گفتگو با نوجوان در هنگام وقوع فجایع
روشی که با نوجوانان راجع به رویدادهای غم انگیز صحبت می کنید را تغییر دهید.
به عنوان پدر و مادر در دنیای غیرقابل اطمینان و معمولا غم آلود، آرزو داریم می توانستیم فرزندانمان را در حبابی شیشه ای قرار دهیم و از آنها محافظت کنیم. اما نمی توانیم. حقیقیت این است که با رویداد های دلخراش همچون تیراندازی های دسته جمعی، تروریسم یا حملات غیر منتظره مواجه خواهیم شد. وقتی اینها اتفاق بیافتد، معمولا واکنش های ما مسیر مشخصی را پیش می گیرند. به عنوان بزرگسال، شوکه می شویم. غمگین می شویم. ممکن است ندانیم که آیا این ماجرا تکرار می شود یا نه و اگر می شود، آیا ما آنجا خواهیم بود. بعضی از ما، ممکن است خیلی از این رویداد ها را تجربه کرده باشیم و هاج و واج شده باشیم.
فرزندانمان برای اینکه مطمئن شوند همه چیز خوب است به ما نگاه می کنند. برای نوجوان ها این اتفاق ها می تواند چالش بر انگیز باشد. بنا براین گفت و گو هایی که ما باید با آنها داشته باشیم را انجام دهید. باید در نحوه ی صحبت کردنمان با فرزندانمان رویکرد های متفاوتی پیش بگیریم. نوجوانان ما نباید احساس ناتوانی کنند. ما باید آماده شان کنیم نسلی باشند که مشکل ها را حل می کنند. نه نسلی که فقط با مشکلات زندگی می کنند. هرگز نباید باور کنند که ما هیچ توانی برای جلوگیری از این سوانح نداریم.
برای مطالعه بیشتر:
گفتگو با نوجوان در مورد تمایلات جنسی
صحبت با کودک و نوجوان در مورد اضطراب
اول: احساسات خودتان را بسنجید
قبل از شروع هر مکالمه ای با نوجوان خود، لحظه ای صبر کنید و خود را بسنجید. چقدر این رویداد بر شما تاثیر گذاشته؟ احساساتتان را پردازش کنید، بررسی احساساتتان گام مهمی قبل از درمیان گذاشتن موضوع با نوجوانانتان است.اگر شما راجع به رویداد عصبانی هستید، به خودتان فرصت دهید که آرام شوید. اگر ترسیده اید، به خود اجازه دهید که زمان بگذرد. اگر احساس اضطراب می کنید، خود را در معرض اخبار یا مکالماتی که می تواند اضطرابتان را افزایش دهد قرار ندهید. اینکه ما بزرگسالیم به این معنا نیست که آسیب پذیر نیستیم. اما این مهم است که بدانید چقدر واکنش های احساسی تان روی نوجوانان یا کودکانتان ممکن است تاثیر بگذارد. به عبارت دیگر، این حقیقت که شما احساس تشویش می کنید می تواند منتقل شود. هیچ وقت نباید به نوجوانان اجازه دهیم باور کنند که ما این رویداد ها را به عنوان «رویداد قابل انتظار» پذیرفته ایم یا بی عکس العمل آنها را رها کرده ایم.
نوجوانان ممکن است احساسات مشابهی را تجربه کنند. مهم است که اجازه دهیم احساسات خود را بیان کنند. هرگز نباید عصبانیت، درماندگی یا هراس ناگهانی آنها را دست کم بگیریم. این حقیقت که فرزندانتان ممکن است بشدت احساساتی باشند دقیقا همان است که باید باشند. رنج و احساس نوجوانانمان است که امید برای تغییر آینده به وجود می آورد.
فرزندتان را بشناسید: صادق باشید و گفت و گوهایی مناسب سن داشته باشید
شما همانطور که با یک فرد ۸ ساله صحبت می کنید با ۱۵ ساله صحبت نمی کنید. در کل کودکان زیر ۷ سال کاملا قادر نخواهند بود رویدادهای تکاندهنده و یپیچیده را بفهمند و پردازش کنند. همچنین مهم است بفهمید فرزندتان چقدر (بدن توجه به سن) احساسی به فاجه یا تلفات واکنش نشان می دهد. مطمئن شوید در مکالماتی وارد می شوید که در سطح فرزندانتان است و بتوانند بفهمند و به راحتی از عهده ی آن برآیند.
از انعطاف پذیری نوجوان خود حمایت کنید
در زمان بحران، گوش دادن راهی کلیدی برای حمایت ا نوجوانان و نشان دادن عشق و باورتان نسبت به آنان است. با گوش دادن به آنها قادر خواهید بود تشخیص دهید آنها چگونه موقعیت را کنترل می کنند، رویداد ها را تفسیر می کنند وممکن است در زندگیشان از طرف شما یا بزرگسالان دیگر به چه چیز نیاز داشته باشند.
ممکن است برای بعضی نوجوانان راحت تر باشد که خودشان را با صحبت کردن درمورد آنچه اطرافیان آنها فکر می کنند ابراز می کنند. به جای صرف نظر کردن از این قسمت گفت و گو با پرسیدن اینکه آیا آنها هم همین عقیده را دارند، به آنها اجازه دهید به این روش ادامه دهند و عقیده ی توجیه شده ی دیگران را تصدیق کنند.
بر رسانه های نوجوانان نظارت کنید
دیدن گزارش هایی درمورد کشتار جمعی در کل برای کودکان مناسب نیست. اما برای نوجوانان و جوانان، این توقع اصلا واقع بینانه نیست که تصور کنید آنها اصلا در معرض پوشش خبری گزارش قرار نخواهند گرفت. در رسانه های جمعی از دوستان از گوشی های هوشمند تا تلوزیون، آنها خواهند فهمید که چه اتفاقی افتاده است. آنها ممکن است واقعیات را درست دریافت کنند یا نکنند. بنابر این با آنها راجع به آنچه شنیده اند یا دیده اند گفت و گو کنید.
یک راه خوب برای شروع گفت و گو پرسیدن سوالات ساده است. «راجع به —– چه شنیده ای؟ دوستانت در مدرسه راجع به این چه می گفتند؟ چه جور چیزهایی در رسانه های جمعی به اشتراک گذاشته بودند؟» بگذارید گفت و گو از همینجا به طور طبیعی پیش برود. در عصر گفتگوی رسانه ای ممکن است شما بخواهید سعی کنید اخبار را باهم ببینید و همانطور که بیشتر یاد می گیرید وارد گفت و گو شوید. اجازه دهید نوجوانان سوال بپرسند. خودتان نیز سوال کنید. اما، همچنان پی گیری کنید که نوجوانانتان چقدر در معرض وقایع بعد از یک روداد هستند و درنظر داشته باشید که آن را کمتر کنید.
آنها را از انجام جستجو های اینترنتی باز دارید. اگر آنها روی اخبار وحشت برانگیز تمرکز کرده اند تلوزیون را خاموش کنید و از آنها بخواهید گوشی را کنار بگذارند. به یاد داشته باشید، ما از آنها می خواهیم آگاه بمانند، و سپس برای تایید به دیگران رجوع کنند نه اینکه خود را در معرض شوک تصاویر گرافیکی تکراری قرار دهند.
نیرویی حمایتگر باشید: بر امنیت و عشقتان تاکید کنید
همچنان که تلاش می کنیم رویداد های دلخراش را درک کنیم یا توضیح دهیم، مهم است تاکید کنید که شما و نوجوان/جوان در امان هستید. اگر امکان دارد به فاصله ای که بین شما و رویداد است اشاره کنید. راجع به این واقعیت که قانون برای اطمینان از اینکه همه در امان هستند در حال اجراست گفت و گو کنید. اگر مناسب سن است و حمله کننده تحت کنترل در آمده، دست گیر شده یا حتی کشته شده، بگذارید فرزندانتان بدانند. راجع به اینکه کارمندان دولت، آژانس های کمک یا دیگرانی که به موقعیت کمک کرده اند چه اقداماتی انجام داده اندبه طور مختصر توضیح بدهید. سعی نکنید با اطلاعات بیش از حد غلو کنید. این همچنین ممکن است فرصتی برای گفت و گو راجع به برنامه های امنیت خانواده خودتان در موقعیت های مختلف ایجاد کند. بگذارید نوجوانانتان بفهمند چه کار هایی برای مصون نگه داشتن آنها انجام می دهید. برای اینکه به آنها بگویید چقدر دوستشان دارید وقت بگذارید. عشق شما هم در مواقع خوب و هم عمیقا چالش برانگیز در زندگی آنها، نیروی حمایتگر بسیار مهمی باقی می ماند.
خوبی دیگران را به نوجوانانتان نشان دهید
همان قدر که رویداد های غم انگیز بدترین ها را در افراد بخصوص نمایش می دهد، آنها همچنین در خیلی های دیگر بهترین ها را برمی انگیزد. برای آنها داستان هایی از عشق، شجاعت و ازخودگذشتگی در دل هرج و مرج را مورد تاکید قرار دهید. در پایان حادثه ی دلخراش، معمولا افراد حاضر زندگی خود را به خطر می اندازند تاپناه دیگران شوند و از آنها محافظت کنند. می بینیمکه نجات یافتگان به انتقال زخمی ها به بیمارستان کمک می کنند. می بینیم افراد غریبه برای اهدای خون صف می کشند. افراد عادی در لحظات مهمهمچون قهرمانان به نظر می رسند. نوجوانانتان را تشویق کنید که همه ی خوبی هایی که به چشم می خورد را ببینند. ما فرزندانمان را پرورش می دهیم تا بزرگسالانی شوند که در ساختن دنیایی بهتر دخیل خواهند بود. آرزو می کنیم که هیچ حادثه ی دلخراشی برای ازخودگذشتگی آنها وجود نداشته باشد. اما زمانی که انجامش دهند، ما باید دو هدف داشته باشیم. اول، آنها را از نظر احساسی حمایت کنیم و بر امنیت آنها در لحظه تاکید کنیم. دوم، به آنها اطمینان دهیم که در واقعیاتی که ما شاهد آن هستیم قرار نخواهند گرفت مگر اینکه هرگز این وقایع را به عنوان روزمرگی نپذیرند یا نسبت به رنجش و درد بی احساس نشوند. تاکید بر بهترین ویژگی های انسانی در بدترین شرایط، شیوه ای است هم برای کمک به خودمان که از پس رنج امروز برآییم و اطمینان داشته باشیم که جوانان به پیدا کردن راه حل برای آینده ی بهتر ادامه خواهند داد.
هرگز در گفت و گو اجبار نکنید
بعضی نوجوانان ممکن است به رویداد بی علاقه به نظر برسند. بعضی ممکن است حتی برعکس عمل کنند و این رویداد بر آنها اثر نکند. اگر نوجوان شما این چنین واکنش نشان داد، هرگز در قضیه پافشاری نکنید. فقط بگذارید بداند آماده ی صحبت هستید و خوشحال می شوید که گوش کنید. بعضی نوجوانان ممکن است به حالت عادی نیاز داشته باشند و ممکن است به ظاهر احساسات واقعیشان را ابراز نکنند. در این مدت شما می توانید این را برای خود الگو کنید، صحبت با دیگران به حس راحتی وامنیت شما کمک می کند.
در موقع لزوم کمک حرفه ای دریافت کنید
به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید. اگر نوجوانتان نزاع می کند و شما برای آنها کمک حرفه ای می خواهید، برای مراجعه به پزشکان متخصص، مشاور مدرسه، روحانی یا دبیر انجمن قابل اعتماد برای مشورت تردید نکنید.
برای اطلاعات و راهکار های بیشتر به مشاوره توجه کنید:
هر چقدر که همیشه سعی داریم از فرزندانمان در برابر وقایع دلخراش محافظت کنیم، نمی توانیم. اما اینکه چطور عکس العمل نشان می دهیم، اعمالی که ما در آن الگو هستیم و روش حمایتمان به کاهش شوک نوجوانانمان کمک می کند. همینطور به آنها می آموزد که در برابر رویداد های آینده انعطاف پذیر تر باشند.
منبع:کانون مشاوران ایران
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.