چگونه کودک مستقل و فرمانده تربیت کنیم.
یکی از مهم ترین اهداف تربیتی والدین، پرورش کودک مستقل و فرمانده است؛ کودکی که بتواند بدون نیاز به دیگران و مستقل زندگی کند. به بیان دیگر کودک باید یاد بگیرد که برای رفع نیازهایش متکی به دیگران نباشد.
چه کسی دوست ندارد فرزندی تربیت کند که از پس کارهای خودش بر می آید؟ کدام والدین را می شناسید که دوست ندارند فرزندشان متکی به دیگران نباشد و روی پای خودش نایستد؟ اما سوالی مهمی که مطرح می شود این است که والدین باید برای رسیدن به این خواسته چه کارهایی انجام دهند و رمز موفقیت والدینی که فرزندان مستقل دارند، چیست؟
البته باید این نکته را نیز را مدنظر بگیریم که ما برای برآورده کردن بعضی از نیازهایمان به دیگران نیاز داریم، اما این نیاز به صورت دو طرفه است، ما کاری برای کسی انجام می دهیم و او نیز کاری برای ما انجام می دهد، در این رابطه کسی متکی و نیازمند به دیگری نخواهد بود.
راهکارهای موثر و کاربردی برای تربیت کردن یک کودک مستقل و فرمانده و رئیس وجود دارد؛ کودکی که می تواند در گروه های دوستانه و یا کلاسی خود سرگروه یا رئیس باشد.
اگر روی تربیت کودک خود کار کنید و روش های درستی را اتخاذ کنید، می توانید از فرزند خود یک فرمانده بسازید. همه والدین دوست دارند که فرزندانی داشته باشند که در شجاعت و زیبایی از سایرین بالاترند.
باید این را بگوییم که این امکان پذیر است و والدین می توانند فرزند خود را به گونه ای آموزش دهند که آن ها هم در کودکی و هم در آینده مستقل باشند و توانایی رهبری گروه ها را در خود ببینند. در ادامه روش های عملی که فرزند شما را به یک فرد مستقل تبدیل می کند، بیان خواهیم کرد.
۷ راه کار کاربردی برای پرورش کودک مستقل و فرمانده
الگویی برای هوش هیجانی فرزندتان باشید:
هوش هیجانی هوشی است که تعیین می کند، در موقعیت های سخت چطور تصمیم بگیریم و چه تصمیمی بگیریم و چگونه با مدیریت اخلاق نتیجه مثبت بگیریم. از آن جا که کودکان در طول روز ساعات زیادی را با والدین خود سپری می کنند و تحت تاثیر رفتار و اخلاق آن ها هستند، این هوش را نیز از والدین خود یاد می گیرند.
افزایش سطح هوش هیجانی یکی از بزرگ ترین مراحل در رسیدن به فرماندهی است. افراد می تواند با استفاده از راه کارهای علمی و عملی، این هوش را در خود پرورش دهند و سطح هوش هیجانی خود را بالاتر ببرند.
خود را برای چیزهایی که می خواهید اذیت نکنید:
والدین فکر می کنند باید برای چیزهایی که می خواهند بسیار تلاش کنند و خود را اذیت کنند، چون این برای فرزندشان بهتر است. اما باید بدانید که تمرکز بیش از حد روی هدف یا موضوع دلخواهتان برای کودک مشکل آفرین است. در حقیقت وقتی می خواهید فرمانده شوید و فقط روی اهداف شخصی خود تمرکز کرده اید، تصمیمات اشتباهی نیز اتخاذ می کنید.
از فرزند خود بیش از حد تعریف و تمجید نکنید:
درست است که برای افزایش اعتماد به نفس در کودک باید او را تشویق کنید و از او تعریف نمایید، اما تعریف و تمجید افراطی و بیش از حد، تاثیری روی افزایش میزان اعتماد به نفس فرزند شما نخواهد گذاشت. کودکان نیاز دارند که توانایی های واقعی آن ها را باور کنید، این موضوع منجر به توانمند شدن در آن ها در امر رهبری و فرماندهی خواهد شد. بهتر است به فرزند خود نشان دهید که به صبوری و توانایی های او افتخار می کنید.
به فرزند خود فرصت اشتباه کردن و شکست خوردن بدهید:
موفقیت در زمینه های مختلف زندگی مثل تجارت، فقط با ریسک کردن امکان پذیر می شود. وقتی والدین به فرزند خود این اجازه را ندهند که در کارها اشتباه کنند یا شکست خوردن را تجربه کنند، فرصت یادگیری و ریسک کردن را از آن ها می گیرند.
یک رهبر تا زمانی که تلخی شکست را نچشیده باشد، چگونه می تواند جاده موفقیت را طی کند؟ وقتی مانع از اشتباه کردن و شکست خوردن کودکتان می شوید، چگونه می خواهید اعتماد به نفس انجام کارها و ریسک پذیری را در آن ها افزایش دهید. کودکان به حمایت و مراقبت بعد از شکست نیاز دارند.
“نه” گفتن را فراموش نکنید:
یکی از راه های مطمئن برای رسیدن کودکان به توانایی رهبر شدن، آزاد گذاشتن آن هاست. اما رهبر باید در عین حال توانایی تحمل در تاخیر لذت ها و سخت کوشی را داشته باشند. کودکان باید یاد بگیرند که صبور باشند و برای خود هدف گذاری کرده و برای رسیدن به آن ها تلاش کنند. پس گاهی لازم است برای این که صبوری کودک را بالا ببرید، به خواسته های آن ها پاسخ منفی بدهید، این کار در ابتدا برای آن ها ناراحت کننده است ولی به مرور به آن عادت می کنند.
به فرزندتان اجازه دهید مشکلاتش را حل کنند:
اگر همه کارهای فرزند خود را انجام دهید و مشکلاتش را همیشه شما حل کنید، مثلا اتاقش را همیشه شما مرتب کنید، آن ها هیچ فرصتی را برای مستقل شدن و روی پا خود ایستادن پیدا نخواهند کرد. کودکانی که همیشه کارهایشان فرد دیگری انجام می دهد، کارآمدی پایینی خواهند داشت در نتیجه نمی توانند گزینه خوب و مناسبی برای رئیس شدن باشند.
شکست های کودک را بزرگ نکنید:
مطمئنا کودکان اشتباهاتی مرتکب خواهند شد و در انجام بعضی کارها ناموفق خواهند بود و حتی ممکن است با این که شما به آن ها هشدار می دهید، باز آن اشتباه را تکرار کنندو شما نباید بر شکست های فرزند خود تمرکز کنید، باید اجازه دهید که او متوجه شود که چه کارهایی را بهتر می تواند انجام دهد.
او را به شکل فردی ناموفق نگاه نکنید، زیرا با این کار روی عزت نفس و اعتماد به نفس او اثر منفی زیادی می گذارید. شما می توانید به عنوان الگویی برای کودکان به آن ها بفهمانید که همه در زندگی اشتباه می کنند و با تکرار نکردن اشتباهات گذشته خود، این کار را نیز به او یاد بدهید.
نویسنده: “کودکانه” سایت کودک و نوجوان
مقالات مرتبط
کودک مستقل و فرمانده
تفاوت های تربیتی پسران و دختران
به طور کلی می توان تربیت را به معنی کمک و راهنمایی فرزندان برای شناخت و بروز استعدادها، ظرفیت ها، قابلیت ها و توانایی هایی است که موجب رسیدن به کمال آن ها می شود. از آن جا که پسر و دختر به لحاظ جسمی و روحی با هم متفاوت هستند، رفتارهای کاملا متفاوتی نیز دارند؛ به عنوان مثال پسران تمایل چندانی به صحبت کردن ندارند و بیشتر علاقه مند با بازی های حرکتی و پر جنب و جوش هستند، در حالی که یک دختر میل شدیدی به هم صحبتی با والدین و تعریف جزئیات مسائل خود را دارد. در نتیجه والدین باید در برخورد با هر یک شیوه تربیتی متفاوتی را به کار ببرند. در این بخش تفاوت های دختر و پسر را بررسی و نکات تربیتی مربوط به هر کدام را نیز بیان خواهیم کرد.
تفاوت های تربیتی پسران و دختران – عواطف و احساسات
تفاوت های آشکاری در عواطف و احساسات پسر و دختر وجود دارد. پسران احساسات خود را کم تر بروز داده و از گفت و گو و تبادل نظر صرفا به عنوان وسیله ای برای انتقال پیام استفاده می کنند. پسرها بیشتر توجه و تمرکز خود را بر ارتباط های فعال می گذارند و انرژی خود را صرف دنیای بیرونی می کنند. اما دخترها نسبت به تغییرات احساسی و عاطفی بسیار حساس بوده و آن را سریع تر حس می کنند و به راحتی می توانند افکار و احساسات خود را با دیگران در میان بگذارند. نشان دادن عواطف در زن بسیار قوی بوده و آن ها از گفت و گو و تبادل نظر برای برقراری ارتباط عاطفی و ایجاد همدلی استفاده می کنند.
علایق و گرایش ها
پژوهش ها نشان داده است که علایق زیباشناختی، دینی و اجتماعی دختران بیشتر از پسران است. زنان به مسایل اخلاقی تمایل بیشتری نشان می دهند. دخترها با اشتیاق بیشتری به بی عدالتی اعتراض می کنند و هم چنین آن ها نسبت به قوانین و سنت های اجتماعی تلقین پذیر هستند. دخترها علاقه و تمایل زیادی به زیبایی، امکانات خانه و زندگی و زیورآلات دارند، این ویژگی در پسرها بسیار کم تر است. مردان بیشتر به جنبه های سیاسی و نظری علاقه مند هستند و علاقه به زیبایی در مردان کمتر است.
خودآرایی، خودنمایی، علاقه به دوستی ها، پوشیدن لباس های توجه انگیز، تجمل گرایی در امور زندگی و حتی در چیدن سفره و پخت غذا، از جمله گرایش ها و علایقی است که در بین دختر و پسر تفاوت های آشکاری دارند.
تفاوت در نوع بازی
تفاوت دیگری که بین پسر و دختر وجود دارد، نوع بازی هایی است که هر کدام انجام می دهند. دخترها معمولا بازی های آرام مثل عروسک بازی را ترجیح می دهند، در حالی که پسرها پرجنب و جوش تر هستند و به بازی هایی تمایل دارند که در آن هیجان، سر و صدا و حرکت باشد، به همین دلیل اغلب اوقات در پارک ها، پسران را در مشغول دویدن، توپ بازی کردن و پریدن می بینید. پسرها در حین بازی معمولا خرابکاری هم می کنند که اغلب غیر عمد و تصادفی است اما از آن جا که پسرها کمی بی احتیاط تر هستند باید والدین نظارت بیشتری بر بازی آن ها داشته باشند.
تفاوت های گفتاری
به علت تفاوت های روانی و ذهنی که بین دختر و پسر وجود دارد، دختران زودتر از پسران حرف زدن را یاد می گیرند. آن ها سریع تر شروع به حرف زدن می کنند و علاقه زیادی به حرف زدن نیز دارند، دختران همه چیز را با جزئیات آن تعریف می کنند. در حالی که پسران معمولا کم تر از دختران به حرف زدن تمایل دارند، آن ها به جواب های کوتاه چند کلمه ای که بتواند اصل قضیه را برساند، اکتفا می کنند و ترجیح می دهند که بیشتر شنونده باشند.
تفاوت از لحاظ اعتماد به نفس
تفاوت دیگری که بین دختر و پسر وجود دارد به میزان اعتماد به نفس در آن ها مربوط می شود. دختران در سنین کم تری با مسائل مربوط با اعتماد به نفس درگیر می شوند، این نگرانی ها را می توان از سن ۵ سالگی در دختران مشاهده کرد. در حالی که پسران تا سن بلوغ مشکل چندانی با این مساله ندارند و مشکلات کاهش اعتماد به نفس در آن ها با ورود به سن بلوغ آغاز می گردد، اما به دلیل حساسیت کم تری که نسبت به خودشان دارند راحت تر از دختران با این قضیه کنار می آیند و معمولا اعتماد به نفس خوبی دارند.
تفاوت در یادگیری
بخش مربوط به حافظه و بخش کلامی در دختران فعال تر از پسران است و در پسران نیز آن قسمتی از مغز که به فعالیت های مکانیکی و فضایی مربوط است فعال تر از دختران است، به همین دلیل قدرت تکلم در دخترها زودتر از پسرها رشد می کنند و پسران هم فعالیت فیزیکی بیشتری دارند. در نتیجه بهتر است که برای آموزش دختران از شیوه کلامی و برای یاد دادن مطالب مهم به پسرها از تصاویر کمک گرفت.
تا این جا تفاوت های روانشناختی بین دختر و پسر را بررسی کردیم، در ادامه نیز نکات مهم تربیتی که باید در ارتباط با هر یک از آن ها دقت شود را بیان خواهیم کرد.
نکات مهم در تربیت دختران
- دختران تمایل زیادی به هم صحبتی با والدین و تعریف جزئیات مسائل دارند، در نتیجه باید با فرزند دختر خود بیش تر صحبت کنید.
- دختران به محبت زیادی احتیاج دارند، به آن ها اجازه بروز احساساتش را بدهید و آن ها را مورد مهر و نوازش قرار دهید.
- باید فرزندان خود را آن طور که هستند بپذیرید، نه آن گونه که شما می خواهید یا می توانند باشند.
- مادر یک دختر نوجوان باید دیدگاهی وسیع و صبر و شکیبایی زیادی داشته باشد.
- باید کنترل کردن خشم را به دختر خود بیاموزید.
- در برخورد با دخترتان به جای رفتارهای مقتدارنه از رفتارهای دوستانه استفاده کنید.
- آزادی بیش تری را به دخترتان بدهید و به آن ها مسئولیت های جدید واگذار نمایید.
- به دخترتان اعتماد به نفس بدهید.
- او را بیش از حد نصیحت نکنید و به او اجازه دهید که گاهی نیز اشتباه کند.
نکات مهم در تربیت پسران
- برای نوجوانتان الگوی رفتاری مناسبی باشید.
- از رفت و آمد با دوستان یا اقوامی که در حضور اعضای خاواده از مواد مخدر استفاده می کنند، خودداری کنید.
- تنها وظیفه شما، راهنمایی کردن او برای شناخت راه های صحیح و غلط و مشاوره دادن به او در مورد علاقه مندی هایش است، بنابراین بهتر است انتخاب نهایی را به عهده فرزندتان بگذارید.
- بیش از حد او ر نصیحت نکنید، زیرا نصیحت بیش از حد به معنی عدم اعتماد خانواده و تحقیر آن ها است.
- پیشنهاد می شود، برای این که تسلط بیشتری بر روابط دوستانه فرزند خود داشته باشید، هر از گاهی مهمانی دوستانه ای ترتیب دهید و دوستان فرزندتان را همراه با خانواده هایشان به صرف یک عصرانه ساده دعوت کنید.
- از تحقیر، توهین یا مقایسه کردن پسرتان با دیگران به شدت بپرهیزید.
- مسئولیت انجام بعضی از کارهای خانه را به عهده پسرتان بگذارید.
- با پرخاشگری و توهین فرزندتان را از تغییر ظاهرش منع نکنید.
- نباید به او آزادی بیش از حد بدهید و تام نیازهای او را در هر زمینه ای برطرف کنید زیرا در این حالت از او، فردی متکبر و خودخواه خواهید ساخت.
- باید پسرتان را با نحوه صحیح پول خرج کردن، مسائل و مشکلات مالی و حساب و کتاب آشنا کنید.
- پسرها هم به اندازه دخترها به حمایت عاطفی و محبت خانواده شان نیاز دارند، پس به همه فرزندان به یک اندازه عشق بورزید.
- یک ساعت در روز را به پسرتان اختصاص داده و به او در پیدا کردن را حل مشکلاتش کمک کنید.
- حساب دخل و خرج او را داشته باشید و دورادور بدانید که او پول هایش را چه طور خرج می کند.
- اعتماد به نفس فرزندتان را بالا ببرید و به او حس مفید بودن القا کنید.
- قوانین خانواده را بنویسید و به دیوار اتاقش بچسبانید و حتماً ساعات ورود و خروج را طبق مقررات خانواده در آن بنویسید.
- تصمیم گیری برای رنگ اتاق، نوع لباس و ظاهر و نوع تغذیه را به عهده خودش بگذارید.
سخن آخر :
والدین نباید بدون در نظر گرفتن ویژگی های دختران و پسران آن ها را با هم مقایسه کنند، زیرا این کار باعث آسیب بزرگی به آن ها می شود. هم چنین والدین باید در رفتارها و شیوه تربیتی، جنسیت فرزند خود را مدنظر قرار دهند، رفتار پسرانه با فرزند دختر و یا برخورد دخترانه با فرزند پسر، سبب بروز مشکلات ارتباطی و اجتماعی در آینده خواهد شد و آن ها با هم جنسان خود نمی توانند ارتباط اجتماعی موفقی داشته باشند.
نویسنده: “کودکانه” سایت کودک و نوجوان
مقالات مرتبط
تربیت کودک
امروزه متخصصان سلامت روان و تربیت کودک معتقدند دوران حکومت استبدادی والدین بر کودکان به سررسیده است و متخصصانی از قبیل آلفرد آدلر و درایکورس مصرانه توصیه می‌کنند تا والدین روش‌های دموکراتیک و مبتنی بر برابری را جایگزین روش های سنتی تربیت فرزند کنند.
اغلب والدین نگران دریافته‌اند که دیگر آمیختن عشق و محبت با روش سنتی تربیت کودک کار ساز نیست و گویا لازم است مهارت‌های جدید مبتنی شیوه‌های دموکراتیک تربتی را بیاموزند.
به عنوان والدین علاقمند به یادگیری و نیازمند کمک تخصصی شاید با این سوال مواجه شوید که برای یادگیری شیوه های جدید فرزند پروری دقیقا بایستی از کجا شروع کنم؟ و یا چگونه رفتار کنم؟
در ادامه خلاصه ای از مهم ترین راهبردهای تربیتی اخیر روانشناسی کودک را با شما در میان خواهم گذاشت. با یادگیری و کاربرد این روش ها می توان گفت شما والدینی مجهز به جدیدترین ایدئولوژی روز و توانا در مدیریت ارتباط خود با فرزندتان هستید.
چرا تشویق ها، محبت ها و حتی بدترین تنبیه های مان به نتیجه نمی رسد؟
مادر از اینکه همه‌چیز آرام بود متعجب شد و تصمیم گرفت سروگوشی آب دهد. او دید که علی دو سال و نیمه دوباره در حال چپاندن دستمال توالت در سیفون دستشویی است.
علی به خاطر این کار چندین بار کتک‌خورده بود. مادر با عصبانیت فریاد زد: ” چند بار باید به خاطر این کار تنبیه شوی؟ “
مادر دست علی را به‌زور کشید و او را تنبیه کرد. در بعدازظهر همان روز پدر که متوجه شد باز هم دستشویی گرفته است، علی را به طرز بدی تنبیه کرد.
به‌راستی چرا علی بعد از چندین بار کتک خوردن، بازهم به کار خود ادامه می‌دهد؟ اگر قرار بود که تنبیه، او را از کارش بازدارد، یک‌بار کتک زدن نتیجه می‌داد! پس مشکل چیست؟؟
باید گفت، امروزه ساختار کلی اجتماع تا حد زیادی تغییر کرده است. کودکان دارای موقعیتی برابر با بزرگ‌سالان شده‌اند و ما دیگر موقعیت برتری نسبت به آن‌ها نداریم.
در این عصر لازم است بپذیریم که تلاش برای اعمال اراده‌ی مان بر کودکان بی‌فایده است و تنبیه به هر میزانی که باشد، فرمان برداری دیرپایی را به ارمغان نخواهد داشت.
کودکان امروزی تمایل دارند تا در برابر تنبیه، از حقوق خود دفاع کنند. استفاده از تنبیه، فقط به کودک کمک می‌کند تا قدرت بیشتری برای مقاومت و نافرمانی به دست آورد. حتی علی کوچولو با این سن کم هم‌اینک راه وحشتناک نافرمانی و مقاومت را شروع کرده است.
با رفتارهای فاجعه آمیز کودک چگونه برخورد کنیم؟
در اینجا سؤالی که مطرح می‌شود آن است که در قبال رفتارهای عصبانیت زای کودکان، چگونه باید برخورد کرد تا اثرات مخرب تنبیه را در پی نداشته باشد؟
تنبیه یا شیوه‌ی استبدادی ” از من اطاعت کنید “، باید به‌وسیله‌ی احترام دوجانبه و مشارکت جایگزین شود. هرچند کودکان در موقعیت پایین‌تر از ما قرار ندارند اما آموزش ندیده و بی تجربه‌اند و به رهبری ما نیاز دارند.
رهبر خوب پیروانش را به سمت اقدامات مناسب برمی‌انگیزد. بنابراین این کار باید به عهده‌ی والدین باشد. کودکان به راهنمایی‌های ما احتیاج دارند و اگر به احترام و حقوق آن‌ها پایبند باشیم، رهبری ما را خواهند پذیرفت.
در این زمینه ما باید به این مسئله توجه داشته باشیم که بدون نشان دادن بی‌احترامی به کودک یا به خودمان، موقعیت‌های یادگیری را مهیا کنیم و لازم است تا همه‌ی این‌ها را بدون نمایش قدرت انجام دهیم، چراکه قدرت موجب طغیان شده و هدف تربیت کودک را باشکست مواجه می‌کند.
در مسیر اجرای این روش ممکن است کودکان با رفتارهای خود بارها والدین را به ستوه‌آورند و برای تنبیه ، تحریک کنند. اما آنچه مهم است این است که اگر ما کودک را تنبیه کنیم در دام اهداف او می‌افتیم.
زیرا هدف کودک از رفتارهایش آن است که ما را در جنگ قدرت درگیر نماید و ثابت کند که بچه‌ی بدی است. بنابراین لازم است تا همچنان به راه خود ادامه دهیم و بدون درگیر شدن در اهداف کودک، مسیر تربیتی مورد نظر خود را ادامه دهیم.
نوجوانان ۱۳ سالگی تا ۱۵ سالگی دارید؟ یا نزدیکان شما با چالش ۱۳ تا ۱۵ سالگی نوجوانی روبرو شده اند؟
آیا کار خوب کودک نیاز به پاداش و جایزه دارد؟
تعدادی از والدین، از تنبیه فرزندان خود اجتناب می‌کنند اما در ازای رفتارهای خوب کودک، به او پاداش می‌دهند. باید گفت روش پاداش دادن به کودک در ازای رفتارهای خوبش نیز می‌تواند به‌اندازه‌ی روش تنبیه مخرب باشد.
در این روش نیز بی‌احترامی به چشم می‌خورد. ما به زیردستان خودمان در ازای انجام کاری پاداش می‌دهیم. درحالی‌که در روش احترام متقابل که روش پیشنهادی ماست، هر کاری به این دلیل انجام می‌شود که نیاز به انجام دادن آن است بنابراین نیازی به دریافت پاداش در قبال انجام آن نیست.
چرا باید به کودکان در ازای کار منزل یا انجام تکالیف شان، پاداش داده شود؟ آن‌ها در خانه زندگی می‌کنند، غذا می‌خورند، برای آن‌ها پوشاک خریده می‌شود و در منافع سهیم‌اند.
اگر آن‌ها برابرند و خودشان هم چنین ادعایی دارند، ملزم به سهیم شدن در کارها نیز هستند.
چرا پاداش دادن می تواند به اندازه ی تنبیه مخرب باشد؟عنوان
از جمله مضرات روش پاداش آن است که کودک این باور غلط را درونی می‌کند که ” باید به من چیزی داده شود تا کاری انجام دهم “. بنابراین احساس مسئولیت در او شکل نخواهد گرفت.
همچنین باید گفت، پاداش به کودک حس تعلق نمی‌دهد. ممکن است پاداش دادن به کودک در لحظه، نشانه‌ای از تائید والدین باشد ولی لحظه‌ی بعد چه می‌شود؟ آیا والدین می‌توانند هرلحظه به کودک پاداش دهند؟!
مسلماً چنین امکانی در عمل وجود ندارد و ممکن است کودک چنین برداشت کند که تلاش‌های او بی‌فایده‌اند و در ادامه از همکاری اجتناب کرده و مشارکت برای او معنایی نخواهد داشت.
درواقع باید گفت تنبیه و پاداش، احساس رضایت پایداری به کودک نمی‌دهد. چراکه رضایت، از حس مشارکت و همکاری ناشی می‌شود. به نظر می رسد روش پاداش دهی امروزی از ایجاد حس رضایت در کودکان ناتوان است. به عبارت دیگر ما با تلاش‌های نادرست مان در جلب همکاری به‌وسیله‌ی پاداش، فرزندان مان را از تجربه ی احساس رضایت مندی واقعی محروم می‌کنیم و لازم است تا در آن تجدید نظر کنیم.
اگر تشویق و تنبیه نه، پس کدام روش؟
روشی که به عنوان روش جایگزین تنبیه و پاداش توصیه می‌شود “استفاده از پیامدهای طبیعی رفتار” است. به‌عنوان مثال اگر مادر کیک داخل فر را فراموش کند چه اتفاقی می‌افتد؟ مسلماً کیک خواهد سوخت و این پیامد طبیعی فراموشکاری مادر است.
اگر به جای تنبیه و پاداش به کودک اجازه دهیم تا پیامدهای اعمالش را تجربه کند، موقعیت آموزشی واقعی و اصیل را در اختیار او قرار می‌دهیم.
برای اکثریت والدین، تصور گرسنه ماندن فرزندشان وحشتناک است و به همین دلیل به محض فراموش کردن غذا، به طرق مختلف سعی می‌کنند تا غذا را به فرزندشان در مدرسه برسانند.
اما واقعیت آن است که فراموش کردن گاه‌به‌گاه غذا، آسیب جدی به فرزند وارد نمی‌کند ولی ناراحتی ناشی از فراموش کردن آن می‌تواند باعث شود تا او دیگر ناهارش را فراموش نکند.
به عبارتی دیگر ما مسئول فراموش کردن غذای فرزندمان نیستیم و باید اجازه دهیم تا او پیامد طبیعی رفتارش که گرسنه ماندن است را تجربه کند.
- تربیت کودک مستقل و فرمانده
- سکس نوجوان – انواع رابطه
- تحول و ویژگی های جنسی در کودکان (۷ تا ۱۲ سالگی)
- روش های تنبیهی کودکان
- تاثیر پدر در تربیت فرزندان
روش صحیح برخورد با غذا نخوردن کودکم کدام است؟عنوان
به عنوان مثال به هنگام غذا نخوردن کودک، مادر می‌تواند در پاسخ به فرزندش بگوید : ” متأسفم، ناهارت را فراموش کردی “. اما اگر این‌گونه ادامه دهد که : ” این درسی می‌شود تا دیگر ناهارت را فراموش نکنی “، پیامد را بلافاصله به تنبیه تبدیل کرده است.
در خصوص بازی کردن کودکان با غذا و کم‌اشتهایی نیز می‌توان همین روش را به کاربرد.
در این خصوص تشویق کردن بیش‌ازحد کودک، تذکر دادن به او و توجه کردن بی‌فایده است. لازم است تا والدین با حفظ نگرش محبت‌آمیز خود، به‌صورت ضمنی به کودک بفهمانند که در صورت نخوردن غذا تا وعده‌ی بعد گرسنه می‌ماند.
بنابراین هیچ‌گونه تهدیدی به تنبیه یا رشوه‌ای به‌عنوان پاداش (مثلاً شکلات) وجود ندارد. ممکن است کمی بعد، کودک از گرسنگی غرولند کند و تقاضای شیر بیسکویت کند.
مقالات تربیت کودک ۲ تا ۳ ساله می توانید مشاهده کنید
مادر باید پاسخ دهد: ” متأسفم که گرسنه ماندی، اما شام ساعت ۸ آماده می‌شود؛ خیلی بد شد که باید مدت زیادی منتظر بمانی “. در اینجا صرف نظر از اینکه گرسنگی کودک، چقدر غم‌انگیز است مادر باید بگذارد او گرسنه بماند، چون این پیامد طبیعی غذا نخوردن است.
پاسخی اطمینان بخش به والدین نگران
اگر در خصوص استفاده از روش پیامدهای طبیعی به دلیل غلبه ی احساسات پدرانه و یا مادرانه تان نگران هستید، لازم است بگویم،کاربرد دقیق و باثبات پیامدهای منطقی و طبیعی، معمولاً به نحو چشمگیری مؤثر است و بر اساس پژوهش ها می تواند به نتایج حیرت‌انگیزی در کاهش اصطکاک و افزایش هماهنگی در خانواده منجر شود.
کودکان سریعاً متوجه عادلانه بودن پیامدهای منطقی می‌شوند و آن ها را می‌پذیرند. بنابراین می توانید، هوشمندانه، مستقل و با خیالی آسوده روش خود در برخورد با فرزند تان را تغییر دهید و از اثرات مثبت آن لذت ببرید.
منبع:مقالات کانون مشاوران ایران
