آشنایی با روانشناسی کودک و نوجوان آنلاین و بصورت فوق تخصصی مشاوره در بهترین مراکز مشاوره روان شناس کودک
دوران طلایی تربیت را از دست ندهید!
بر اساس روانشناسی رشد کودک، ۵ سال اول زندگی از جمله مهم ترین و تاثیرگذارترین دوره های رشدی هستند.
کودک در این سن، پایه های اساسی شخصیت خود را در تعامل با اطرافیان و به ویژه والدین شکل می دهد و می توان گفت طلایی ترین سنین تربیت کودک، ۵ سال ابتدایی رشد است.
لازم است بدانید که در این سن، کودک به لحاظ شناختی، دارای تفکر عینی است.
به این معنی که او نمی تواند مفاهیم انتزاعی را درک کند و لازم است با او کاملا شفاف و واضح صحبت کنید.
اگر به عنوان والد بتوانید الفبای صحیح تربیتی را از همین سن، اجرا کنید، فرزندتان در سنین بالاتر کاملا خودتنظیم و مسئولانه رفتار خواهد کرد .
بدین طریق از بسیاری از مشکلات رفتاری مانند لجبازی، بدرفتاری، دیگر آزاری، بی نظمی و خودمحوری دور خواهد ماند
آیا الفبای تربیت کودک را می دانید؟
اگرچه امروزه شروع هر کاری، نیازمند داشتن حدی از تخصص و مدرک است، اما فرزند پروری به عنوان سخت ترین و حساس ترین امر، مدرک خاصی را نمی طلبد.
همین مساله باعث شده است تا تعداد زیادی از افراد، بدون توجه به مهارت های خود اقدام به فرزند آوری کنند و به دلیل بی مهارتی و نداشتن سواد تربیتی کافی، در تربیت کودک کلافه شده و در اغلب موارد او را مقصر بدانند.
باتوجه به جدیدترین اصول تربیتی کودک،اگر از اصول گانه ی زیر آگاه باشید و در عمل به رعایت آن ها بپردازید.
می توانید اطمینان داشته باشید که مسیر تربیتی کودک به خوبی طی خواهد شد و بحران های رشدی را یکی پس از دیگری با موفقیت طی خواهید کرد.
۱)تنبیه ممنوع
آیا شما نیز از ان دسته والدینی هستید که اعتقاد دارید، تنبیه، کودک را حرف شنو و مطیع می کند؟
به عنوان متخصص امر فرزند پروری لازم است این باور نخ نما شده را برای همیشه از ذهن تان بیرون کنم.
در حقیقت تنبیه مانند آتش زیر خاکستر عمل می کند.
کودک تنبیه شده صرفا در حضور پدر یا مادر تنبیه کننده رفتار مورد انتظار را نشان می دهد و بلافاصله پس از غیبت آن ها، رفتارهای قانون شکنانه را آغاز می کند.
بر اساس اصول تغییر و اصلاح رفتار، بزرگ ترین ضرر تنبیه، مخدوش کردن “ارتباط” شما با فرزندتان است.
اگر رابطه را به عنوان مهم ترین کلید فرزندپروری در نظر بگیریم، از دست دادن آن می تواند مسیر تربیت فرزندتان را روز به روز سخت تر و مبهم تر کند.
بنابراین لازم است به عنوان اولین اصل، تنبیه را برای همیشه فراموش کنید و به دنبال راه حلی به جز آن باشید.
۲) از تشویق به درستی استفاده کنید
برخی از والدین که از اثرات ویرانگر تنبیه آگاه شده اند، آن را از عادت های رفتاری خود حذف کرده اند اما برای کوچک ترین کاری کودک را تشویق می کنند.
این دسته از والدین کودک را مانند رباتی فرض می کنند که باید برای هر حرکتی تشویق شود و این باور منجر به فرسودگی آن ها در امر فرزند پروری خواهد شد.
والدین معتقد به تشویق، گاهی تا حدی از این ابزار استفاده می کنند که کودک به طور کلی نسبت به هرگونه تشویق مادی و غیرمادی مقاوم می شود و هیچ چیز برایش جذابیتی نخواهد داشت.
جدیدترین اصول تربیت فرزند در حال ترویج این اعتقاد هستند که تشویق نیز دارای اصول مخصوص به خود است.
به عنوان مثال ممکن است مادری را دیده باشید که به فرزندش می گوید ” اگر غذاتو خوب بخوری، برات فلان عروسک رو می گیرم”.
مادر ممکن است چنین استدلال کند که من در حال به کاربردن اصول تشویق هستم در حالی که سخت در اشتباه است.
کودکی که غذایش را به خوبی بخورد، از پیامد طبیعی ان که احساس سیری است، لذت خواهد برد، بنابراین استفاده از تشویق های بیرونی مانند شکلات و عروسک و …
نه تنها بی فایده است بلکه بسیار مخرب خواهد بود و کودکی لجباز، روشه گیر و زورگو به بار می آورد.
به یادداشته باشید که تشویق نیز می تواند به اندازه ی تنبیه، مخرب باشد مگر آنکه از آن به درستی استفاده کنید.
برای این منظور، چند نکته ی اساسی زیر را بخاطر داشته باشید:
- از قبل به کودک قول جایزه و تشویق ندهید: جملاتی از قبیل “اگر توی مهمونی ساکت باشی، برات عروسک می خرم”، فرزندتان را رشوه گیر خواهد کرد.
به جای آن می توانید پس از پایان مهمانی، به صورت اتفاقی به فرزندتان هدیه ای دهید و از رفتار خوب او در مهمانی تشکر کنید.
- اجازه دهید کودک تان “پیامدهای طبیعی” رفتارش را تجربه کند: اگر کودک سه ساله ی شما در برابر غذا خوردن مقاوم است، سعی نکنید با قول جایزه، او را غذاخور کنید.
پیامد طبیعی غذا نخوردن، گرسنه ماندن است.
به عنوان والد هوشمند، آنچه نیاز دارید کنترل عواطف مادرانه تان است.
نگران گرسنه ماندن کودک نباشید و اجازه دهید گرسنگی را به عنوان پیامد غذا نخوردن تجربه کند.
پس از چند مرتبه خواهید دید که او بدون لج بازی و نق زدن، در خوردن غذا با شما همکاری می کند.
- از تشویق های متنوع استفاده کنید: استفاده مکرر از نوع خاصی از تشویق مانند تشویق های مادی می تواند بسیار آسیب زا باشد.
لازم است لیست متنوعی از انواع مختلف تشویق داشته باشید و از آن ها بدون هماهنگی قبلی استفاده کنید.
استفاده از تشویق های کلامی می تواند بسیار موثرتر از تشویق های مادی باشد.
به عنوان مثال در صورتی که فرزندتان در امتحانات قبول شده است بجای هدایای مادی می توانید به او بگویید ” به تو افتخار می کنم. توی این مدت تلاشت عالی بود”.
- الرژی به شیر گاو در نوزادان | علل، علائم و درمان
- ۱۳ درمان نفخ نوزاد |سلامت نوزاد خود را تضمین کنید
- راه درمان نگه داشتن مدفوع | ترس کودک از مدفوع
- سریعترین روش آروغ گرفتن نوزاد : ۱۳ راه برتر برای آروغ زدن نوزاد
- عوارض نوروفیدبک در کودکان|سلامت روانی کودک را بهبود بخشید
۳) مقایسه ممنوع
یکی از اصول اساسی تربیت فرزند آن است که بپذیرید ” هر کودک، دنیایی خاص و منحصر به فرد است”.
کودکان از همان سال های ابتدایی زندگی، مقایسه شدن را به خوبی درک می کنند و از آن اثر می پذیرند.
بر اساس پژوهش ها، مقایسه مهلک ترین سمی است که عزت نفس فرزندتان را خواهد کشت.
کودکانی که در سال های اولیه ی زندگی مورد مقایسه قرار گرفته اند، نسبت به همسالان خود از احساس ارزشمندی، خودکارآمدی و امیدواری کمتری برخوردارند و با خطر بیشتری برای ابتلا به افسردگی و افت تحصیلی مواجه اند.
بهتر است از ابتدا بر ویژگی های مثبت فرزندتان تمرکز کنید و آن ها را به او بازخورد دهید تا از این طریق به سلاحی منحصر به فرد و قوی در برابر آسیب های روانی مجهز شود و سلامت روانی اش را از دست ندهد.
۴) نقش انسان اسطوره ای را بازی نکنید.
کودک در محدوده ی سنی ۴ تا ۵ سال به همانند سازی با والد همجنس خود خواهد پرداخت و سعی می کند شبیه به شما رفتار و عمل کند.
لازم است بدانید که والدین موفق، در برخورد با کودک به عنوان “انسانی طبیعی” عمل می کنند.
این انسان می تواند در مواقعی ناراحت، عصبانی، بی حوصله و یا سردرگم باشد و هرگز نقش اسطوره ی خالی از اشتباه را بازی نمی کند.
در این صورت فرزندتان خواهد آموخت که اشتباه کردن، لازمه ی انسان بودن است و بدون دچار شدن به کمال گرایی مخرب، به رشد طبیعی خود ادامه خواهد داد.
اگر قصد دارید در مسیر پر پیچ و خم تربیت فرزند به خوبی عمل کنید، پیشنهاد می کنیم از همین لحظه دست به کار شوید و اصول چهارگانه ی گفته شده را اجرا کنید.
ممکن است در ابتدا احساس کنید رعایت آن ها به سادگی آنچه خواندید نیست، اما با کمی تمرین و ممارست می توانید از نتایج خارق العاده ی آن در زندگی خانوادگی تان شگفت زده شوید و از والد بودن لذت ببرید.
منبع:مرکزمشاوره ستاره ایرانیان
داستان پرت کردن اشیا
بچه ی دوساله ای را تصور کنید که هرچه به دستش می رسد را سریع و بدون توقف پرتاب می کند.
در این موقعیت والدین یا بزرگتر ها که عموما نگران بی نظم شدن خانه، کثیف شدن محیط و یا خراب شدن وسایل اند، ممکن است با صدای بلند فریاد بزنند ” نکن”.
در کمال ناباوری آنچه مشاهده می کنید آن است که کودک بدون کوچک ترین توجهی مجددا وسیله را پرتاب می کند و همین، آتش شخشم شما را بیش از پیش شعله ور می کند.
اکثر والدین بلند می شوند و در حالیکه به شدت عصبانی اند با صدایی بلند تر از قبل فریاد “نکن” سر می دهند و وسیله را به زور از دست بچه می کشند.
کودک نیز که احساس ناکامی و بی توجهی عمیقی را درک کرده با صدای بلند سروع به گریه می کند و به لجبازی و بی نظمی متهم می شود.
کودک لجباز یا والد بی اطلاع ؟
آیا می دانید اکثر کودکان در سن ۲ سالگی تمایل به پرتاب اشیا دارند؟ یا فکر می کنید این فقط کودک ۲ ساله ی شماست که لجبازی و خودرای است؟!
بر اساس روانشناسی رشد کودک، کسب هماهنگی چشم و دست در سن ۲ سالگی، تمایل به پرتاب اشیا را در کودک بیشتر می کند.
او رشد کرده و از اینکه بر خلاف قبل می تواند اشیا را پرتاب کند، بسیار لذت می برد.
بسیاری از والدین به دلیل ناآگاهی از این مساله، کودک را به لجبازی متهم می کنند. این در حالی است که می توان توانایی کودک در پرتاب کردن اشیا را به عنوان بخشی از توانایی و رشد جسمانی و مغزی او تحسین کرد!
بنابراین تا بدین جای سناریوی پرتاب اشیا، لازم است برچسب لجباز را از کودکی که در پرتاب اشیا توانمند شده جدا کنید و در ادامه روش های موثر برخورد با این توانایی را بیاموزید.
با پرتاب اشیا توسط کودک چگونه برخورد کنم؟
۱) درخواست خود را به شیوه ای جدید مطرح کنید
واقعیت امر آن است که باتوجه به رشد جسمی و مغزی کودک، تمایل به پرتاب کردن اشیا در این سن برای کودک تان تامین کننده ی یک نیاز اساسی است.
بنابراین درخواست شما هرچه که باشد او کار خود را انجام خواهد داد.
اگر قرار است به او دستور دهید ” کنترل تلوزیون رو پرت نکن ” و او کار خود را انجام دهد و کنترل را پرت کند، بهتر است هوشمندانه عمل کنید و جمله تان را اینظور اصلاح کنید ” کنترل را روی میز بگذار و توپت رو پرت کن”.
با اصلاح این جمله، هم کودک به هدف خود که پرت کردن یک شیء است می رسد و هم شما به هدف تان که حرف شنوی کودک و عدم لجبازی است رسیده اید.
۲) با کودک بازی های پرتابی انجام دهید
به دلیل رشد مغزی کودک و تمایل ذهنی او به پرتاب اشیا، می توانید از بازی های پرتابی استفاه ی مناسبی ببرید.
در طول این بازی از کودک بخواهید توپ ا تا جایی که می تواند بلند پرتاب کند و توانایی اش را تشویق کنید.
توجه به رفتار کودک به عنوان بخشی از توانایی جدیدش و تشویق آن، شما را در ذهن او از والدی بی توجه و بد خلق تبدیل به والدی فوق العاده خواهد کرد.
۳) فریاد زدن ممنوع
وقتی به هنگام عصبانیت داد می زنید در حال انتقال این پیام به فرزندتان هستید که ” من خیلی ضعیفم و با کوچک ترین رفتار تو به هم می ریزم”.
باید گفت در این مواقع داد زدن نه تنها مشکلی را حل نمی کند بلکه مشکلات جدیدی را نیز به مشکلات تان اضافه خواهد کرد.
کودک شما به آسانی یاد خواهد گرفت که در هنگام عصبانیت، جیغ بزند، زور گویی کند و با داد و فریاد به خواسته اش برسد.
به نظر می رسد در این حالت متهم کردن کودک به لجبازی و عصبی بودن، تا حدود زیادی ظنز آمیز است. او هیچ رفتار جدیدی نشان نداده است بلکه رفتارهای آموخته شده از خودتان را تکرار کرده است.
بنابراین اگر می خواهید هر روز بیش از روز قبل مجبور به فریاد زدن نباشید، داد زدن را از همین لحظه متوقف کنید و برای بیان خواسته های تان شیوه ی جدیدی را در پیش بگیرید.
۴) به کودک برچسب نزنید
والدنی که از روند رشدی کودک بی اطلاع اند ممکن است در این زمان برچسب هایی مانند لجباز، خود سر، یا بی توجه به فرزندشان بزنند یا او را تهدید کرده و بخاطر رفتارش مورد تنبیه قرار دهند.
اگر چه چنین برچسب هایی نمی تواند مانع از پرت کردن اشیا توسط کودک تان شود، اما از قدرت فوق العاده ای در تخریب عزت نفس فرزندتان برخوردار است.
او که در حال نشان دادن توانایی جدیدش به شماست با انبوهی از کلمات منفی و ناکام کننده مواجه می شود که می توانند احساس توانمندی و خودکارآمدی اش را به شدت تحت تاثیر قرار دهند.
جالب است بدانید که عزت نفس و احساس توانمندی مهم ترین واکسنی است که از طریق جملات مثبت و تشویق کننده به فرزندتان تزریق می کنید و از این طریق می توانید او را در برابر انواع مشکلات روانی واکسینه کنید.
در این مواقع بهتر است صبور باشید، خشم خودتان را کنترل کنید و با استفاده از جملات مثبت و شیوه هایی که در بخش قبل ذکر شد، با رفتار کودک تان برخوردی موثر داشته باشید.
منبع:مقالات کانون مشاوران ایران
آیا بقیه ی نوجوانان هم بی نظم و شلخته اند؟
باتوجه به خصوصیات دوران رشد و شرایط روانی بلوغ، باید گفت این تنها نوجوان شما نیست که بی نظم و شلخته است.
بسیاری از نوجوانان در این سن، بی نظمی افراطی و یا نقطه ی مقابل آن یعنی وسواس و حساسیت در نظم را نشان می دهند.
ممکن است دچار کم خوابی یا پرخوابی شوند، علی رغم گفته های شما به غذا لب نزنند و یا بر عکس بسیار پرخوری کنند.
برخی از نوجوانان در این سن نسبت به درس سهل انگار و بی تفاوت می شوند و برخی دیگر به شدت نسبت به آن جدی و کوشا هستند.
به عنوان متخصص کار با افراد در سنین نوجوانی لازم است خیال تان را راحت کنم که اگر رفتارهایی از قبیل پر حرفی یا کم حرفی، تنبلی، گوشه گیری، افسردگی.
وقت گذرانی با سرگرمی های شخصی برای مدت طولانی و یا نداشتن تمرکز جزء ویژگی های فرزندتان است با امری کاملا طبیعی مواجه هستید.
اگر چه مخالفت و لجبازی مداوم یک فرد ۲۰ ساله با پدر و مادرش طبیعی نیست، اما از یک فرزند نوجوان انتظار می رود رفتارهای مخالفت آمیز زیادی بروز دهد.
ممکن است حتی برای شما عجیب به نظر برسد که چطور او با همسالانش خوشحال و خوش برخورد است و فقط با شما رفتاری توام با سرکشی و مخالفت دارد!
این قبیل تناقضات علی رغم عادی بودن می تواند شما را به عنوان والدین با سردرگمی مواجه کند.
در این خصوص باید گفت مهم نیست فرزندتان کدام یک از رفتارهای بالا را بروز می دهد، آنچه مهم است “نحوه ی رفتار شما” با اوست.
چه کارهایی نکنیم؟
به عنوان والدین لازم است بدانید مهم ترین چیزی که برای حفظ آن نیاز به تلاش دارید، “رابطه ی” شماست.
توهم کنترل کردن فرزندتان به بهای از دست دادن رابطه ی شما تمام خواهد شد و می تواند شرایط را بسیار آشفته و دشوار کند.
برای لحظه ای سکوت کرده و با خود فکر کنید “در طی روز چقدر سعی در کنترل نوجوانم دارم؟ “
بسیاری از امر و نهی ها، بکن و نکن ها، سرزنش ها و تهدیدهای ما در طی روز علت اصلی تداوم رفتارهای آزار دهنده ی نوجوان است.
بهتر است به عنوان شخص سوم، کمی دورتر ایستاده و ارتباط خود با فرزندتان را ارزیابی کنید. آیا شما مدام سعی در کنترل او دارید و او نیز دایما از پذیرش کنترل شما سرباز می زند؟
در بسیاری از موارد اتفاق دردسر آفرین همین مورد است. آیا شما بر رفتار فردی جر خودتان کنترل دارید؟ چگونه خواهید توانست فردی با تمایل شدید به استقلال آن هم در دوره ی نوجوانی که اوج تمایلات استقلال خواهانه است را تحت کنترل خود در آورید؟
پیشنهاد متخصصان روانشناسی نوجوانی آن است که کنترل گری را فراموش کنید و رویه ی ارتباطی خود را تغییر دهید. برای این کار نیاز دارید از خود بپرسید ” در طی روز چه میزان از ۷ عادت مخرب رابطه استفاده می کنم؟ “.
برای کنار گذاشتن این عادات، لازم است در ابتدا آن ها را بشناسید.
تخریب گران هفت ریشتری
براساس تئوری واقیت درمانی، هفت عادت زیر می تواند به راحتی آب خوردن و به شدت زلزله ای هفت ریشتری ارتباط شما را تخریب کند.
۱) انتقاد کردن
۲) غرغر کردن
۳) سرزنش کردن
۴) تنبیه کردن
۵) تهدید کردن
۶) گلایه و شکایت
۷) باج و رشوه دادن
اما خواندن عبارات ۷ کلمه ای بالا اکتفا نمی کند و برای حل مسائل شما کافی نخواهد بود.
برای بهبود ارتباط تان لازم است لیستی از این عوامل در جایی مقابل دیدتان نصب کنید و در طی روز به بررسی این سوال بپردازید که “تخریب گران ارتباطی در رابطه ی شما چقدر فعال هستند؟”
پس از شناسایی این عوامل، می توانید گام بعدی را شروع کنید.
در این مرحله لازم است گله، شکایت، تهدید و.. را متوقف کنید و فعالیتی مناسب تر جایگزین آن کنید.
این فعالیت چه خواهد بود؟ برای آشنایی با شیوه ی صحیح رفتار، با ادامه ی متن همراه باشید.
اگر سرزنش و تهدید نه، پس چه؟!
کلیدی ترین کلمه ای که برای تربیت نوجوانی سالم به آن احتیاج خواهید داشت ” رابطه ” است.
اگر بتوانید رابطه ی خود با نوجوان را به درستی حفظ کنید، بیش از نیمی از مسیر را با موفقیت طی کرده اید.
ممکن است بگویید با تهیه ی چک لیست روزانه متوجه شده ام که در ارتباط با فرزندم زیادی غرغر می کنم، همواره در حال تهدید او هستم و یا بسیار سرزنش گر هستم.
می خواهم این رفتارها را تغییر دهم اما چگونه؟ اگر سرزنش و تهدید نکنم پس باید چه کاری انجام دهم؟
والدین که برای سال های طولانی بر اساس سیستم تخریبی با فرزندشان روبه رو شده اند، ممکن است برای تغییر عادات ارتباطی خود تا حد زیادی گیج شوند و احساس کنند تغییر ممکن نیست.
در اینجا نیاز دارید تا عادت های ۷ گانه ی تحکیم رابطه را جایگزین عادت های قبلی خود کنید.
این عوامل عبارتند از:
۱) حمایت کردن
۲) احترام گذاشتن
۳) تشویق کردن
۴) اعتماد کردن
۵) پذیرش نوجوان همان گونه که هست
۶)گوش سپردن
۷) گفت و گو درباره تفاوت ها و اختلاف ها
- الرژی به شیر گاو در نوزادان | علل، علائم و درمان
- ۱۳ درمان نفخ نوزاد |سلامت نوزاد خود را تضمین کنید
- راه درمان نگه داشتن مدفوع | ترس کودک از مدفوع
- سریعترین روش آروغ گرفتن نوزاد : ۱۳ راه برتر برای آروغ زدن نوزاد
- عوارض نوروفیدبک در کودکان|سلامت روانی کودک را بهبود بخشید
آیا تغییر خواهم کرد؟
ممکن است با خودتان بگویید بعد از سال ها رفتار کنترل گرانه چگونه ممکن است بتوانم به شیوه ای جدید رفتار کنم؟
من نه تنها در ارتباط با فرزندم بلکه در تمامی ارتباطاتم از عادات مخرب استفاده می کنم. آیا ممکن است تغییر کنم؟
باید گفت تغییر عادات برای هیجکس کار آسانی نیست. حتی وقتی تصمیم دارید عادت ساده ای مانند مسواک زدن را نیز در خود ایجاد کنید با چالش هایی مواجه خواهید بود.
بنابراین اگر با مراحل تغییر رفتار و ایجاد عادات مناسب آشنا شوید، خواهید توانست تغیرات رفتاری را راحت تر پیش ببرید و به اهداف تان نزدیک شوید.
سه گام تا تغییر رفتار
۱) آیا برای تغییر آماده ام؟ این بدین معناست که آیا قصد دارم نحوه ی رفتار خود با نوجوانم را تغییر دهم؟ آیا در این زمینه اطلاعات کافی دارم و منابع لازم را می شناسم؟
۲) آیا موانع لازم در مسیر تغییر را می شناسم؟
در مسیر تغییر عادات مخرب به عادات موثر ممکن است با چه موانعی مواجه شوم؟
در بسیاری از موارد ممکن است ببینید فرزندتان با تهدید و تنبیه در ظاهر از شما حساب می برد .
همین باعث شود تا تصمیم بگیرید رویه ی سابق تان را پیش ببرید. بنابراین لازم است تا موانع را بشناسید و آن ها را کنترل کنید.
۳) چه عواملی ممکن است باعث بازگشت به عادات منفی شود؟
برای تغییر هر عادتی ممکن است پس از برداشتن چند گام، احساس خستگی و یا تنبلی کنید، احساس کنید این کار از شما گذشته و از این طریق به عادات قبلی تان برگردید.
باید گفت امکان بازگشت به گذشته در رویه ی تغییر عادات امری طبیعی محسوب می شود.
بنابراین ناامید نشوید، تغییرات مثبت هرچند جزیی را تشویق کنید و با انگیزه و اشتیاق به مسیرتان ادامه دهید.
به یاد داشته باشید موفقیت شما در جایگزینی عادات موثر می تواند نه تنها ارتباط شما با نوجوان تان، بلکه کلیه ی ارتباطات کاری، زناشویی و دوستانه ی تان را نیز تحت تاثیر قرار دهد و زندگی تان را شادتر، آرام تر و رضایت بخش تر کند.
منبع:ساینس دیلی
خلاقیت به عنوان یکی از ضروری ترین مهارت های مورد نیاز در عصر امروز چگونه قابل تقویت است؟
با ما همراه باشید تا از مهم ترین نکات در تربیت کودک خلاق آگاه شوید.
رابطه ی خلاقیت و شیوه ی فرزند پروری
خلاقیت کودک تا حد زیادی به سبک فرزند پروری شما وابسته است.
به طور کل می توان گفت والدین زورگو و مستبد، یعنی دسته ای از والدین که قوانینی خشک و انعطاف ناپذیر وضع می کنند، به شدت به نظم و ترتیب اهمیت می دهند .
هیچ گونه عمل خلاف قانونی را نمی پذیرند، با احتمال بسیار کمتری فرزندی خلاق خواهند داشت.
خلاقیت محصول شیوه ی شما در پرورش فرزند است و اگر می خواهید فرزندی خلاق داشته باشید لازم است تا در نحوه ی ارتباطات خانوادگی، زمینه ی بروز خلاقیت را فراهم کند.
واقعیت آن است که کودکان خلاق و سرزنده به دنیا می آیند و نحوه ی تعاملات سخت گیرانه و چارچوب مدار بزرگسالان می تواند خلاقیت وجودی آن ها را بخشکاند.
بنابراین به منظور پرورش خلاقیت لازم است تغییراتی در ارتباط خود با کودک و محیط اطراف ایجاد کنید که در ادامه ذکر خواهند شد:
- از کثیف کاری نترسید
نامرتب و کثیف شدن فضای خانه برای بسیاری از والدین در حکم فاجعه است این در حالی است که خلاقیت در محیط های تمیز و مرتب و خط کشی شده مجال بروز نمی باید.
کودک برای تفکر خلاق، نیازمند خروج از چارچوب های رایج، آزمون و خطا و خلق و ابداع است.
بنابراین پیشنهاد می کنیم به بهای تمیز ماندن خانه، خلاقیت کودک را نخشکانید.
اگر تمیزی فضا برای تان بسار مهم است می توانید فضایی را در خانه به فعالیت های آزاد کودک اختصاص دهید.
او در این فضا می تواند آزادانه بازی کند، نقاشی بکشد، کثیف کاری کند و توبیخ و سرزنش نشود.
- از تکمیل کردن، دوری کنید.
اگر عادت دارید تا در هنگام خواندن داستان یا کتاب برای فرزندتان حتما آن را تا پایان ادامه دهید و از نوشته های کتاب، کوچک ترین تخلفی نکنید، باید گفت می توانید با رویای داشتن کودک خلاق زندگی کنید.
خلاقیت به معنای خلق و ابداع و نیازمند تحمل میزانی از ابهام است. بنابراین به هنگام خواندن داستان برای کودک تان، آن را در نیمه رها کنید و از کودک بخواهید تا آن را ادامه دهد.
نه تنها در خواندن کتاب بلکه در ساخت یک کاردستی، تمیز کردن اتاق و هر فعالیت دیگری، می توانید از روش “نیمه رها کردن” استفاده کنید.
اتاق کودک را تا حدی مرتب کنید و اجازه دهید تا بخش های باقی مانده را با خلاقیت خود تکمیل کند.
- بیکاری بهتر است یا تلوزیون؟
برای اینکه ذهن کودک باز و آمده ی خیال‌پردازی باشد، استفاده از وسایل الکترونیک را کاهش دهید.
شاید وقتی موبایل خود را به کودک می دهید، سرگم باشد و دیگر سروصدا و شیطنت نکند اما با این کار موجب کاهش خلاقیت ذهنی فرزندتان می شوید.
تماشای تلویزیون و برنامه های تلویزیونی نیز اگرچه وقت او را پر می کنند اما اجازه ی خیال پردازی را از او می گیرند و این به معنای خواندن فاتحه ی خلاقیت است.
بنابراین از اینکه کودک زمانی را به بیکاری بگذارند و حتی بی حوصله شود نترسید.
او در این زمان می تواند با تفکر، به خودآگاهی برسد، علایقش را کشف کند و دست به فعالیت هایی خلاقانه بزند. پس بی حوصلگی خیلی هم بد نیست.
- بخند و خلاق شو
بسیاری از ابداعات بشری از ایده ای طنزآمیز آغاز شده است. خنده و طنز می تواند منجر به کاهش محدودیت های ذهنی و پرورش قدرت تخیل شود و از طریق کاهش اضطراب، ایده های خلاقانه ای را به ذهن برساند.
اگر می خواهید فرزندی خلاق داشته باشید، ساعتی از روز را به خنده و شوخی و فاصله گرفتن از امور جدی اختصاص دهید، بخندید و ایده های جدید را کشف کنید.
- به شکست ها جایزه بدهید!
اگرچه بیشتر والدین عادت دارند موفقیت ها را ا تحسین کنند اما والدین خلاق، به تشویق موفقیت ها اکتفا نمی کنند.
اگر شکست را به معنای امتحان یکی از گزینه های موجود برای رسیدن به هدف در نظر بگیریم، شکست خوردن به معنای یک گام نزدیک شدن به هدف است.
به همین دلیل کارول داوک، پزوهشگر و نویسنده معتقد است، شکست حالتی رو به جلو دارد و نیازمند تشویق است.
به هنگام شکست، کودک تان را تشویق کنید، اجازه ندهید ناامید شود و با جملاتی از این قبیل زمینه ی خلاقیت را در او فراهم کنید: “آفرین، یه قدم بزرگ برداشتی.
به نظرت چطور می تونیم به نتیجه دلخواه برسیم؟ دیگه چه راه هایی تو ذهنت بود؟”.
- با مقایسه کسی خلاق نمی شود: اگر عادت به مقایسه فرزندتان با دوستانش دارید، مطمین باشید که در مضطرب کردن او موفق هستید اما بهتر است با خلاق شدنش خداحافظی کنید.
کودک مقایسه شده ی مضطرب تنها می تواند به تقلید از دیگران برای دریافت تشویقی همانند آن ها فکر کند و هرگز ایده یا راه حل جدیدی ارایه نخواهد داد.
- تشویق زیادی ممنوع: والدینی که با کوچک ترین تلاش و موفقیت کودک، از انواع و اقسام جایززه های کوچک و برگ استفاده می کنند، کودک خلاقی نخواهند داشت.
بر اساس جدیدترین تئوری های یادگیری، لذت یادگیری مهم ترین پاداش یادگیری است.
کودک پس از تلاش، تفکر و کشف، مساله ای را حل می کند و نوعی از لذت درونی را تجربه می کند. این نوع از لذت در نوع خود بزرگ ترین پاداش است.
کودکانی که برای هر موفقیت، پاداش بیرونی دریافت می کنند پس از مدتی به پاداش وابسته شده و در ضرایط عدم پاداش، تلاشی نمی کنند.
بهتر است گاهی اوقات بجای پاداش، به کودک بگویید ” بالاخره موفق شدی حلش کنی! حتما از حل کردنش خیلی لذت بردی! می بینم که حسابی در تلاشی تا این کارو خودت انجام بدی!”.
- قدرت موسیقی را نادیده نگیرید: در طی فرایند نواختن یک ساز، آنچه اتفاق می افتد خلق و ابداع است. کودک آواها را ترکیب می کند و آهنگی جدید خلق می کند.
بر اساس پژوهش ها مغز نوازندگان، نورون های فعال بیشتری دارد که با خلاقیت مرتبط اند این در حالی است که تعداد این نورون های فعال در ذهن افراد عادی کمتر است.
حتی گوش دادن به موسیقی نیز می تواند در رشد خلاقیت کودک بسیار اثر گذار باشد.
چه بازی های خلاقیت کودک را رشد می دهد؟
- اسباب بازی های واگرا
این نوع از اسباب بازی شامل کلیه ی وسایلی می شود که بجای داشتن یک نتیجه ی مشخص، قابلیت خلق چندین نتیجه را دارد.
به عنوان مثال لگو ها، خمیر بازی و شن بازی از جمله اسباب بازی های واگرا و تقویت کننده ی خلاقیت اند.
- بازی های تخیلی: بازی های تخیلی که در آن ها کودک به ایفای نقش های خیالی پی پردازد، با دوستان خیالی اش صحبت می کند و مشغول تصویرسازی های ذهنی است را تشویق کنید.
- خواندن کتاب های تخیلی
- ایفای نقش و شرکت در نمایش
- بازی اون چیه که: در این بازی شما چیزی را در ذهن تان در نظر می گیرد و با بیان ویژگی های آن از کودک می خواهید بگوید که آن چیست.
مثلا اون چیه که گرمه ولی بخاری نیس، نور میده ولی لامپ نیست؟ (خورشید). سوالات را متناسب با سن کودک مطرح کنید و از او بخواهید تا خودش نیز نمونه هایی را مطرح کند.
با انجام این بازی علاوه بر تقویت دقت و تمرکز، خلاقیت کودک نیز رشد پیدا خواهد کرد.
بخاطر داشته باشید خلاقیت مولفه ای نیست که تنها با خواست شما و اعمال زور و اجبار و مقایسه شکوفا شود.
این مهارت تنها یکی از میوه های درخت فرزند پروری شماست و تا زمانی که با یادگیری مهارت های جدید و صحیح، درخت فرزند پروری تان را سالم و تنومند نکنید، میوه ی خوبی برداشت نخواهد شد.
منبع:کانون مشاوران ایران
یکی از مسائل مورد بررسی در گروه سنی نوآموزان پیش دبستان و دانش آموزان دبستانی، مساله ی دیر خوابیدن و دیر بیدار شدن و به عبارتی مهارت مدیریت زمان خواب است.
این مساله علاوه بر ایجاد مشکلات یادگیری و تاثیر بر سلامت جسمی و روانی کودک، می تواند برای معلمان و مسئولان مدرسه نیز مشکلاتی به وجود آورد.
کودکان معمولا به دلیل سطح بالای انرژی تمایل دارند تا ساعات زیادی از شب بیدار مانده و به فعالیت بپردازند. این درحالی است که بدن آن ها به ۱۰ تا ۱۲ ساعت خواب مفید نیاز دارد.
عدم تامین این مقدار از استراحت می تواند منجر به خستگی و بی حوصلگی در طی روز و ایجاد مشکلاتی در امر یادگیری و توجه شود.
بر اساس مشاهدات انجام شده، این دانش آموزان معمولا در طی روز نیز به لحاظ خلقی عصبی تر هستند.
در روابط بین فردی بیشتر پرخاش می کنند و به دلیل رفتارهای بین فردی آسیب رسان، بیش از سایر کودکان در روابط دوستانه طرد می شوند.
اگر فرزند شما نیز در تنظیم زمان خواب موفق به کسب مهارت نشده است، می توانید با مطالعه ی موارد زیر در این مسیر به او کمک کنید.
شش گام ساده و مهم به منظور تنظیم خواب کودک
۱. بهتر است حتی الامکان از خواب عصرگاهی کودکاتن به روش های مختلف از قبیل پرت کردن حواس آن ها به وسیله ی فعالیت های جذاب دیگر جلوگیری کنید.
با این کار، تنظیم زمان خواب به راحتی صورت می گیرد.
۲. سعی کنید از طریق گفت و گو با فرزندتان، برنامه ای نسبتا مشخص برای فعالیت های مختلف از قبیل انجام تکالیف، تماشای تلوزیون، زمان صرف شام، بازی و خواب مشخص کنید.
از این طریق کودک شما علاوه بر یافتن راه حل برای مساله ی دیرخوابیدن، به تمرین مهارت برنامه ریزی روزانه خواهد پرداخت که یکی از مهم ترین مهارت ها در جهت خودتنظیمی است.
براساس پژوهش ها، این مولفه یکی از مهم ترین ویژگی های شخصیتی افراد موفق است که پایه های اصلی آن از دوران کودکی شکل می گیرد.
برای اجرای این گام به این نکته توجه داشته باشید که برنامه ریزی روزانه به معنای برنامه ریزی کردن زمان های روازنه ی کودک توسط شما نیست.
شیوه ی صحیح انجام این کار، قرار گرفتن در کنار کودک و تشویق اوبه منظور داشتن برنامه ای برای ساعات مختلف شبانه روز از طریق گفت و گو است.
۳. تعطیلات آخر هفته اگر چه زمان خوبی برای درکنار هم بودن است، اما زنگ خطری است که می تواند برنامه ی هفتگی منظم کودکت ان را از طریق رفتن به مهمانی یا دیر خوابیدن به دلیل تعطیلی روز بعد تهدید کند.
پیشنهاد می کنیم در این خصوص سعی کنید حتی الامکان برنامه ی دید و بازدید های خانوادگی را به گونه ای تنظیم کنید که فرزندتان زمانی برای استراحت بیشتر داشته باشد و صبح روز بعد با بی حوصلگی و خستگی وارد مدرسه نشود.
۴. انجام کارهای هیجان انگیز در شب های غیر تعطیل می تواند منجر به دیرتر خوابیدن شود.
می توانید با توضیح این مساله برای فرزندتان، فعالیت مناسب تری مانند گوش دادن به یک موسیقی کودکانه و آرامش بخش را جایگزین فعالیت های پرهیجان قبل از خواب کنید.
۵. نکته ی مهمی که می تواند در افزایش عزت نفس و امید فرزندتان موثر واقع شود، مرور اتفاقات خوب هر روز قبل از خوابیدن است.
به عنوان مثال می توانید قبل از خواب از طریق طرح سوالاتی مانند ” امروز چه چیزهای خوبی برایت داشت؟
” توجه کودک را از نکات منفی به سمت موفقیت ها سوق داده و خودکارآمدی و امید را در او افزایش دهید.
ممکن است مشغولیت ذهنی کودک به مسائل روزمره ای که موفق به یافتن راه حل برای آن ها نشده است، مانع از خواب خوب شبانه شود.
دعوا با دوست، گم کردن مداد رنگی، انتخاب نشدن در کلاس، قلدری کردن اطرافیان و …
از جمله مسائلی هستند که می توانند کودکان را دچار اضطراب و تشویش کرده و بر اشتها، خواب و امیدواری شان تاثیر منفی بگذارند.
در این صورت با فرزندتان گفت و گو کنید و با ایجاد امید برای یافتن راه حل مناسب، از تشویش ذهنی اش بکاهید.
۶. به این نکته توجه داشته باشید که تغییر عادت ها امری دشوار و زمان بر است. بنابراین اگر فرزندتان با مساله ی دیر بیدارشدن روبه روست نمی توان انتظار معجزه داشت.
آنچه مهم است آن است که بتوانید به کمک فرزندتان “برنامه ای نوشته شده و عینی ” برای زود بیدار شدن در طی روزهای هفته تنظیم کنید و در این مسیر، پیشرفت های هرچند جزئی او را نیز مورد توجه و تشویق کلامی قرار دهید.
می توانید مواردی را نیز از طریق توافق با خود کودک به عنوان تشویق او در آخر هفته در نظر بگیرید.
باید مراقب باشید تا فرزندتان تشویق را رشوه برداشت نکند. بر اساس قانون پیامدهای طبیعی، به موقع خوابیدن و زود بیدار شدن پیامدهای مفیدی برای خود کودک به دنبال خواهد داشت.
بنابراین در نظر گرفتن جوایز متعدد برای این کار بی معناست. بهترین حالت می تواند آن باشد که به صورت تصادفی و یا پس از گفت و گو، با ارایه ی نوعی از تشویق کننده ها او را متوجه پیشرفتش کنید.
این تشویق می تواند شامل جملات مثبت و امید بخش و یا هدیه ای باشد که شما برای کودک تان در نظر می گیرید.
استفاده از کدام نوع تشویق موثرتر است؟
در مسیر اجرای این برنامه و در صورت موفقیت کودک، در استفاده از مشوق های رفتاری و کلامی دست و دلباز باشید.
بر اساس پژوهش ها، استفاده از این نوع مشوق ها، نقش زیادی در رشد عزت نفس فرزندتان خواهد داشت.
این در حالی است که تقویت کننده های مادی مانند انواع جوایز و هدایا پس از مدتی اثر تقویت کننده ی خود را از دست خواهند داد.
نمونه ای از این نوع تشویق ها عبارتند از :
- لبخند زدن
- در آغوش گرفتن
- به کاربردن جملاتی از قبیل : ” آفرین “، ” تو عالی هستی “، این هفته واقعا کار بزرگی کردی که تونستی صبح ها به موقع آماده شوی “.
جالب است بدانید با به کار بردن جملات به ظاهر ساده ی بالا، بزرگ ترین سرمایه گذاری روانی برای آینده ی فرزندتان را آغاز کرده اید.
تکرار مستمر و به موقع جملات مثبت و انعکاس توانمندی های فرزندتان به او، در طول زمان، بخش ناخودآگاه ذهن را تحت تاثیر قرار داده و عزت نفس و اعتماد به نفس فرد را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار می دهد.
- الرژی به شیر گاو در نوزادان | علل، علائم و درمان
- ۱۳ درمان نفخ نوزاد |سلامت نوزاد خود را تضمین کنید
- راه درمان نگه داشتن مدفوع | ترس کودک از مدفوع
- سریعترین روش آروغ گرفتن نوزاد : ۱۳ راه برتر برای آروغ زدن نوزاد
- عوارض نوروفیدبک در کودکان|سلامت روانی کودک را بهبود بخشید
در صورتی که برنامه تنطیم خواب به درستی پیش نرفت چه کنیم؟
در صورتی که کودک تان موفق به اجرای کامل برنامه ی تنطیم خواب نشد، از سرزنش او بپرهیزید.
اجازه دهید تا پیامدهای طبیعی دیر بیدار شدن را تجربه نماید. این پیامدها می تواند شامل دیر رسیدن به مدرسه، خسته بودن در کلاس درس، یاد نگرفتن مطالب و یا بازخوردهای منفی دوستان باشد.
۲) به خاطر داشته باشید که شما در نقش والد مسئول تنظیم زمان خواب و بیداری فرزندتان نیستید. شما می توانید در این مسیر به او کمک کنید .
لازم است با صبر، آرامش و عدم توبیخ به او جازه دهید تا در این مورد دست به انتخابی مسئولانه بزند.
۳) مجددا گام های شش گانه ی تنطیم خواب را به کمک کودک بررسی کنید. ممکن است غافل شدن از یکی از گام ها و یا عدم اجرای صحیح بخش کوچک و قابل اهمیتی از برنامه، باعث ایجاد مشکل شده باشد.
منبع:ساینس دیلی
آیا نوجوان شما پرخاشگر است؟
نمی دانید رفتارهای دوره بلوغ به چه صورت است؟
باید با نوجوان خود چگونه برخورد کنید؟
در این ویدیو راهکاری موثری به شما داده می شود.
یکی از مسایل نگران کننده برای والدینی که دارای فرزند نوجوان هستند آن است که علی رغم تلاش های مختلف، آن ها را نسبت به مدرسه بی ذوق و بی تفاوت می بینند.
این مساله والدین را آشفته و عصبی کرده و تعداد بسیاری از آن ها درگیر این افکار خواهند شد که “این بچه به جایی نخواهد رسید” و “زحمت های مان را به باد می دهد” .
احتمالا این گروه از پدر و مادرها پس ازمدتی، از وضعیت موجود خسته و ناامید شده و نوجوان را به حال خود رها می کنند. در حالیکه فرزندشان عمیقا به کمک های آن ها نیازمند است.
اگرچه موضوع بی علاقگی نسبت به مدرسه در این بازه ی سنی، امری رایج است اما مساله ای است که باز هم نیازمند بررسی است.
دلایل مختلفی می تواند منجر به بی علاقگی فرزند نوجوان شما به درس و مدرسه شده باشد. ممکن است او از بی فایده بودن دروس شاکی باشد، در پیدا کردن دوست مشکل داشته باشد و یا با معلمش ارتباط خوبی نداشته باشد.
اگر شما نیز جزء آن دسته از پدر و مادرهایی هستید که علی رغم تجربه راه حل های مختلف، در ارتباط با فرزندتان به بن بست رسیده اید و احساس می کنید نیاز به کمک دارید، شمارا به مطالعه ی راهبردهای علمی ادامه ی متن دعوت می کنم.
۱.گمان نکنید که نوجوان تان در حال مخالفت و سرکشی است
فرزندان در سنین نوجوانی اشتیاق زیادی به مستقل بودن دارند، آن ها در حال شکل دهی به هویت خود هستند و به طور همزمان تغییرات جسمی و ذهنی زیادی را نیز تجربه می کنند.
به عنوان مثال نوجوانان معمولا رفتار استقلال طلبانه ای نشان می دهند. اما گمان نکنید این تنها دلیل متنفر بودن فرزندتان از مدرسه است. بسیاری اوقات دلایل دیگری در عمل وجود دارد.
به عنوان مثال می توان به دلایلی از جمله احساس گیج شدگی، مشاجره بر سر ادامه ی تحصیل، قلدری و یا ترس از امتحانات اشاره کرد که باعث بروز بی علاقگی نسبت به مدرسه می شود.
۲. سهم رفتارهای شما در بی علاقه شدن فرزندتان به مدرسه چقدر است؟
در اینجا لازم است از خودتان چند سوال بپرسید. آیا من غالبا نوجوانم را سرزنش می کنم؟ آیا بیشتر اوقات در مورد مسایل مربوط به مدرسه صحبت می کنم؟
آیا من طوری صحبت می کنم که انگار سرگرمی ها و علایق نوجوانم اتلاف وقت هستند و یا اینکه برای پرت کردن حواسش از کارهای مدرسه خود را به آن ها مشغول می کند؟
آیا نوجوانم را با دوستان، عموزاده ها یا خواهر و برادرهایش مقایسه می کنم؟ آیا تاکید بیش از اندازه بر عملکرد خوب در مدرسه دارم؟ آیا معمولا برای انجام تکالیف مدرسه از خشونت و یا زور استفاده می کنم؟
آیا بدون جویا شدن نظر فرزندم، او را در کلاس های فوق برنامه ثبت نام می کنم؟
هیچ یک از این دلایل به خودی خود نمی تواند منجر به احساس تنفر نوجوان شما نسبت به مدرسه شود اما این دلایل در کنار هم می تواند منجر به شکل گیری مشاجرات شدیدی بین شما و نوجوان تان شود و در طول زمان ممکن است فرزندتان احساسات منفی بیشتری را در ارتباط با مدرسه گسترش دهد.
۳. سخنرانی نکنید
از سخنرانی برای نوجوان تان اجتناب کنید. اما اگر واقعا نمی توانید به او کمک کنید، کوتاه و مختصر صحبت کنید.
نوجوانان معمولا چیزی حدود دو دقیقه به سخنرانی های والدین شان گوش می دهند بنابراین با صحبت کردن طولانی تر، شما در حال هدر دادن انرژی خود هستید و فقط خودتان را خسته خواهید کرد
موعظه کردن فرزندتان در مورد اهمیت مدرسه بر او اثری نخواهد گذاشت. حتی دانش آموزانی که از مدرسه تنفر دارند نیز به این آگاه اند که خوب عمل کردن در مدرسه مساله ی مهمی است.
آن ها نیازی به یادآوری این مساله از جانب شما ندارند، چرا که معلمین شان نیز تقریبا هر روز این کار را می کنند.
پس نوجوان تان از جانب شما به چه چیز نیاز دارد؟ او نیاز دارد که به صحبت هایش فعالانه و دقیق گوش دهید، او را درک کنید و از زاویه ی دید او به مسایل نگاه کنید.
وقتی او احساس کند که درک و فهمیده شده است، رفتارها و روشش را تغییر خواهد داد.
۴. تأکیدتان بر مدرسه و تحصیلات را کم کنیدعنوان
من نمی گویم که در مورد مسایل مربوط به مدرسه اصلا صحبت نکنید اما بسیاری از نوجوانان در جلسات مشاوره می گویند که “گویا مدرسه تنها چیزی است که والدینم دوست دارند در مورد آن صحبت کنند” .
این را نقطه ای برای شروع به گفت و گو در مورد مسایلی که نوجوان تان به آن ها علاقمند است مانند موسیقی، سرگرمی، بازی و رسانه های اجتماعی قرار دهید.
به یاد داشته باشید، هنگامی که مکالمات شما با نوجوان تان متعادل تر شود، به مرور زمان خواهید دید که نگرش او در مورد مسایل مربوط به مدرسه نیز متقابلا متعادل تر شده است.
۵. به نوجوان تان برای یادگیری مهارت های سازمانی و مطالعه کمک کنید
بسیاری از نوجوانانی که مدرسه را دوست ندارند از کارهای تحصیلی، پروژه ها، آزمون ها، امتحانات و غیره ناراحت هستند.
بسیاری از آن ها یاد نگرفته اند که چگونه به نحو موثری اولویت بندی، برنامه ریزی، سازماندهی، مدیریت زمان و مطالعه داشته باشند.
اگر موارد ذکر شده، نوجوان شما را توصیف می کند، تشویقش کنید اما تلاش نکنید تا او را مجبور به یادگیری مهارت های ذکر شده کنید.
برای یادگیری، او می تواند منابع مرتبط را بررسی کند و یا در برنامه های آموزشی ثبت نام کند.
به نظر می رسد زمانی که دانش آموزان مهارت های سازمانی و تحصیلی خود را رشد می دهند، از مدرسه نیز لذت بیشتری خواهند برد، چرا که احساس می کنند توانایی انجام وظایف محوله را دارند و می توانند در مدرسه خوش بدرخشند.
۶. از پیشرفت و تلاش نوجوان تان تقدیر و تشکر کنید
بسیاری از نوجوانان بی میل به مدرسه، نسبت به وضعیت خود احساس دلسردی و یاس دارند. آن ها احساس می کنند که هرگز برای محقق کردن انتظارات والدین شان به اندازه ی کافی خوب نیستند.
پیشنهاد می کنیم به جای تمرکز بر نمرات نوجوان تان بر تلاشش تاکید کنید و هر گاه رفتار مثبتی در او مشاهده کردید آن را تحسین کنید.
این عمل ساده، برای او معنای زیادی خواهد داشت و به او یادآوری خواهد کرد که تلاش او “در طول این سفر”، مستحق دریافت جایزه است نه “صرف رسیدن به مقصد” و گرفتن نمره ی خوب.
شما می توانید هوشمندانه رفتار کنید و با تقدیر از پیشرفت او، انگیزه ی درونی اش برای تغییرات مثبت را دو چندان کنید.
۷. آِیا خانه ی شما یک محیط عاطفی امن است؟
بسیاری از نوجوانان مساله دار، در خانه احساس امنیت عاطفی نمی کنند. اما علی رغم تلاش های بی وقفه ی شما چرا آن ها چنین احساسی دارند؟
چون حس می کنند زمانی که شما در خانه هستید، برای هرکدام از نقاط ضعف شان، مورد انتقاد، سرزنش یا مجازات قرار می گیرند و یا برایشان سخنرانی خواهید کرد.
آن ها احساس می کنند در زندانی اسیر شده اند که مدام مجبور به جواب پس دادن هستند و حقی برای دفاع از خود و بیان نظرات شان به آن ها داده نمی شود.
اگر محیط خانه از لحاظ عاطفی، امن نباشد، نوجوانانی که از مدرسه نفرت دارند، در مورد ذهنیات خود با دیگران گفت و گو نخواهند داشت و این، تنها وضعیت را بدتر خواهد کرد.
بنابراین بیشترین تلاش خود را نشان دهید تا محیطی مملو از قدردانی، احترام و مهربانی در خانه ایجاد کنید.
علی رغم نارضایتی از عملکرد فرزندتان، او را به خاطر ارزش وجودی اش به صورت بی قید و شرط بپذیرید و برای یافتن راه حلی صحیح، به تلاش معقول ادامه دهید.
۸. از کنار مساله به سادگی عبور نکنید
اگر فرزند شما می گوید که از مدرسه متنفر است، ممکن است نشانه ای از مساله ی جدی تری مانند افسردگی، حملات وحشت زدگی و اختلالات اضطرابی باشد.
در اینجا لازم است وجود این علایم را مورد توجه قرار دهید: احساس خستگی در بیشتر اوقات، ضعف تمرکز، احساس بی ارزش، احساس نفرت، تغییرات اشتها، تحریک پذیری، غم و اندوه پایدار، صدمه به خود، افکار خودکشی، از دست دادن علاقه به سرگرمی، تغییر در عادات خواب، گریه های مکرر، از دست دادن دوستان و فقدان انگیزه.
اگر نوجوان شما چندین مورد از این علائم را نشان دهد، لازم است در جست و جوی کمک صحیح از جانب متخصصین باشید.
پیشنهاد می کنیم در اولین فرصت، زمانی جهت ملاقات با روانشناس خبره تنظیم کنید.
- الرژی به شیر گاو در نوزادان | علل، علائم و درمان
- ۱۳ درمان نفخ نوزاد |سلامت نوزاد خود را تضمین کنید
- راه درمان نگه داشتن مدفوع | ترس کودک از مدفوع
- سریعترین روش آروغ گرفتن نوزاد : ۱۳ راه برتر برای آروغ زدن نوزاد
- عوارض نوروفیدبک در کودکان|سلامت روانی کودک را بهبود بخشید
۹. صبور باشید و نوجوان تان را تشویق کنید
مهم نیست که ما چند سال داریم. همگی ما در سفر یادگیری، رشد و پختگی هستیم.
بی علاقگی نسبت به مدرسه نیز برای نوجوان شما بخشی از یک فرایند به منظور تغییر ذهنیتش است که در طول دوره رشدی نوجوانی ایجاد شده است.
بنابراین صبور باشید، او را تشویق و حمایت کنید، با او همدلی کرده، به او گوش دهید و یادآور شوید که در تمام مراحل در کنارش هستید.
مطمین باشید شنیدن این جملات، تاثیر عاطفی به مراتب بیشتری نسبت به سخنرانی و نصیحت بر او خواهد داشت.
به محض اینکه شروع به اجرای راهبردهای ذکر شده در این مقاله کنید، شاهد پیشرفت و بهبودی خواهید بود.
اگر روش های رفتاری شما برای حل مساله تاکنون موثر نبوده است، لازم است دست از تکرار آن ها برداشته و روش هایی جدید و متفاوت را اجرا کنید.
در این مسیر به خاطر داشته باشید که تغییرات بزرگ، از گام های کوچک آغاز خواهند شد
اگر چه نمی توان انتظار داشت نوجوان تان یک شبه به فردی با انگیزه و امیدوار تبدیل شود، اما گام های کوچک برنامه ریزی شده در طول زمان، شما را به این هدف خواهند رساند.
“سایت کودک و نوجوان” با برترین متخصصان روانشناسی و مشاوره کودک همواره در کنار شماست تا شما را در مورد کودکتان آگاه کرده و روش های صحیح رفتاری و تربیتی را با شما به اشتراک قرار دهد.
۱۰. به نوجوان خود برای پیدا کردن یک مربی کمک کنید
نوجوانانی که از مدرسه ناراحت هستند نیاز به دریافت دیدگاه هایی در مورد وضعیت خود دارند.
اما اتخاذ این دیدگاه ها برای آن ها سخت است چراکه مشکلات شان بسیار غم انگیز به نظر می رسد و از نظر خودشان، این وضعیت حتی ممکن است بسیار نا امید کننده باشد.
علاوه بر این، نوجوانان اکثر ساعات بیداری خود را با همسالان شان می گذرانند که جهان بینی و دیدگاهی مشابه دیدگاه خودشان دارند.
این وضعیت، نوجوانان را با چالش های بیشتری مواجه می کند تا بتوانند از دیدگاه های مختلف به شرایط نگاه کنند.
والدین نیز معمولا زمان را به سختی با نوجوان شان می گذارانند چرا که راهنمایی های آن ها، از جانب نوجوان غالبا به عنوان موعظه و یا سخنرانی ادراک می شود.
تمامی این موارد مؤید آن است که نوجوان شما نیاز به یک مربی دارد. مربی، روانشناس یا مشاور می تواند نوجوان را راهنمایی کند تا مسئولیت پذیر، با انگیزه و منعطف شود.
نوجوان شما نیازمند راهنمایی برای استفاده از حداکثر پتانسیل ها و توان بالقوه ی خود است. به این منظور فواید غیرقابل انکار ارتباط او با مربی یا روانشناس را جدی بگیرید.
منبع:تریبون آزاد
رشد کودک: آینه ی اولیه
به گفته ی دی وینکات:” در تکامل عاطفی فردی کودک، ماده ی متشکله ی آینه، صورت مادر است”. نقش آینه ای مادر و خانواده در تکامل کودک.
زمانی که ما به چشم های فردی نگاه می کنیم می توانیم عشق، و یا نفرت، ادراک نشدگی و یا درک شدگی را بفهمیم. حتی به عنوان یک فرد بالغ، همیشه این خود یک تجربه ی قوی است و موجب ارتباط ما با بازنمایی تعللی و یادواره هایی از دوران کودکی می شود که از این طریق حس کشمکش ما با اولین آینه مان- مادر ما- شناخته می شود. همه ما در درون خود یک خاطره ی حس شده از تجاربی از بازنمایی مان در چشمان مادر را (بیشتر…)
دوره کودکی میانه شامل ۶ تا ۸ سالگی می باشد.
نقاط عطف رشد
دوران کودکی دوران کودکی تغییرات زیادی را در زندگی کودک ایجاد می کند. در این زمان، کودکان می توانند لباس خود را بپوشند، راحت تر با استفاده از دست های خود توپ را بگیرند و کفش های خود را ببندند. استقلال از خانواده اکنون مهمتر است. رویدادهایی مانند شروع مدرسه کودکان را در این سن به تماس منظم با جهان بزرگتر می رساند. دوستی بیشتر و بیشتر مهم است مهارت های فیزیکی، اجتماعی و ذهنی در این زمان به سرعت در حال افزایش است. اینیک زمان حیاتی برای کودکان برای ایجاد اعتماد به نفس در تمام زمینه های زندگی است، از جمله از طریق دوستان، تحصیلات (بیشتر…)
کودکان نوپا (۱-۲ ساله)
نقاط عطف رشد
مهارت هایی مانند قدم اول، لبخند زدن برای اولین بار و تکان دادن “عروسکی” دست به عنوان نقطه عطف رشد و پیشرفت شناخته می شوند. نقاط عطف رشد و پیشرفت چیزهایی هستند که اکثر کودکان می توانند با یک سن خاصی انجام دهند. کودکان در چگونگی بازی،یادگیری، صحبت کردن، رفتار و حرکت (مانند خزیدن، پیاده روی یا پریدن) به نقاط قوت خود رسیده اند.
در طول سال دوم، کودکان نوپا بیشتر در حال حرکت هستند و از خود و محیط اطراف خود آگاهی دارند. تمایل آنها برای کشف اشیاء جدید و افراد نیز افزایش می یابد. در این مرحله، کودکان نو پا استقلال بیشتری نشان می دهند؛ شروع به نشان دادن رفتار بی نظیر خود (بیشتر…)
