کوبیدن سر کودک از علائم بسیار شایع اوتیسم می باشد. از دیدگاه درمان بیوپزشکی، این علائم نشانه یا علامت یک مشکل اساسی می باشد.
کوبیدن، تکان دادن، چرخاندن و تکان دادن بدن همگی از عادات رایج برای نوزادان و کودکان نوپا هستند.
بسیاری از روانشناسان بر این باورند که تکان دادن و کوبیدن سر به عنوان یک مکانیسم آرام بخش برای کودکان خردسال عمل می کند. در حالی که کوبیدن سر می تواند یک رفتار طبیعی برای نوزادان باشد، زمانی که با تاخیر رشد همراه شود می تواند نشانه ای از اختلال طیف اوتیسم باشد.
صدمه به خود می تواند به خصوص ترسناک باشد زیرا به نظر می رسد غریزه اصلی ما در حفظ خود را نقض می کند. همچنین تمایل والدین برای محافظت از فرزندانشان را عمیقاً به چالش می کشد.
والدین خانه های خود را برای مراقبت از کودک ایمن می سازند، کودک خود را در صندلی های ایمنی خودرو می گذارند و آن ها را به مدرسه می برند تا همه آن ها را از آسیب های بیرونی محافظت کنند. اما والدین چگونه می توانند کودکان را از خطری که در درون خود دارند محافظت کنند؟
علت حرکات تکراری
برای درک اینکه چرا کودکان خردسال دست به حرکات تکراری می زنند، مانند کوبیدن و ضربه زدن به سر، ابتدا باید بفهمیم که آن ها چه کارهایی را تکرار می کنند.
همه نوزادان زمانی که در رحم هستند توسط مادرشان تکان می‌خورند. همانطور که کودکان رشد می‌کنند، اسباب‌بازی‌های گهواره‌ای، سه چرخه‌ها، سرسره‌ها، سواری در شهربازی، ماشین بازی و دوچرخه‌سواری نمونه ای از این فعالیت ها می باشند.
علت کوبیدن سر کودک
چرا کودک با دست به سر خود میزند؟ علت کوبیدن سر کودک به دیوار دلایل متعددی وجود دارد که چرا کودکان خردسال تمایل به کوبیدن سر دارند. در اینجا چند نمونه رایج از این رفتار آورده شده است:
- ضربه زدن به سر نشانه مشکلات پردازش حسی یا ناشی از نقص حسی می باشد. زمانی که سیستم عصبی کمتر از حد تحریک شده باشد، ممکن است کودک سرش بکوبد.
- از طرف دیگر، زمانی که سیستم عصبی بیش از حد حساس است و بیش از حد تحریک شده است، ممکن است کودک سرش را بکوبد. این تلاشی است برای اینکه آنها احساس راحتی بیشتری کنند زیرا انتقال دهنده های عصبی آن ها قادر به پردازش احساسات اطراف خود نیستند.
- کوبیدن سر کودک یک تکنیک آرام بخش قبل از خواب است. نوزادان به تکان خوردن برای خواب عادت دارند، بنابراین بسیاری از نوزادان و کودکان نوپا راه هایی برای ایجاد یک حرکت تکراری پیدا می کنند.
- کودکانی که به دلیل نقص حسی کمتر تحریک می شوند، مانند آن هایی که نابینا یا ناشنوا هستند، اغلب برای تحریک به سر خود ضربه وارد می کنند.
- کودکانی که محیط اطراف آن ها حواس پرتی کمی ایجاد می کند، ممکن است خسته یا تنها شوند و در نتیجه سر خود را برای تحریک بکوبند.
- کودکانی که در محیط شلوغ، پر سر و صدا و ناآرام غرق می شوند نیز با حرکات موزون مانند کوبیدن سر کودک آرام می شوند.
- برخی از کودکان هنگام دندان درآوردن یا عفونت گوش برای تسکین سرشان را تکان می دهند.
- نوزاد ممکن است از سر ناامیدی یا عصبانیت سرشان را تکان دهند یا به جایی بکوبند، مانند حالت عصبانیت.
- کوبیدن سر کودک برای جلب توجه نیز می باشد. هر چه کودکان واکنش بیشتری از سوی والدین یا سایر بزرگسالان دریافت کنند، احتمال ادامه این عادت بیشتر است.
نکته: به طور کلی، کودکان به منظور آسیب رساندن به خود، سرشان را نمی کوبند.
شیوع
تا ۲۰ درصد از نوزادان و کودکان نوپا سالم، سر خود را تکان می دهند یا آن را به جایی می کوبند . اگر فرزند شما سالم است و فقط هنگام خواب سرش را تکان می دهد، جای نگرانی نیست.
گفتنی است، کوبیدن سر کودک، چرخاندن سر و تکان دادن بدن در کودکان مبتلا به تاخیر رشد، کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکانی که مورد آزار و اذیت یا بی‌توجهی قرار می گیرند، بسیار شایع‌تر است.
پسرها سه برابر بیشتر از دخترها در معرض کوبیدن سر کودک قرار دارند.
چقدر طول می کشد؟
کوبیدن سر کودک معمولاً پس از شش ماهگی ظاهر می شود و معمولاً تا چهار سالگی به طور خود به خود پایان می یابد. با این حال، کوبیدن سر کودک اگر بیش از سال‌های اولیه ادامه یابد یا منجر به صدمات جدی می شود.
در رشد و رفتار معمول دوران کودکی، کودکی که بیش از سه سالگی هنوز کوبیدن سر کودک را تحربه می کند، باید از نظر پزشکی مورد ارزیابی قرار گیرد.
ضربه سر نشانه اوتیسم
پنج رفتار کلیدی کودکان مبتلا به اوتیسم را متمایز می کند که شامل موارد زیر همراه با کوبیدن سر کودک می باشد:
- تا ۱۴ ماهگی، اکثر کودکان به اشیاء اشاره می کنند تا فرد دیگری را وادار کنند که به آن شی نگاه کند.
- عدم دنبال کردن اشاره های دیگران در حالی که کودکان دیگر اغلب به چیزی که بزرگسالان به آن اشاره دارند نگاه می کنند.
- فقدان تماس چشمی یا تماس چشمی زودگذر: تا سه ماهگی، کودکان سالم تماس چشمی مداوم را به عنوان وسیله ای برای ارتباط اجتماعی و تعامل انتخاب می کنند
- عدم پاسخگویی به نام: در ۱۲ ماهگی، کودکان سالم به فردی که نام آن ها یا نام مستعاری را که اغلب می شنوند صدا می کند نگاه می کنند یا به سمت آن ها بر می گردند.
این پنج رفتار معمولاً در کودکانی که ممکن است مبتلا به اختلال طیف اوتیستیک وجود ندارد. اگر نگران هستید، بدون توجه به سن کودکتان با پزشک اطفال تماس بگیرید و علائم کودک خود را برای آن ها بیان کنید.
دیگر علائم کودک اوتیسمی عبارتند از:
- تاخیر در یادگیری رشدی
- حساسیت بیش از حد یا کمتر به نور، صدا، لمس یا مزه
- مشکل در برقراری ارتباط
- حرکات و رفتارهای تکراری
- دشواری در موقعیت های اجتماعی
- دلبستگی به علایق غیرعادی
- مشکلات خواب
در اختلال طیف اوتیسم، شروع برخورد با پرخاشگری و عصبانیت در سنین رشد کودک بسیار مهم است. با رشد کودک، مقابله با پرخاشگری دشوارتر می شود و به رفتاری تکراری تبدیل می شود و احتمال آسیب جسمی کودک قوی تر می شود.
این وضعیت نشان می دهد که توجه به تشخیص و درمان زودهنگام طیف اوتیسم چقدر اهمیت دارد.
پیشگیری
اگر کوبیدن سر کودک را دیده‌اید، احتمالاً می‌خواهید از این رفتار جلوگیری کنید. در اینجا چند راه وجود دارد که می توانید به جلوگیری از عادت سرکوب کردن کمک کنید:
- وقتی متوجه کوبیدن سر شدید، سعی کنید یک عامل حواس پرتی را معرفی کنید.
- می توانید با حفظ آرامش و انتقال کودک به ناحیه دیگری که دسترسی به سطح سخت وجود ندارد، از شدت ضربات سر کودک بکاهید.
- اگر کوبیدن سر کودک بخشی از کج خلقی و عصبانیت است، با آرامش حواس کودک خود را منحرف کنید.
ضربه مغزی
برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم، آسیب مغزی یک نگرانی رایج است. کودکان زیر سه سال به ندرت با کوبیدن سر کودک خود آسیب طولانی مدت ایجاد می کنند.
سر این کودکان برای مقابله با ضربه ناشی از افتادن طراحی شده است، و ضربه سر به ندرت بیشتر از یک تصادف می باشد. با این حال، با بزرگتر شدن کودکان، آن ها در معرض خطر بیشتری برای ایجاد آسیب پایدار هستند.
چه زمانی باید نگران باشم؟
اگر کودک شما سالم است و فقط در طول شب یا چرت زدن سر خود را به جایی می کوبد، جای نگرانی نیست.
کودکان معمولاً این کارها را انجام می دهند تا به خواب بروند. کوبیدن سر کودک و تکان دادن بدن تنها در صورتی یک اختلال محسوب می شود که به طور قابل توجهی با خواب تداخل داشته باشد یا منجر به آسیب بدنی شود.
درمان
همان طور که گفته شد کودکان برای اجتناب یا فرار از برخورد ناخوشایند اجتماعی دست به رفتار آسیب‌رسان (کوبیدن سر کودک) به می‌زنند. ممکن است کودک قبل از ملاقات با شخص خاصی یا در طول یک فعالیت خاص شروع به آسیب زدن به خود کند.
در هر صورت، هدف این نوع رفتار اجتناب از چیزی یا کسی است. به عنوان مثال، درمانگر ممکن است از کودک بخواهد کاری انجام دهد (مثلاً، منطقه بازی را ترک کند). اگر او مایل نباشد، ممکن است رفتار آسیب‌رسانی به خود داشته باشد. نتیجه این است که درخواست اولیه رد می شود، در این شرایط مشاور باید بسیار حرفه ای باشد زیرا اگر حرف خود را کنار بگذارد کودک یاد می گیرد که با این کار می تواند به هدف خود برسد.
در مواردی که کودک نمی فهمد چه چیزی از او پرسیده می شود، ممکن است یک مشکل جسمی (به عنوان مثال سردرد، مشکل شنوایی یا بیماری معده) وجود داشته باشد یا کودک ممکن است درگیر اختلالات جسمی مانند مشکلات شنوایی باشد. در این صورت، مهم است که کودک توسط پزشک ارزیابی شود و مشکلات، بیماری ها و اختلالات جانبی نیز شناسایی شوند.
یک راه حل کاربردی برای کوبیدن سر کودک این است که به او مهارت های ارتباطی کاربردی مانند زبان اشاره یا استفاده از تخته ارتباطی را آموزش دهید. این بدان معناست که والدین، مراقبان، درمانگران و پزشکان هنگام تعامل با کودک از سیستم ارتباطی یکسانی استفاده می کنند. همچنین مهم است که کودک هر کجا که می رود به این سیستم ارتباطی دسترسی داشته باشد.
نویسنده: “کودکانه”
اوتیسم چیست ؟
اختلال اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال نافذ رشدی است که در ارتباطات اجتماعی مشکل ایجاد می کند.
بر اساس پژوهش ها، علت اصلی اوتیسم تاکنون شناخته نشده است و همبستگی معناداری بین این اختلال با وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین دیده نشده است.
به عبارت دیگر احتمال مبتلا شدن کودک به این اختلال در طبقات مختلف اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
به لحاظ آماری از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است. می توان گفت زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل است.
این اختلال که در پسران شایع‌تر از دختران است به این صورت عمل می کند که بر رشد طبیعی مغز در حیطه ی تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.
کودک اوتیسم چه ویژگی هایی دارد؟
کودک اوتیسم ، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای کودک دشوار می کند.
کودک اوتیسم ممکن است رفتارهای خودآزارانه و یا پرخاشگری نیز نشان دهند.
در این افراد حرکات تکراری، پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییردیده می‌شود.
اما باید گفت هسته ی مرکزی اختلال اوتیسم، اختلال در “ارتباط” است.
اگر با کودکی که دارای اختلال اوتیسم است در ارتباط باشید، تقریبا می توانید نیمی از نشانگان زیر را در بیشتر موقعیت ها در او مشاهده کنید:
- اصرار به یکسانی مقاومت در برابر تغییر
- مشکلات شدید تکلم
- مشکل در بیان نیازها و استفاده از اشارات به جای کلمات
- اشتباه در کاربرد ضمایر
- تکرار کلمات و یا جملات دیگران
- خنده، گریه، پریشانی و قشقریق بی دلیل
- مشکلات اساسی در برقراری ارتباط (در آغوش گرفته شدن را دوست ندارند، تماس چشمی کم، فاصله گرفتن از دیگران)
- تحرک بیش از اندازه و یا کم
- نترسیدن از خطرات
- به روش های معمولی آموزش پاسخ نمی دهند
- عدم حساسیت به صدا: ممکن است فکر کنید کودک واقعا صدای شما را نمی شنود در حالیکه از نظر شنوایی کاملا سالم است.
- ناتوانی هوشی در حدود ۷۰ درصد موارد
درمان اوتیسم
تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان اوتیسم یافته نشده‌است. می توان گفت کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است.
در ادامه برخی از رویکردهای اثرگذار درمان را معرفی خواهیم کرد.
روش رفتاردرمانی ABA
این روش از بهترین مداخلات توانبخشی برای اختلال اوتیسم است که بیش از ۵۰ سال قدمت دارد.
در این رویکرد علمی، مهارت‌های بازی، ارتباطات، مراقبت از خود و مهارت های تحصیلی به کودک اوتیستیک آموزش داده می شود.
در این شیوه از دستورالعمل های مستقیم استفاده نمی شود.
به عنوان مثال ممکن است درمانگر از کودک بخواهد تا با استفاده از وسایل موجود یک کارت هدیه ولنتاین درست کند و در خلال کار به او بگوید که با قیچی چگونه کار کند، چطورکاغذها برش بزند و رنگ آمیزی کند.
اما در پایان کودک مجموعه از مهارت های ظریف مانند برش زدن، رنگ آمیزی، در دست گرفتن مداد و قیچی زدن را یاد گرفته است.
درمان رفتاری شناختی یاCBT
این روش باتمرکز بر اصلاح شناختی به طور معمول برای کودکان مبتلا به علائم خفیف اوتیسم کاربرد دارد.
روابط متقابل و انحصاری یا DIR
با این روش درمانگر از طریق تمرکز بر علایق کودک، او را در فعالیت ها درگیر می کند و به سمت یادگیری مهارت های جدید هدایت می کند.
توسعه روابط در کاردرمانی اوتیسم
کاردرمانی اوتیسم یک رویکرد خانواده محور برای درمان اوتیسم است که بر اهداف عاطفی و اجتماعی به منظور ایجاد روابط معنی دار تمرکز می کند.
در این روش به اشتراک گاری تجربیات بسیار مهم است و در حقیقت کل خانواده درگیر فرایند درمان می شوند.
دارو درمانی اختلال اوتیسم
داروهایی وجود دارد که می تواند به افرادی که دارای عملکرد اختلال اوتیسم هستند کمک کند.
برای مثال دارو ممکن است به کنترل بیش فعالی، علایم ناتوانی در تمرکز ، افسردگی یا تشنج کمک کند.
البته باید گفت همه ی کودکان نسبت به دارو پاسخ یکسانی نمی دهند.
کاردرمانی برای اوتیسم
کاردرمانی اوتیسم رمز موفقیت مداخلات کاردرمانی در درمان زودهنگام است.
رویکردهای مبتنی بر مداخله ی زودهنگام، معتقدند در صورتی که بتوانیم توانایی کودک در انجام تمرینات، تماس اجتماعی و همکاری با جمع را ارتقا دهیم، می توانیم ادعا کنیم که کودک فاقد مشکل است.
رویکرد مداخله ی زودهنگام نوعی درمان بیولوژِیک است که از طریق تغییر در عملکرد مغز، مشکلات کودکان را از بین می برد.
دستاوردهای کاردرمانی اوتیسم
کودکان با اختلال اوتیسم دریافت کننده ی مداخلات زودهنگام کاردرمانی، در طی دو تا سه سال آینده می توانند دستاوردهای شان را حفظ کنند.
همچنین معیارهای زبان و سازگاری رفتار که شامل مولفه های ذهنی، حسی و حرکتی است پیشرفت خوبی را نشان می دهد و علایم روان پریشی نیز کاهش قابل توجهی را نشان می دهد.
براساس یک مقاله منتشر شده در سال ۲۰۱۲، کودکانی که تحت درمان ESDM قرار می گیرند، نسبت به قبل واکنش های مغزی متفاوتی را در برابر محرک های اجتماعی خواهند داشت.
واکنش کودکان اوتیسم تحت این نوع خاص از درمان، نسبت به چهره ها در مقایسه با اسباب بازی ها سریع تر و قوی تر است. همان طور که کودکان عادی نیز چنین واکنشی دارند.
این در حالی است که در گروه مقایسه (کودکان اوتیسمی که این نوع درمان را دریافت نکردند)، واکنش کودکان نسبت به اشیا و اسباب بازی ها سریع تر از واکنش آن ها نسبت به انسان هاست.
این یافته به عنوان یکی از ۵ یافته ی علمی برتر سال ۲۰۱۰ مطرح شده است. یافته ای که بر اساس آن دنیا از تاثیر مداخلات زودهنگام در تغییر عملکرد مغز آگاه شد.
نکته ی مهم آن است که مداخلات رفتاری انجام شده در این رویکرد، از نوع مداخلات رفتاری سطحی نیستند و به طور عمیق، عملکرد نورون های در حال شکل گیری در مغز را تغییر می دهند.
- تربیت کودک بیش فعال
- روانشناسی دختر ۱۱ ساله
- تربیت پسر یازده ساله
- داستان کودک دبستانی (۸ تا۱۰ سال)
- روانشناسی کودک ۴ تا ۵ ساله
آیا با کاردرمانی اوتیسم می توان موفق بود؟
همان طور که گفته شد اوتیسم از حمله اختلالات عصبی است که مشکلاتی از خفیف تا شدید در ارتباطات اجتماعی ایجاد می کند.
اما بررسی شواهد تاریخی و سرگذشت افراد موفق نشان دهنده ی آن است که با وجود اوتیسم نیز می توان موفق بود.
نمونه ی بارز این مساله موسیقی دان مشهور، موتزارت است.
او از کودکی نسبت به صداهای بلند به شدت حساس بود، دایره‌ی توجه کوتاهی داشت و می‌توانست در طی چند ثانیه از چرخه‌ای از حالات چهره حرکت کند.
او در زندگی کوتاه خود بیش از ششصد قطعه موسیقی برای اپرا، سمفونی، کنسرتو، مجلسی، سونات، سرناد و گروه کُر ساخت.
موتزارت در سومین سال از زندگی اش شروع به آهنگسازی کرد و در اروپا شهرت بسیاری یافت.
در هفت سالگی اولین سمفونی و در دوازده سالگی اولین اپرای کامل خود را نوشت.
موتسارت در تمام ژانرهای مرسوم در دوران زندگی اش موسیقی تصنیف کرد و بررسی شرح حال و زندگی او نشان می‌دهد که او در طیف اوتیسم قرار می‌گرفته است.
شخصیت های معروف دیگری مانند دن آیکروید، کورتنی لاو، استنلی کوبریک و داریل هانا نیز در طیف اوتیسم قرار داشته و دارند.
بنابراین آنچه مهم است تشخیص به هنگام، استفاده از خدمات توانبخشی و مهارت آموزی به این کودکان است تا بتوانند توانمندی های منحصر به فرد خود را شکوفا کنند و به سبک خود از زندگی لذت ببرند.
نویسنده : کودک و نوجوان- کانال تلگرام روانشناسی کودک و نوجوان
کودکان مبتلا به اوتیسم در رحم مادرشان دارای سطوح فزاینده ای ازهورمون های استروئید می باشند.
دانشمندان کشف کرده اند کودکانی که دیرتر به اوتیسم مبتلا می شوند در رحم مادرشان در معرض سطوح فزاینده ای از هورمون های استروئید (مانند تستوسترون، پروژسترون و کورتیزول) قرار می گیرند.
دانشمندان دانشگاه کمبریج و مؤسسه استاتینر سیروم در دانمارک کشف کرده اند کودکانی که بعدآ دچار اوتیسم می شوند در معرض خطر سطوح بالایی از هورمون های استروئید در رحم مادر می باشند. این یافته ها ممکن است کمک کند به (بیشتر…)
اختلال اوتیسم در کودکان
اوتیسم یکی از اختلالات شایع در دوران کودکی است که در بسیاری از کودکان جهان وجود داشته و در اصطلاح به آن در خود ماندگی نیز گفته می شود. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم همانطوری که از اصطلاح آن پیدا است نمی توانند به خوبی با محیط اطراف ارتباط برقرار کنند و در خود هستند. این اختلال معمولا از قبل از سنین سه سالگی بروز پیدا می کند. و گرچه در سنین و دوران مختلف میزان اثر آن بر بدن و ذهن کودک متفاوت می باشد اما به هر حال تاثیرات بد آن باعث اختلال در برقراری ارتباط کودک اوتیسمی با دیگران می شود. تعداد کودکانی که به بیماری اوتیسم گرفتار هستند روز به روز در جهان در حال افزایش است و ایران نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد.
گرچه روشی پیش گیری کامل و جامعی برای این اختلال وجود ندارد اما شناخت و فهم به موقع این بیماری در کودک می تواند سبب درمان بهتر او در سنین پایین تر باشد. به نظر می رسد که وجود اختلال در سیستم عصبی باعث عدم عملکرد درست مغز می شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال اوتیستیک در انجام بازی و ارتباط با دیگران و رفتارها و مهارت های اجتماعی دچار مشکل و اختلال هستند به دلیل آنکه مغز آنها در برقراری مهارت ها و روابط اجتماعی و ارتباط با دیگران درست عمل نمی کند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است که در برخی از علوم مانند ریاضیات یا هنر نابغه باشند اما برخی دیگر از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است هوش کمی داشته و دوران تحصیل مشکلات متعددی با یادگیری داشته باشند و به نوعی یادگیری در آنان با اختلال و کندی صورت گیرد. کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباط با دیگر افراد و هم سن و سالان خود دچار مشکل هستند و برخی از آن ها در دوران نوجوانی و جوانی بدتر نیز شده و به کلی در برقراری ارتباط و هم کلام شدن با دیگران به مشکل بر می خورند. هر کودکی در هر نقطه ای از جهان که باشد احتمال ابتلا به اوتیسم را دارد اما در ارتباط با این بیماری و اختلال باید مواردی مطرح شود. اول اینکه از نظر جنسیت پسران بسیار بیشتر از دختران در خطر ابتلا به اختلال اوتیسم قرار دارند به صورتی که آمار پسران مبتلا به این بیماری سه تا چهار برابر دختران می باشد. سابقه خانوادگی و یا ژنتیک فرد نیز در این زمینه تاثیر گذار است مثلا احتمال اینکه کودک مبتلا به اوتیسم از خانواده ای باشد که یکی از نزدیکان و یا اعضای خانواده دارای این اختلال باشد زیاد است و یا اگر کودکی مبتلا به اوتیسم در خانواده ای باشد احتمال اینکه یک کودک دیگر با این اختلال مواجه شود زیادتر می شود.
از نظر بیماری ها باید گفت کسانی که بیماری های خاص دیگری دارند احتمال ابتلا به اوتیسم بیشتری نیز دارند و نکته دیگر این است که سن والدین و پدر و مادر کودک در هنگام تولد او می تواند یکی دیگر از دلایل افزایش دهنده احتمال ابتلا به اوتیسم در کودک باشد و در این باره احتمال داده می شود که فرزند یک والدین بزرگسال و پیرتر احتمال بیشتری در ابتلا به اوتیسم دارد. هنوز راهی برای جلوگیری و پیش گیری از ابتلای کودکان به اختلال اوتیسم وجود ندارد اما فهم به موقع این بیماری می تواند باعث کاهش خطرات و اثرات آن در کودک گردیده و آینده ای بهتر را برای او رقم بزند. والدین باید به این نکته دقت کند که اگر این بیماری به موقع تشخیص داده شود و برای درمان آن به موقع اقدام گردد کودک می تواند بسیاری از مهارت های لازم را طی دوره درمان آموخته و در آینده نیز می تواند همانند یک فرد عادی و بدون هیچ مشکلی زندگی کند اما این مستلزم سختی کشیدن های والدین و کودکان مبتلا به اوتیسم در فرایند درمان است. در نحوه برقراری ارتباط کلامی در کودکان مبتلا به اوتیسم باید گفت که این کودکان در برقراری های کلامی مشکل داشته مثلا اگر فردی در رابطه با موضوعی با آن ها صحبت کند او آن صحبت ها را نادیده گرفته و در مورد موضوع مورد علاقه خود صحبت را ادامه می دهد و به قول معروف انگار نه انگار که موضوع بحث اصلا چیز دیگری بوده است. تحقیقات پژوهشگران بر روی مغز افراد اوتیسمی نشان می دهد که این نوع کودکان از نظر اندازه، مغزی به مراتب کوچک تر از سایر هم سن و سالان خود دارند و به همین دلیل شاید مشکلاتی در سیستم و عملکرد مغزی در آنان به وجود اید. به هر حال برای درمان بیماری اوتیسم فرایندی وجود دارد که به تشخیص پزشک و آزمایشات بر روی کودک در نظر گرفته می شود.
منبع:ساینس دیلی
