارک و … می برید و عملکرد او چگونه می باشد؟
۴. اگر فردی مدتی پیش شما باشد و یا با اور فت و آمد کنید او می تواند ارتباط برقرار کند و از صحبت استفاده کند؟
۵. در مهد و مکان های دیگر می تواند با کودکان به درستی بازی کند ؟
۶. این سکوت کامل می باشد و یا اینکه کمتر صحبت می کند؟
۷. واکنش شما و اطرافیان به این کار او چیست؟
بهترین وبسایتی که تاحالا دیدم.ازتون متشکرم
سلام
من دختر سه سال و شش ماهه دارم، مدت یکساله که مهاجرت کردیم، چندماه اول مهاجرت مشغول کارهای ابتدایی و اولیه بودیم و دخترمم با ما همراه بود بعد وارد مهد شد خیلی زود با وجود اختلاف در زبان ومحیط به مهد علاقمند شد و با میل و رغبت خودش و بدون فشار از جانب ما به مهد میرفت، گهگاه توی مهد و یا توی اجتماع احساس میکردم نسبت به بزرگسال ها یه ترسی داره که میخواد دوربشه ازشون و معذب بود،
بعد کرونا شروع شد و من و خودش خونه نشین شدیم به نوعی و دیگه هم مهد نرفت گهگاه پارک یا خانه بازی میبردمش و میبرمش همچنان اما اون احساس ترسش خیلی بیشتر شده اضطراب میگیره و تموم حواسش دیگه به پدرمادرهایی که بخههاشونو اوردنه علی الخصوص پدرها و دیگه از بازیش لذت نمیبره حتی میخواد که اون محیط رو ترک کنه یا اگه توی بارک باشیم فقط روی تاب باشه اگه نزدیکش باشند دیگرون سرش رو زیر میندازه اگه ازش دورباشند فقط با نگاهش دنبالشون میکنه و حاضرم نیست بازیشو عوض کنه
ممنون از پاسخگوییتون
سلام به شما دوست عزیز
ببین عزیزم این ترس ها در سن کودک شما نیاز به بررسی دارد چون می تواند دلایل مختلفی در این زمینه وجود داشته باشد در کنار اینکه سبک تربیتی و نوع تعامل او با شما و پدر نیز اهمیت زیادی دارد .
بهتر است در این مسیر برای بررسی دقیق تر در صورت امکان به صورت حضوری او رابه روانشناس ارجاع بدهید تا شرایط او بررسی دقیق شود و در صورتی که ارتباط گیری موثری با روانشناس در آن کشور ندارید بهتر است به صورت اسکایپ با مشاوران ما ارتباط برقرار کنید تا بتوانیم در این مسیر با اطلاعات دقیق تر در این مسیر پیش برویم و کمک کنیم تا کودک شما بتواند مسیر رشدی بهتری را طی کند.
در اسکایپ می توانید با ایدی ستاره ایرانیان ارتباط برقرار کنید .
من این ایدی رو توی اسکایپ نمیتونم پیدا کنم ،اگه ممکنه یه شماره که روی واتساپ هست رو بهم بدید یا من شماره موبایلم رو بذارم توی قسمت پشتیبانی، نمیدونم هرطوری که بتونم باهاتون در ارتباط باشم لطفا
سلام در این مورد شماره زیر را سیو کنید و در اسکایپ پیام بدید با شما هماهنگ می شود .
۰۹۰۳۱۲۳۶۴۴۶