منابع ادبی درباره افرادی که مشکلات جدی در توجه کردن بیش‌فعالی و کنترل تکانشی ضعیف دارند به زمان شکسپیر که به اختلال توجه در هنری پادشاه نهم اشاره کرد برمی‌گردد. کودک بیش‌فعال مرکز توجه شعر آلمانی «آدم ناآرام» بود که توسط پزشکی به نام هنریچ هافمن مطرح شده بود (استی وارت[1]، 1970 به نقل از بارکلی[2]؛ 2005). ویلیام جیمز (1950) در اصول روانشناسی خود، انحراف بهنجار از ویژگی را که رفتار جنجالی نامیده شده بود توصیف کرد که شبیه به (بیشتر…)
