با سلام.دختری دارم 14 ساله که به تازگی نمی دانم توسط چه کسی با پسری ارتباط تلفنی دارد.در مورد نام و خانواده او پرسشهایی کردم چند مورد از آن موارد را گفته است و در مورد عواقب این مساله با او صحبت کرده ام ولی متاسفانه قبول ندارد و می گوید مطمئن باش من اشتباه نمی کنم حتی موبایل خود را پنهانی شارژ می کند و دراین مورد خیلی به من دروغ می گوید تا این رابطه را حذف کند و دخترم نیز خیلی کله شق و نترس است نمی خواهم زیاد پدره دری کنم و نمی دانم چگونه او را از این کار باز دارم و راهنمایی کنم .لطفا مرا راهنمایی فرمایید.
سلام عزیز اگر در امر تربیت درست قصوری نکرده باشید نگران چه هستید و ممکنه بگید تا به کسی میتوانید والد کنترل کننده باشید.بهتره با دخترتون یک دوست خوب باشید تا یک مادر کنترل کنند از یکی از همکاران مشاور خانم ما راهنمایی بگیرید.
سلام دوست عزیز دختر شما بسیار سن کمی دارند و هر آن ممکنه آسیب جبران ناپذیری بهش وارد بشه کاری که شما باید بکنی اینه که حفره ای که در عاطفه و محبت بهش هست رو پر کنید.خواه این حفره از سمت شما یا پدر ایشون هست.باید بیشتر بهش برسید و کاری کنید که دیگه به کس دیگه ای نیاز نداشته باشه.
با سلام دختری دارم 14 ساله به تازگی نمی دانم توسط چه کسی؟ با پسری مکالمه تلفنی دارد.در مورد نام و خانواده او پرسشهایی کردم و چند مورد از آن موارد را گفته است و در مورد عواقب این مساله با او صحبت کرده ام ولی متاسفانه قبول ندارد و می گوید مطمئن باش من اشتباه نمی کنم و حتی موبایل خود با پنهان شارژ می کند و در این مورد خیلی به من دروغ می گوید تا این رابطه را حذف کند و دخترم نیز خیلی کله شق و نترس است نمی خواهم زیاده پرده دری کنم و نمی دانم چگونه او را این این کار باز دارم و راهنمایی کنم.لططفا مرا راهنمایی فرمایید
دوست عزیز سن دختر شما بسیار پایین است و هر آن ممکنه آسیب جبران ناپذیری بهش وارد بشه.کاری که شما باید بکنی اینه که حفره ای که در عاطفه و محبت بهش هست رو پر کنید.خواه این حفره از سمت شما یا پدر ایشون هست.باید بیشتر بهش برسید وکاری کنید که دیگه به کسی دیگه ای نیاز نداشته باشه.
با سلام. بچه ها در سن نوجوانی معمولا نسبت به جنس مخالف حساس تر هستند و برای شناخت خود نیاز به ارتباط دارند و مشتاقند هویت خود را پیدا کنند. بنابراین اگر مانع این احساس بشید بچه ها مقاومت می کنند و حتی ممکنه پنهانی به کار خود ادامه بدهند. بهترین کار اینه که یک ارتباط دوستانه با وی داشته باشید. باید فضا رو طوری فراهم کنید که از شما احساس ترس نداشته باشد و هر مشکلی هست با شما در میان بگذارد. حواستان باشد که به احساسش نخندید و بهش نشون بدید که درکش می کنید. اما محدودیت های خاصی را همیشه وضع کنید.
با سلام
من دختر 13
ساله ای دارم که به تازگی یکی از دفترهاشو خوندم که توی اون خیلی چیزهارو یادداشت کرده و حالا متوجه شدم که از بچگی پسر خاله اش دست در شرتش میکرده و این کار همچنان ادامه داره و پسرخالش 6 سال از خودش بزرگتره . واقعا الان نمیدونم باید چیکار کنم و چه عکس العملی داشته باشم
با سلام.. در زمان بچگی این رفتار شکل دیگری داشته اما بهر حال چون فاصله سنی تا اندازه ای زیاد هست می تونه از مصادیق تجاوز به حساب بیاد. حتما در این مورد با وی صحبت کنید و بدون اینکه احساس کنه قراره سرزنش بشه و یا مورد مواخذه قرار بگیره... همه چیز رو براش توضیح بدین و حتی معذرت بخواین که دفترشو خوندین... اما بگید که باید این رفتار رو قاطعانه کنار بذاره... و البته خودش باید این کارو انجام بده نه شما...
من راجب این نظر نمیدم مشکل از خودتونه من یه دختر سیزده سالم که مامنو بابامو اصلا دوست ندارم اونا بااین که سالمو سلامت ن سه ساله که کارخونه و کارگاه و ماشین همه چیو دادن دستش امسال ۲۷ سالش شد سه سال پیش کارگاهمونو صاحبخونه پلمپ کرد ماهم دوتا پراید داشتیم یکیش که مال بابام بود یکیشم که وقتی برادرم بیست سالش بود هدیه بهش داد بابام اون موقع ها سه چهار تا وکیل عوض کرد تا کارگاه رو بگیره عموم وکیل بود اما حاضر نبود وکیل بابام شه بابام بلاخره از قید کارگاه گذشت پولای باقی مونده یه کارگاه بزرگ تر گرفت اون موقع کل زدگیشو داد دست پسر بیستو چهار سالش و بعد ما کل زندگیمونو از دست دادیم پرایدمونو پارسال فروخت و وانتش کرد وانتم سوزوند حالامنم میخوام از خونه فرار کنم چون چن وقته دارم به بابام وقت میدم تا منو مدسه ثبت نام کنه حالا که ۲۵روز تا مدرسه مونده من م بدبختم راستی من امسال مامان بزرگ و بابابزرگم مردن و هشت ماه فقط اختلاف فوتشون بود اما نه عمو نه عمه هیچ کدوم نمیخوان ارثمونو بدن بابام به همشون قبلا کمک میکرد اما خبر فروش خونه بابابزرگم نیست حالا بابا میخواد بره پیششونو باهاشون صحبت کنه تا برادرمو بفرسته یه کشور دیگه خاک تو سر برادرم که فقط دیپلمه فکر کنم منم باید ترک تحصیل کنم بگم تا کلاس ۶بیشتر نخوندم دوستامم رفتن یعنی مامان باباهاشون ضامنای وام بابامن الانم دوست بیدوست تازه من برادرم هر روز مامانمو کتک میزنه یا یه روز درمیون شما هاهم الکی نگران بچه هاتونین فقط باید مراقبشون باشید بهشون بگید که یه کسایی هم مثل ما هست حالا ما نه زندگی دارم نه خونه نه ماشین نه دوست نه مدرسه که خیلی اشتیاقشو داشتم یادتون باشه که من باید برم کلاس هفتمو از کلاس چهارم تصفیه شهریه نکردم
سلام من دختری ۱۶ ساله هستم.سال سوم دبیرستان هستم.حدود یک سالی هست که به پسری علاقه مند شدم.خیلی دوستش دارم خانوادم متاسفانه قبول نمیکنن که باهاش بمونم و الان هم یواشکی به رابطم ادامه دادن و اگه خانوادم متوجه بشن حتما خیلی بد میشه.ولی واقعا نمیتونم از اون پسر جدا شم.همه فکرم رو اون پسره اصلا حوصله درس خوندن رو هم ندارم دو سال دیگه کنکور دارم ولی از وضعیت درسیم اصلا راضی نیستم.لطفا بگین چی کار کنم.به حرف خانواده گوش کنم و ضربه روحی بخورم یا بمونم با اونی ک دوستش دارم؟
زهرا جان وقتی انسان کسی رو دوست داره مخصوصا در دوران نوجوانی، خیلی ذهنش درگیر میشه و اصلا نمی تونه به موضوعات دیگه تو زندگیش توجه کنه... مسئله درس خوندن و اینده و .. که خیلی مهم هستند رو شاید الان به نظرت مهم نیان ولی ده سال دیگه مطمئنا حسرت همچین روزهایی رو ممکنه بخوری.. به همین دلیل سعی کن عشقت رو تو ذهنت کمرنگ تر بکنی چون اینطور هم که فهمیدم ارتباطی با اون فرد نداری یا اگر هم هست خیلی محدوده.. ضربه روحی نمیشه اسمش رو گذاشت... اصلا این احساس ها به پخته تر شدنت کمک می کنند و بیشتر بزرگ میشی... پس از اکنار گذاشتنش نترس.
سلام …من چند ماه پیش توی مجازی وارد یه گروه شدم توی بازی کلش اف کلنز یه پسره اونجا بود که دنبالم میومد و کم محلش میکردم بعد کم کم ازش خوشم اومد باش دوست شدم …
اما چون 18 سالمه و کنکور دارم گوشیمو دادم دست مادرم …که درس بخونم و با طرف کات کردم پسره چند ماه از من بزرگتر بود…بعد رفتم پیش روانشناس چون از نظر روحی اسیب دیدم درس رو هم ول کردم بعد رفتم پیش روان شناس اون گفت که برگرد پیش پسره منم گوشیمو از مادرم پس گرفتم الان یه هفته ای میشه برگشتم …چند روز اولی که برگشتم خوب بود ولی از اون به بعد تا پیام ندم پیام نمیده وقتیم پیام میدم کم محل میکنه و میگه خستم درسم رو ول کردم من دیوانه درس بودم نابود شدم روح و روانم پریشونه همش دکم میکنه نمیتونم فراموشش کنم ….تورو خدا کمکم کنید ضمنا پسره توی یه شهر دیگس …همشریم نیست خیییییییلی دوره
[پاسخ]
سلام هلن عزیز.... ببین حتما برای بهبود روحیت به نزد روان شناس دیگه برو و به دلیل اینکه کنکور داری سعی کن زودتر هیجانت رو تنظیم کنی.. چون این طوری اصلا نمی تونی درس بخونی و فرصت ها رو از دست میدی... برای تو فرصت خیلی زیاده مخصوصا بعد از اینکه وارد محیطهای بزرگ تر مثل دانشگاه میشی.
دختری هستم 15 ساله حدود یک سال پیش با پسری اشنا شدم 4 سال بزرگ تر از خودم درسم هم خوبه معدلم بالای 19 هست و امسال نهم هستم در اون دوستی که با اون پسره داشتم احساس گناه میکردم عذاب وجدان داشتم تا این که به یکی از معلمای مدرسم گفتم که ای کاش نمیگفتم ای کاش نمیگفتم که الان فکر بدی درموردم نداشته باشه الان هم واقعا حالم بده این بار دیگه نمیخوام کسی از حال بدم باخبر بشه چون فهمیدم که نمیشه به کسی اعتماد کرد ولی حیف که دیر فهمیدم درکل میخواستم بگم کسایی که میخوان به این دوستی ها ادمه بدن و شک و ترید دارن ، ادامه ندن چون خودم ته این راهو رفتم میدونم چی میشه میدونم که چه بلایی سر آدم میاد خواهشا ادامه ندید چون این خودتون هستید که قطعا آسیب میبینید و روزهای طلایی زندگیتون رو از دست میدید
سلام من یه دختر 14ساله ام. مشکلم اینه که نمیزارن تنها برم بیرون. چرا نمیتونم برم 1ساعت تنها قدم بزنم؟ مامانمم جدیدا اگه تولدی چیزی بخوام برم نیاد زنگ دره طرفو میزنه باهاش صحبت میکنه بعد میزاره برم تو. من نمیدونم واقعا چیکار کنم همش الکی خودمو میزنم به خوشحالی ولی با هر حرف مامانم دلم میشکنه از نظر درسی ام درسم عالیه و معدلم 19.50تو سال هشتم شده لطفا کمکم کنید
سلام عزیز. خیلی از دخترای هم سن تو هستند که شرایطشون مثل تو هست. می دونم تو دوستات کسایی هستند که مثل تو مادرشون بهشون اجازه نمی ده. معمولا هم از سن 18 سالگی به بعد این موانع برداشته میشن. می بینی که خیلی راحت می تونی مسئول کارهای خودت باشی.
سلام ، من يه دختر ١٤ ساله دارم ، مشكلي كه با دخترم دارم اينه كه خيلي كينه به دل ميگيره و مغروره. يعني خودش بهم ميگه بايد ازم خواهش كني تا بيام پيشت بشينم و بوسم كني ، تا بحال منو بغل نكرده ، حس ميكنم خيلي بي محبت هستش وقتي من مريض ميشم نگران نيست . اگه بهش بگم اين كارت غلطه چند روز اخم ميكنه و درست و حسابي جواب سوالام رو نميده . بعضي وقتا از دستش عصباني ميشم و دلم ميشكنه ولي حرفي نميزنم . بارها باهاش صحبت كردم كه بين مادر و دختر دعوا ميشه ولي بهتره بشينيم باهم حرف بزنيم و حرف دلمون رو بگيم، بارها بهش گفتم اگه از دست كسي ناراحت شدي اين كينه رو با خودت نكش ، فراموش كن صبح روز بعد. بهش ميگم خواهر و برادر نبايد قهر بخواين . نميدونم خيلي براش نگرانم
روش صمیمی شدن با نوجوانان
اولین و مهمترین مساله این است که پدر و مادر فکر می کنند که برقرار کردن رابطه دوستی با فرزندان مشکل می باشد.
در صورتی که اگر پدر و مادر کمی حوصله به خرج دهند و صبوری کنند و با آرامش به حرفهای بچه هایشان گوش دهند.
مسلما خیلی از گره هایی که بایستی با دندان باز شود را با دست باز می کنند.
وقتی جوانان احساس امنیت کنند می توانند با پدر و مادر خود صحبت کنند .
بدون اینکه ترسی از طرد شدن، مورد ضرب و شتم قرار گرفتن، مورد تحقیر قرار گرفتن و مورد مقایسه قرار گرفتن داشته باشند.
در این صورت آن جوان یا نوجوان، پدر و مادر خود را محرم اسرار دانسته و ارتباط خوبی بر قرارمی کند. البته این اولین و اساسی ترین قدم است.
یک مثال واضح این که خود ما چرا با یک دوست راحت صحبت می کنیم ولی با پدر و مادر یا حتی با خواهر و برادر نمی توانیم به راحتی صحبت کنیم؟
چون یک دوست فقط به حرفهای ما گوش می دهد و درنهایت برای این که ما را آرام کند، همدردی می کند و حتی یک راهکار هم جلوی پای ما می گذارد.
چه درست و چه نا خواسته غلط. ولی پدر و مادرها به محض اینکه بچه صحبت می کند چون نگران هستند که به نوعی از دستش بدهند.
شروع به گفتن حرفهای تحریک آمیز می کنند، البته ناخواسته و نمی دانند که این حرف ها فاصله ها را بیشتر می کند .
و بچه برای اینکه جایگاه خود را درخانه از دست ندهد ومورد سرزنش قرار نگیرد، ترجیح می دهد با همان دوست راحت باشد ودردودل کند، به همین راحتی!!.
اما راهکارهایی کاربردی برای حل این مساله و دوستی عمیق با فرزندان:
1- اولین راهکاراین که اگر توانستید تحمل کرده و با آرامش به حرفهایشان گوش کرده بدون اینکه خود را در جایگاه پدر یا مادر بدانید.
بلکه خود را یک دوست صمیمی و هم سن و سال او بدانید و راهنمایی اش کنید. بدون اینکه ترسی داشته باشید اولین قدم و بزرگترین قدم را برداشته اید.
2- فرزندان خود را همان طوری که هستند بپذیرید، بدون مقایسه با فرزندان دیگران، اگر می خواهید واقعا آنها را از دست ندهید.
3- علاقه خودمان را به صورت جملاتی شیرین اما نه چرب زبانی و شیوه های غیر کلامی محبت آمیز و عملی به فرزندمان ابراز کنیم.عزیزم تو عشق من هستی!!
4- با جوانان و نوجوانان به زبان دل آنها و مناسب با زمان زندگی آنها سخن بگوییم، درقالب احترام وتشویق در فرزندانمان ایجاد امنیت روانی و انگیزه مثبت کنیم.
5- فاصله روحی خود را با دردودل کردن و تعریف خاطرات کودکی با فرزندان تان کم کنید و با این کار رشد معنوی را در آنها تقویت کنید.
6- اشتباهات فرزندان خود را با بزرگواری بدون پرده دری و ایجاد جسارت در آنها رفع نمایید.
7- به صورت دستوری با آنها صحبت نکنیم و نام فرزند خود را با احترام به ویژه در حضور دیگران صدا کنیم.
8- دادن هدیه های کوچک به بهانه مناسبت های مختلف به صورتی که آنها را پر توقع نسازد و برای هر کار کوچکی از شما انتظار پاداش و جایزه نداشته باشند.
9- ایجاد حس مسئولیت و اعتماد به نفس در فرزندان با تعیین وظایف درخانواده و دادن یک حس مالکیت به آنها.
10- نسبت به دوستان فرزند خود حساسیت و شناخت بالایی داشته باشید.
زیرا گرایش او بر پذیرش شما در گروه همسالان و مشابهت آنان از عوامل اصلی تربیت نوجوانان و جوانان است.
و این کار وقتی آسان می شود که با فرزندانمان دوست باشیم که مطمئنا به دوستان آنها نیزمی توانیم نزدیک شویم.
11- اهمیت جایگاه فرزندتان را در خانواده به اوتفهیم کنید که در حفظ و رشد شخصیت خود کوشا باشد.
12- توقعات و انتظارات خود را به صورت دقیق و در حد توان و با محبت برایشان توضیح دهید.
13- در مواقع انتقاد، شخصیت او را زیر سوال نبرده بلکه حداقل از چند خوبی او تعریف کرده و سپس عمل ناپسند او را انتقاد کنید.
14- درمقاطع دشوار سعی کنید کنارش باشید و با اواحساس همدردی کنید، امابه او بفهمانید کاری که شما انجام داده اید وظیفه او بوده و عادت نکند.
15- در آخر فرزندانمان را با سختی و محرومیت آشنا کنیم تا دارای روحیه ای قوی و محکم شوند.
با دقت این راهکارها را مطالعه کرده، بپذیرید و انجام دهید.
مطمئن باشید گاهی صمیمیت و مهربانی به موقع شر را به خیر تبدیل کرده و دردسرهای آینده ی فرزند شما برایتان از بین خواهد رفت.
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
021-22689558
با سلام، من میخواهم در مورد دختر ۱۶ساله دوستم از شما کمک بخواهم، این دختر در خانواده ای پر از اسیب رشد کرده و از بچگی هر نوع کمبودی که فکر کنید داشته، از نظر مالی، عاطفی و هرچیز دیگر, پدر این دختر اعتیاد شدید دارد و مادر در صدد طلاق برامده چرا که هرچه فرصت در اختیار پدر قرارداده فایده ای نداشته و اینک شرایط زندگی خیلی سخت شده، مادر مدتی به اجبار، خود در یک کارخانه کارگری میکرد تا بتواند اجاره خانه و خرج منزل را در بیاورد، این دختر یک برادر ۲۴ساله دارد که با خانواده زندگی نمیکند و نزد مادربزرگ خود در شهر دیگری زندگی میکند، این دختر نه مهر پدری دیده نه برادری و نه حضور مادر را حس کرده و همیشه هرانچه که میخواسته برایش فراهم نبوده، با اینکه خیلی خوش قلب و مهربان است و طینت پاکی دارد اما چند وقتی هست که با دخترانی دوست شده که همه وضعیت خانوادگی مشابه ب او دارند، باهم بیرون میروند به خانه انها رفته و چند روز میماند بدون اینکه از حال خود ب مادرش اطلاع دهد، جدیدا سیگار میکشد مشروب میخورد ، یک بار اقدام به خود کشی کرده و مچ خود را بریده است و اکنون از رفتن ب مدرسه سرباز میزند، و در مقابل او مادرش کاملا ناتوان است چراکه با پرخاشگری های او مواجه میشود، و همه کارهایش را به وضعیت بد خانواده اش ربط میدهد و این سپر اوست، مادر او از من خواست با دخترش حرف بزنم و او را متقاعد کنم به مدرسه برگردد اما من نمیدانم چگونه با او ارتباط برقرارکنم که تاثیرگذار باشد، این خانواده استطاعت مالی برای پرداخت حق مشاوره ندارند.
با سلام خدمت شما دوست عزیز
با توجه به مشکلات مالی و عاطفی و اعتیاد پدر و نبودن توجه مادرانه اینگونه مشکلاتات ممکن است در هر دختر یا پسری ایجاد شود. داشتن رفتارهای پر خطر او در این سن مانند خودکشی مصرف مشروب و سیگار و ترک مدرسه می تواند اوضاع او را در آینده وخیم تر کند . حتما باید خود او به صورت حضوری به روانشناس ارجاع داده شود چون متاسفانه با نصیحت نمی توانید شرایط او و دیدگاهایش را تغیر دهید . و نیاز به زمان برای بررسی و درمان دارد و همچنین توجه کنید که ایشون در سن بسیار حساس نوجوانی قرار دارند که می تواند با تصمیمات نادرست تاثیرات زیادی بر روری تمام زندگی آینده او داشته باشد.
در این مسیر می توانید از روانشناسان کانون مشاوران ایران کمک بگیرید.
021-88472864
شاد باشید
سلام دختری۱۸ ساله هستم که اجازه ی هیچی را ندارم خانواده ام سخت گیرن حتی اجازه ندارم آرایش کنم و تنها برم بیرون یا با دوستام صبح تا شب خونه هستم و گریه میکنم و افسردگیدارم ولی خانواده م بهم باور نمیکنن افسردگی دارم برادرم از خودم بزرگتر است و خیییییییلی سخت گیر است من حتی سیم کارت هم ندارم و قتی دختر و پسر با هم میبینم حسودی میکنم و دلم به حالم خود میسوزه دوست دارم عاشق شم امااجازه ندارم لطفا کمکم کنید
با سلام خدمت شما دوست عزیز
احساسات شما قابل درک می باشد و همچنین نیاز شما به استقلال و گرایش به جنس مخالف اما دقت کنید که شما در سن حساسی قرار دارید و این نوع افکار و گرایشات برای سن شما طبیعی محسوب می شود . سختگیری خانواده ممکن است تاثیرات منفی بر روی شما داشته باشد و آنها نیز مسیر درستی را برای مراقبت از شما در پی نگرفته باشند اما آنها دارند با شیوه ای که بلد هستند از شما مراقبت می کنند و ممکن است آگاهی لازم از سن شما و سبک گاه با اشتباه تربیتی خود نداشته باشیند. بهتر است خودتان نیز حساسیت ها و نیازهای رشدی خود را شناسایی کنید تا بتوانید با بینش بیشتری به مسیر رشدی خود ادامه بدهید سعی کنید روابط خود را با خانوادیتان بهبود ببخشید تا بتوانید در مورد نیازها و خواسته هایتان راحت تر با آنها صحبت کنید سعی کنید به آنها اطمینان بدهید که مراقب خود هستید و در صورت نیاز با آنها تماس خواهید گرفت و از آنها یاری می گیرید. در مورد افسردگیتان نیز این موضوع نیاز به بررسی دقیق دارد در صورتی که علایم افسردگی را دارا می باشید مثلا: بی انگیزگی ، بی حالی ، کم خوابی یا پر خوابی، احساس خود کم بینی ، افکار خودکشی و.... بهتر است به صورت حضوری به روانشناس مراجعه داشته باشید تا بررسی دقیق صورت گیرد چون میزان و شدت آنها نیز در تشخیص گذاری اهمیت دارد و در صورت نیاز با خانواده شما نیز صحبت شود و آموزش های لازم صورت می گیرد.
درمسیر می توانید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
02122354783
شاد باشید
سلام.من یه دختر16ساله هستم.میخواستم که به عنوان یه نوجوون ازتون کمک بگیرم.خب من چن وقتیه یعنی سه ماهی هست که عاشق یکی از پسرای فامیل شدم که خیلی سنشم بالاتره حدو25'26سالشه.ولی خب خیلی خوشتیپه و به خودش میرسه.فک نکنم اون ازمن خوششش بیاد یعنی فک کنه من بچم.وقتی کوچیک بودم خیلی باهاش صمیمی بودم اما قطعا به سن 9که میرسی شرایط فرق میکنه.ذهنمو خیلی مشغول کرده.همش میخوام برم خونشون.فامیل نزدیکم هستتش.از قبلش افسردگی داشتم ولی ادامه دار شده.من خودم از عشق و عاشقی میترسم و میگم اصلا حرشم نزن.مثل هم سالام نیستم که برم بیرون و راحت دوست پسر پیدا کنم و زل بزنم به یه پسر.قبل این پسر نسبت به پسرعموم که۲۳سالشه و اون یکی پسرعموم که ۱۹ سالشه،پسر عمه هام که۱۸ و ۲۲سالشونه حساس بودم اما شدتش به ۱۹ سالهه بیشتر بود.دست خودم نیست.یهو از پسرای خوشتیپ که مدل مو دادن خوشم میاد و حالم بد میشه.حتی خیلی وقتام حسرت خوردم که من میخواستم پسر باشم.مدل مو بدم.برم بیرون.موتور سواری کنم.یعنی از جنسیتمم ناراضیم.
با سلام خدمت شما دوست عزیز
دقت کنید که این گرایش و توجه به جنس مخالف در سن شما که نوجوانی می باشد زیاد دیده می شود و جز ویژگی های سنیتان می باشد اما نیاز است در کنار احترام به احساساتی که تجربه می کنید شرایط سنیتان را نیز مورد نظر داشته باشید و سعی کنید که اجازه بدهید برای اینگونه روابط به سن رشدی بهتری برسید و در مورد اینگونه روابط تصمیم گیری کنید در سن شما روابط بیشتر بر پایه هیجان می باشد و چون خیالپردازی در سن شما زیاد مشاهده می شود و می توانید این روابط را برای خودتان بطرگ جلوه بدهید و توجهات کوچک را توجه مستقیم به خودتان تعبیر کنید.
1. شما از این توجهات می خواهید به چه نتیجه ای برسید؟
2. روابط شما با دوستان و اعضای خانوادیتان چگونه می باشد؟
3. برنامه روزانه زندگی شما چگونه می باشد؟
با درود
دختری 12 ساله دارم که حدود یک ساله از وضعیت جنسیتی خودش راضی نیست .همش میگه من هیچ جنسیتی ندارم.نه تمایلات دخترونه و نه پسرونه داره.البته استایل پسرونه دوست داره و همش لباسهای پسرونه میپوشه.حتی به بلوغ هم رسیده.
من خیلی نگرانم.لطفا کمکم کنید
با سلام خدمت شما دوست عزیز
مقداری سردرگمی در سن بلوغ برای نوجوانان رخ می دهد اما اگر این سردرگمی ها ادامه پیدا کند نیاز است که برای بررسی گرایشات جنسی او به صورت حضوری او را به یک روانشناس ارجاع بدهید تا بررسی دقیق تری صورت گیرد.
بهتر است رفتارهای شما با او متناسب با جنسیت او باشد و درخواست هایی خارج از جنسیت او نداشته باشید تا میزان بحران جنسیتی که او با آن مواجهه می شود کاهش یابد .
باسلام یه دختر 12ساله دارم بیرون از ایران زندگی میکنیم و از 4سالگی اینجا زندگی میکنه متاسفانه اعتمادبه نفس پایینی داره نمی تونه به راحتی با هر کسی ارتباط برقرار کنه دوتا دوست صمیمی داره که جفتشون مشکل خانوادگی دارن ودخترای شادی نیستن ودختر زیبای هستش میگه اصلا خوشگل نیست افت تحصیلی هم داشته من وپدرش نمیدونم چکار کنیم اعتماد بنفسش بهتربشه ایا باید ببریمش پیش مشاور یا خودمون مشاور بگیریم ممنون میشم راهنمایی کنید
با سلام خدمت شما دوست عزیز
اعتماد به نفس و شرایط روحی فرزندتان در عملکرد درسی و اجتماعی او می تواند تاثیر زیادی ایجاد کند و بهتر است این سبک انتخاب دوست ، افت تحصیلی ، اعتماد به نفس پایین ،و.. را مورد توجه قرار بدهید و به صورت حضوری او را به روانشناس ارجاع بدهید تا با او در این مسیر کمک کنیم .
دقت داشته باشید که بهتر است از مقایسه او با افراد دیگر خودرای کنید و سعی کنید که به استقلال او احترام بگذارید و در طول روز به او توجه مثبت بدون قید و شرط داشته باشید و بیان کنید که چقدر برای شما با ارزش می باشد.
سعی کنید به صحبت های او توجه کنید و اجازه صحبت و بیان احساساتش را بدهید و از سرزنش کردن او خوداری کنید و همچنیناینکه کمک کنید احساساتش را بهتر بشناسد مثلا بیان کنید به نظر ناراحت هستی می خوای در موردش باهمحرف بزنیم و...
زهرا 15:باسلام من دختری 15 ساله هستم و میخوام مثل هم سن و سالان خودم بیرون برم و با دوستانم باشم . از اینکه انقدر بدبختم که اجازه بیرون رفتن رو ندارم حسرت میخورم. چرا باید من محدود بشم؟ چرا هیچ وقت خانوادم نباید اجازه بدن که برم بیرون؟ یکم با دوستام باشم؟
از اینکه دختر هستم احساس بدبختی میکنم.
چیکار کنم خواهش میکنم کمکم کنید .خواهش میکنم به پدرو مادرم چی بگم؟
سلام من دختری 16 ساله هستم ک از کلاس هفتم عاشق معلم ادبیات هفتمم شدم و الان کلاس دهم رو تموم کردم و دارم میرم یازدهم؛ من خیلی دوسش دارم و دیوونشم ؛ دلم براش خیلی تنگ شده؛ چکار کنم ؟ این سومین باره ک مشکلمو اینجا میزارم و تا الان هیچ جوابی ب مشکلم داده نشده
سلام به شما بهار جان
در سری قبل نیز توضیح دادم که دوست داشتن شما نسبت به معلمتان یک روند عادی می باشد اما اگر این دوست داشتن به میزانی باشد که تمرکز شما را بگیرد و وابستگی زیادی به این فرد و یا هر فرد دیگری حس کنید که باعث شود که شما در این مسیر با مشکلاتی مواجهه شوید آسیب زا می باشد و نیاز است که به صورت حضوری به روانشناس مراجعه داشته باشید تا بتوانیم با بررسی شرایط روحی و میزان وابستگی به شما کمک کنیم تا بتوانید مسیر رشدی خود را بهتر طی کنید .
درمسیر می توانید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
021-22685895
سلام من دختری ۱۵ساله هستم وازطریق چت بایه پسری دوست شدم واوایل مثل یه دوست معمولی بودیم تااینکه یه روز بهم گفت دوستم داره خب منم عاشقش
شده بودم وخیلی هم دوسش دارم ولی دوستام میگن داره باهات بازی میکنه واصلا دوست نداره ولی من میگم دوسم داره ولی بازم اونا میگن نه من الان بدجور بین دوراهی گیر کردم دوراهی که اگه ولش کنم یعنی قلبشو شکستم واگه ترکش نکنم دوستام بازم مسخره میکنن منو وسرزنشم میکنن وچیزی که بیشتر مانع کارم میشع که رابطه رو تموم نکنم یکش علاقم بهشه ویکی دیگه اینکه اون پدرومادرشو ازدست داده واز سن ۱۳سالیگی بامادربزگش زندگی کرده وبزرگ شده وحتی یه بار که خواستم تمومش کنم بهم گفت بدون دل یه بچه یتیمو شکستی ووقتی اینو گفت من بازم منصرف شدم وحتی یه وقتایی فک میکنم بهم دروغ میگه ووقتی ازش میپرسم بهم دروغ گفتی میگه بهت دروغ نگفتم به خاک پدرومادرم من واقعا نمیدونم الان چیکار کنم لطفا کمکم کنید چون واقعا انتخاب سختیه که چیکارکنم.
اگه میشه درایمیل بهم جواب سوالو نگین ودرهمین جابگین ولطفا جوابمو زود بدین ممنون میشم.
سلام به شما الناز جان
احساساتی که تجربه می کنی قابل احترام هست اما عزیزم دقت کن که شما در سن نوجوانی قرار داری و در این سن گرایش به جنس مخالف بیشتر می شود اما اگر بخواهید بدون در نظر گرفتن شرایط سنی در این مسیر پیش بروی تمرکز خود را از مسیر اصلی این سن خارج می کنی و این موضوعات به اندازه ای برای شما بزرگ می شود که باعث می شود که تمرکزت از مسیر اصلی خارج شود و وابستگی زیادی به این فرد پیدا می کنی که بر روند تصمیم گیری و درس و... تاثیر منفی دارد.
بهتر است دقت کنید که از این رابطه چه هدفی دارید اگر هدف ادواج داشته باشید که با توجه به سنتان تصمیم گیری در این مورد یک ریسک بزرگ و یک تصمیم اشتباه هست چون نه شرایط سنی این موضوع را دارید و نه اینکه شرایط اجتماعی ، اقتصادی و رشدی و بیشتر این تصمیم گیری ها هیجانی هست و بر مبنای خیالپردازی که دارید و این احساس دوست داشتنی که بیان می کنید یک احساس خوشایند می باشد اما نیاز است که بر مبنای شناخت در دنیای واقعی باشد و نه شناخت در دنیای مجازی .
بهتر است الناز جان دقت کنی که دلسوزی شما قابل احترام هست اما دوستی در این سن به هردلیلی مورد تایید نیست و بهتر است این آقا نیز این شرایط را درک کنند و اگر شما بخواهید از روی دلسوزی و ترحم در یک رابطه بمانید وابستگی بیشتر ایجاد می شود و جدایی به مرور سخت تر می شود و یا یک وابستگی بدون داشتن شرایط سنی و رشدی مناسب دارید که با پنهان کاری از خانواده و اضطراب همراه می باشد .
سلام ،
من دختری ۱۳ ساله هستم .
درسم خوبه .
من خیلی تنهام و هیچ دوستی ندارم چون بچه ها متفاوتم .
مادرم و همه ی کسانی که می شناسم فکر می کنن من بی احساسم .
آخه از دیدن وحشتناک ترین جسد ها هم ناراحت نمی شم و حتی توی ذهنم نقشه ی قتل کسانی که ازشون متنفرم رو می کشم (البته یه وقت فکر نکنید که این کارو می کنم ، فقط برای تفریح و سرگرمیه)
تنها کسانی که بودنش بودنشون برام خیلی مهمه مادرم و خانواده ام هستن چون اونا حسابی برام زحمت کشیدن .
آیا این بیماریه؟
در ضمن فکر می کنم سایتشان ایراد داره نظر ها درست منتشر نمی شند .
سلام به شما دوست عزیز
در این مورد نیاز است که بدانیم روابط دوستی شما به چه دلایلی بهم می خورد و شما به چه دلایلی برای سرگرمی خود از این گونه تفکرات و صحنه سازی ها استفاده می کنید ؟ و این افکار و تفکرات برای شما چه احساساتی را به دنبال دارد ؟
دقت داشته باش عزیزم که روابط دو نفره نیاز به درک متقابل داره اینکه هردو فرد به دیدگاهای یکدیگر احترام بزارن حتی اگر خلاف نظر آنها باشه اگر این شرایط ایجاد نشود روابط با مشکلات زیادی روبرو می شود .
بهتر است با توجه به نوع تصویرسازی ذهنی که دارید برای بررسی دقیق به صورت حضوری به روانشناس مراجعه داشته باشید چون نی تونیم بر اساس یک سری کلیات نظری را بیان کنیم اما حتما دلایلی وجود دارد که در روابط اجتماعی شما مشکل ایجاد می کند و نیاز به بررسی و برطرف شدن دارد.
درمسیر می توانید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
021-88472864
دختر 13 ساله هستم وعاشق یه پسرم ولی خودش نمیدونه میخوام باهاش ارتباط برقرار کنم ولی مادرش نمیزاره داداش دوستمه هروقت دارم غذا میخورم اسمش که میاد حالم بد میشه و اشتهام. کور مامانم فهمیده ولی به روم نمیاره اگرم بهش بگم زندم نمیزاره چه کنم
سلام به شما هانا جان
ببین عزیزم احساساتی که داری قابل احترام هست اما توجه کن که اگر بخوای در این سن وارد اینگونه ارتباط ها بشی خودتو در معرض آسیب زیادی قرار میدی که میتونه برات آسیب زا باشد.
بهتر هست به خودت فرصت بیشتری بدی تا در کنار احترام به احساسای که داری در آینده در شرایط سنی و رشدی بهتری زمانی که هردوی شما از هویت کامل تری برخوردار شدید در مورد این روابط تصمیم گیری کنید .
سلام
دخترخاله من 13 سالش هست و مدام به این فکر میکنه که قراره بمیره مثلا وقتی یه لباسی می پوشه با خودش میگه قراره بمیرم که اینو می پوشم یا میره یه جایی که تا حالا ندیده میگه من میمیرم برا همین اومدم اینجا رو دیدم، برا چی این خیالات رو میکنه؟ اگه راهنماییم کنید ممنون میشم
سلام به شما دوست عزیز
در این مورد نیاز است که دختر خاله شما به روانشناس ارجاع داده شود چون افکار وسواسی به نظر می رسد در او مشاهده می شود و نیاز به طی کردن روند درمانی دارد مخصوصا اینکه او در سن حساسی هست و نیاز به طی کردن شرایط رشدی بهتری دارد .
سلام من دختری ۱۳ ساله هستم من حدود ۱یا ۲ ماهه که حالت افسردگی دارم حوصله هیچکس رو ندارم از مقایسه شدن به شدت متنفرم سردرد هم داشتم خیلی تحریک پذیرم و با کوچک ترین چیزی عصبی میشم تنهایی رو بیشتر از جمع خانوادگی دوس دارم حس میکنم هیشکی منو درک نمیکنه من خیلی غمگینم و بیشتر اوقات در حال گریه کردن هستم حسم به اطرافیانم خیلی کم شده و از چیزهایی که قبلا لذت میبردم الان لذت نمیبرم حوصله درس خوندن رو ندارم و حالت دمدمی مزاجی دارم گاهی اوقات خیلی خوشحالم و گاهی خیلی غمیگین و گوشه گیر و حتی فکر خودکشی هم به سرم میزنه دوس دارم برم یه جا که آرامش داشتم باشم دور از بقیه و تنها باشم و بقیه هم بهم میگن تو دختر شادی بودی ولی الان منزوی شدی لطفا کمکم کنید
من خیلی خیلی خیال پردازم و خیلی فکر میکنم و با چیزهایز که میدونم نمیتونم داشته باشمشون و زندگی که دوست دارم داشته باشم تو خیالم زندگی میکنم
اسم من ساراست و چند ماه دیگه میشه ۱۵ سالم.
قبلا خیلی دختر شیطون و خندونی بودم ولی دیگه نیستم به ظاهر خیلی سعی میکنم مثل قبل باشم ولی دیگه نمیشه خودزنی میکنم سیگار میکشم قرص میخورم ... و مدرسه ب مامانم گفت و بهم فرستاد پیش روانشناس چون یه وصیت نامه نوشته بودمو توی مدرسه تیغ داشتم و دوربین های مدرسه سیگار کشیدنمو دیده بودن...شب ها خابم نمیبره حتی شده گاهی دو روز پشت سر هم بیدار بودم دست خودم نیست نمیتونم بخابم یا گاهی هم که میخابم کابوس میبینم و تا صبح چند بار از خاب بیدار میشم .خودمو دوست ندارم مامانم نمیتونه درکم کنه بابام ک اصن دیگه هیچ.. رفیق ندارم که بتونم باهاش حرف بزنم مامانم نمیزاره با همکلاسی هام وقت بگذرونم و اصلااااا نمیزاره تنها برم بیرون.
شماره های توی گوشیم ک پسر بودن لو رف مامانم فهمید دوس پسر دارم همه چی رو بهم ریخت و دیگه اصلا بهم اعتماد نداره، الان تنها تر از همیشم.
ب معنای واقعی کلمه خستم باید چیکار کنم؟
سلام به شما سارا جان
ببین عزیزم شما رفتارهای پر ریسک و آسیب زایی دارید که نشان زا شرایط روحی نامنساب شماست و در یان مورد نیاز هست که برای اینکه در شرایط روحی بهتری قرار بگیری به صورت حضوری به روان پزشک و روان درمانگر مراجعه کنی و روند درمانی خودت را کامل طی کنی .
امت تحصیلی ، کاهش روابط اجتماعی ، احساس تنهایی ، اقدام به خودزنی ، سیگار کشیدن و... همه نشان از افسردگی شدید در شما دارد که مانند هر بیماری دیگری قابل درمان هست و شما با درمان می توانید شرایط بهتری را در مسیر رشدی خود طی کنید .
سلام من یه دختر ۱۶ ساله هستم
وقتی کلاس۸ بودم به یکی از همکلاسیام حسایی داشتم حسایی مثل خواهر ،رفیق وانقدر بهش وابسته شده بودم ودوسش داشتم ونمیخواستم‌جزمن باکسی دوست شه یا باکسی جز من حرف بزنه میدونم همه اینا یه خودخواهی هست ولی من به شدت بهش وابستم وقتی میبینم داره بایکی از همکلاسیامون حرف میزنه حسادت میکنم یا باهاشون عکس میگره حسادت میکنم وناراحت میشم و حالم بدمیشه وبعدش میشینم گریه میکنم واینکه الان کلاس دهم هستم وبه خاطر تعیین رشته مدرسه هامون جداشده ومیترسم به خاطراین موضوع که مدرسمون جداشده دوستیمون سرد بشه وبه نظرتون حس من به دوستم چیه چرا انقدر بهش وابستم؟وچیکارکنم؟
سلام من دختری ۱۳ساله ام و خیلی تنهام احساس میکنم هیچ کسی کنارم نیس و انگاری پشتم خالیه مادر پدرمم هم خیلی منو بچه فرز میکنن ما هیچ وقت روابط خانوادگی نداشتیم خیلی وقتا تو خونم حدود دو سه هفته همش گریه میکنمو خیلی دوس دارم با دوستام باشم ولی مادرم اجازه نمیده برم بیرون حتی خودشون هم منو بیرون نمیبرن خیلی رفتار های قدیمی دارن و همش میگن باید تو خونه باشی چون دختری خیلی دیگه خسته شدم افسردم و ارزو داشتم که پسر میبودم چون داداشام خیلی آزادن و احساس میکنم پدرم نسبت به من هیچ حسی نداره و برام کادو نمیگیره و اصلا به احسا ساتم توجه ندارع خیلی دوست دارم یک مرد کنارم باشه که بهم ارامش بده ولی کسی نیس دیگه از گریه کردن خسته شدم خیلی وقته تنهام خیلی دوست دارم از یه نفر حس ارامش بگیرم نمدونم چرا مادر پدرم فک میکنن چون دخترم باید تو خونه باشم اخه منم احساس دارم منم دوست دارم با دوستام باشم چون فاصله سنی منو مادرم خیلی زیاده و دوست ندارم باهاشون بیرون برم اصلا هیچ وقت منو بیرون نبردن و باهم سینما نرفتیم یا چون درم خیلی خوبه بهم کادو ندادن تا انگیزه بگیرم لطفا بگید چرا دوست دارم جنس مخالف کنارم باشه و ازش ارامش بگیرم ولی من خیلی دیر به پسرا اعتماد میکنم و هر کاری هم میکنم منطقم اجازه نمیده به کسی که نمیشناسم اعتماد کنم لطفا بگید چی کار کنم تا دیگه تنها نباشم
سلام به شما زهرا جان
احساسات و نیازهایی که تجربه می کنی قابل احترام هست اما عزیزم دقت داشته باش که شما تازه وارد دروان نوجوانی شده ای و به همین دلیل گرایش به جنس مخالف و تمایل به بودن با دوستان را بیشتر تجربه می کنی در این شرایط سنی پدر و مادر نیز نگرانی های زیادی دارند که باعث می شود که گاه رفتارهای سخت گیرانه تری داشته باشند که برای شما ناخوشایند هست این رفتار به این میزان سخت گیرانه مورد تایید نیست اما نیاز است که بدانی آنها تو را دوست دارند که سعی می کنند از شما مراقبت کنند .
اینکه بدون شناخت وارد رابطه و اعتماد نمی شوید تصمیم درستی هست بهتر است برای این روابط و تصمیم گیری در مورد رابطه با جنس مخالف به خودت فرصت بیشتری بدهی تا در آینده در شرایط سنی و رشدی بهتر در مورد آن تصمیم گیری داشته باشی چون در این سن وارد شدن به این روابط می تواند برات با مشکلات بیشتری همراه شود .
سعی کن در احترام و با بیان درک نگرانی و تلاش پدر و مادر برای شما به انها در مورد احساسات و نیازهایت صحبت کنی تا بتوانی احساسات و صحبت های آنها را نیز بشنوی و نتیجه گیری بهتری داشته باشید نیاز است که روابط بین شما و خانواده اصلاح و بازسازی شود تا بتوانی نتیجه گیری بهتری هم از آن بدست بیاوری .
سلام من یه دختر ۱۵سالم از خودم بدم میاد ینی باید بگم از خودم متنفرم پدرو مادرم اصلا منو درک نمیکنن نمیزارن برم بیرون هر روز تو خونه دعوا میکنم همیشه قصده خودکشی دارم یه بارم ب طور جدی خودزنی کردم شبا از سردرد دیوونه میشم بیشتر شبا ده تا مسکن میخورم نمیتونم شبا بخوابم اینقد گریه میکنم که حس میکنم چشام منفجر میشه به یه نفر خیلی فک میکنم نمیدونم چیکار کنم واقعا تا حالا نشده به مرگ فک نکنم لطفا کمکم کنین
سلام به شما حدیث جان
قابل درک هست که شما با وارد شدن به سن نوجوانی تمایل بیشتری به استقلال دارید اما دقت کنید که بحث و درگیری و یا قهر و یا خودزنی و توهین و.. هیچ کدام به شما در مسیر ارتباطی با والدین کمک کننده نیست و تنها باعث می شود که مشکلات بیشتری را تجربه کنید .
بهتر است در این مسیر در احترام به احساسات و نیازهای خودتان دقت کنید که علایمی که بیان می کنید از جمله تنفر از خود ، نداشتن روابط سازنده با والدین ، اقدام به خودکشی و خودزنی ، درد های بدنی ، احساس غم و اندوه و هیجاناتی چون گریه و... همه نشان از علایم افسردگی دارد که باعث می شود که عملکرد شما تحت تاثیر قرار گیرد .
افسردگی بیماری هست که همه انسان ها تقریبا یک بار در زندگی آن را تجربه کرده اند و جای نگرانی ندارد و قابل درمان هست بهتر است به صورت حضوری به روانشناس مراجعه کنید تا بتوانیم به شما کمک کنیم تا شرایط روحی بهتری را تجربه کنید در کنار اینکه بتوانید از مسیرهای تعاملی بهتر مشکلات خود را با والدین حل کنید و با شناخت بهتر خود مسیر رشدی خودت را ادامه بدهی .
با سلام من یک دختر ۱۲ ساله دارم که از یکسال هست بلوغ شده و قد بلند داره که همه فکر میکنن ۱۵ ساله هست، تنها هست ،ما ایران زندگی نمیکنیم. بیشتر وقتها تنها تو خونه هست ، خیلی خیلی علاقه به آرایش کردن و دیده شدن داره، من بهش میگم تو خونه هر کاری دوست داری بکن( آرایش کردن) خیلی وسایل آرایش مسخره و دوست داره( همه پول تو جیبی اش را میده) از ۱۱ سالگی گریه میکرد که میخوام دوست پسر داشته باشم. علاقه شدید به جنس مخالف داره، درس اش اصلا خوب نیست، تو خانواده هم خیلی مشکل من با پدرش دارم و دخترم میگه جدا بشید. ولی حس میکنم چون فکر میکنه اگه پدرش نباشه راحت‌تر هست، اینو میگه( از پدرش خیلی حساب میبره و میترسه). خیلی خیلی باهاش من و پدرش صحبت کردیم و از تجربیات تلخ خودمون گفتیم بهش که اون دیگه به اون دچار نشه و حتی بهش توضیح دادم که تو سن خاصی هستی و تقریبا طبیعی هست. خیلی بی نظم و بی برنامه هست. بهش میگم خیلی جوان‌ها دوست دارن و تلاش میکنن که به جای که تو هستی بیان که درس بخونن و آینده بهتری داشته باشن ولی تو قدر نمیدونی. خیلی عصبانی میکنه من را و بعضی وقتها مقایسه اش میکنم با بقیه. خیلی میگه خدا کنه پام بشکنه یا مریض بشم برم بیمارستان، بنظرم دنبال جلب توجه هست و وقتی عصبانی هست وسایل را خراب میکنه.
سلام به شما کتی جان
نگرانی شما برای فرزندتان قابل احترام هست اما عزیزم در این مورد نیاز است که حتما با خود دخترتان در طی جلسات مشاوره صحبت شود تا بدانیم که در روان دختر شما چه چیزی تجربه می شود تا بتوانیم به او کمک کنیم تا مسیر رشدی بهتری را تجربه کند.
دقت کنید بهتر است که در این مسیر او را ب هیچ وجه وارد مشکلات خودتان و همسرتان نکنید و اگر باهم بحثی هم دارید زمانی که او حضور ندارد و در حریم خصوصی خودتان در مورد آن صحبت کنید .
مشکلات شما و همسرتان اگر محیط پر تشنجی را ایجاد کند می تواند بر شرایط فرزندتان تاثیر بگذارد و تمایل بیشتری بر بزرگسالی داشته باشد .
بهتر است در این مسیر برای بررسی دقیق شرایط فرزندتان به صورت حضوری به روانشناس مراجعه کنید و اگر می خواهید حتما هم زبان خودتان باشند می توانید از خدمات روانشناسی در اسکایپ استفاده کنید .
در هرصورت بدون بررسی دقیق شرایط بیان هر نظری تنها حدس می باشد .
می توانید به شماره زیر در اسکایپ پیام بدهید و از خدمات کانون مشاوران ایران استفاده کنید.
09031236446
سلام دختر من ۱۸ سالشه وعاشق پسر عمش شده که اون نمیدونه حالا میخواد بهش بگه من نمیدونم چی کار کنم قبل هز عاشق شدنش چند بار پسر عنش رو تو خواب دیده که بهش گفته دوستش داره حالا دخترم از اون موقع تا حالا عاشقش شده فک میکنه خوابش واقعیت داره وبا پسر عمش ازدواج میکنه حالا هم میخواد به پسر عمش بگه که چند بار اومده توی خوابش من نمیدونم به دخترم چی بگم میشه راهنماییم کنید
سلام به شما نیلا جان
در اول نیاز است که به احساسات دخترتان احترام بگذارید تجربه دوست داشتن در این سن یک امر طبیعی می باشد و این باعث می شود که بخاطر توجهی که به جنس مخالف دارند این احساسات را بیشتر تجربه کنند و با خیالپردازی بیشتری پیش بروند و به مرور این احساسات برای آنها شدت بیشتری پیدا کند.
در این مسیر دلیل خواب دیدن او این است که او احساساتش ذهنش را درگیر کرده است و بخاطر همین او خواب می بیند و در خواب مجدد این احساسات را تجربه می کند.
بهتر است شنونده خوبی باشید و او را سرزنش نکنید و سعی کنید که به او کمک کنید که فکر کند که اگر این احساسات را بیان کرد و با جواب منفی روبرو شد چه اتفاقی رخ خواهد داد و اینکه هدفش از بیان این احساسات چیست ، چه میزان شرایط سنی و رشدی خودش را می شناسد ، چه هدف های دیگری دارد و.. در این مسیر بهتر است که او را به روانشناس ارجاع بدهید تا بتوانیم با خود او به صورت تعامل مستقیم صحبت کنیم و کمک کنیم تا تصمیم گیری بهتری داشته باشد .
سلام من یه دختر ۱۳سالم
من مشکلم اینه که اصلن نمیتونم هیچ چیزمو به مامانم بگم همه دوستام دوست پسر دارن ول من از ترس مامان بابام با هیشکی حرف نمی‌زنم که یحو مامانو میفهمه و میزنتم
چرا مثلا نمیتونم هیچ چیزمو به مامانم بگم چرا نمیتونم با کسی حرف بزنم
میشه کمکم کنید
سلام به شما بیتا جان
اینکه شما بتوانی احساسات را به مادر بیان کنی بستگی به ارتباط بین شما و مادر دارد مثلا اگر مادر دائم شما را تنبیه یا سرزنش کند خب اینکه تمایل به بیان احساسات و مشکلات به ایشان داشته باشی کمتر می شود اما در این مسیر بهتر است احساسات خودت را در احترام به مادر بیان کنی و نگرانی ها و دیدگاهای ایشان را نیز بررسی کنید اما عزیزم دقت کن که نمی تواقع داشت که خانواده با همه خواسته های شما موافقت کنند چون این مسیر می تواند برای خود شما نیز آسیب زا باشد همین مثالی که خود شما زدید اینکه دوستان شما در این سن یعنی شروع نوجوانی دوست پسر دارند خب این موضوعی نیست که توقع داشته باشی که والدین با آن موافقت کنند چون اینکه دیگران بدون در نظر رفتن شرایط سنی خود را در معرض آسیب قرار می دهند حتما مسیر درستی هست .
تجربه احساسات به جنس مخالف یک امر طبیعی هست اما قرار نیست هر ارتباطی به رابطه ختم شود پس بهتر است که توقعات خود را بیشتر بررسی کنید اما در این مسیر می توانی با بهبود رابطه خودت و مادر شرایط بهتری را حداقل برای بیان احساسات به یک فرد مناسب داشته باشید .
سلام من ی دختر ۱۷ سالم و دو سال پیش با ی پسر دوست بودم و ی اتفاقی افتاد ک مامانم جریانو فهمید و سعی داشت جوری ک من ناراحت نشم مارو از هم دور کنه و همه چی تموم شه ولی هرچی میگذشت هعی تیکه هاش بهم بیشتر میشد و بدتر میشد و من واقعا نمیتونم تشخیص بدم حسی ک بهش داشتم دوست داشتن بوده یا وابستگی ولی هر چی ک هس بعد ی تا الان مونده !
بعد ی روز با چند تا از دوستام رفته بودم بیرون و برگشتنی رفتم خونه ی مادربزرگم و خیلی خساه بودم رفتم توی اتاق خالم و روی تختش دراز کشیدم بعدش یکی از پسرای فامیل اومد توی اتاق و وایستاد بالای سرم و هعی دستشو میکشید روم منم تو شوک بودم و انداختمش بیرون با سروصدا بعد یکی دوهفته بهم ابراز علاقه کرد ولی من بخاطر حرکت قبلیش حس کردم باید ازش فاصله بگیرم و هرچی دور تر باشم بهتره از اون روز ب بعد خیلی باهاش سرد شدم جوری ک بقیه تعجب میکردن چون خیلی باهم صمیمی بودیم و من واقعا ازش انتظار نداشتم و الانم هعی اصرار داره ک بهم نزدیکتر شیم و میگ بهم علاقه داره نمیدونم چیکار کنم ک بیخیال بشه؟
ی مشکل دیگه عیم ک دارم جدیدنا خانوادم نمیزارن برم بیرون و من فکر میکنم ب خاطر دوست پسرم بوده و وقتی ازشون میپرسم میگن ک ن ما بهت اعتماد داریم ولی ب ادمای بیرون اعتماد نداریم:| نمیدونم خداعی
چیکار کنم؟
سلام به شما دوست عزیز
ببین عزیزم احساسات و گرایشی که به جنس مخالف تجربه می کنی در شراط سنیت یک امر طبیعی هست اما اگر به شرایط سنی که در آن قرار داری بی توجه باشی این روابط به میزانی از شما تمرکز می گیرد که مسیر اصلی زندگی خودتان را فراموش می کنید و از آن دور می شوید .
بهتر است در احترام به نیازهای خود به این موضوع توجه کنید که این روابط در این سن نگرانی های زیادی را برای خانواده به همراه دارد و در این مسیر سعی می کنند که از شما مراقبت کنند و هرچقدر روابط و رفتارهای پر ریسک شما بیشتر باشد ممکن است نگرانی آنها نیز بیشتر شود و برای مراقبت از شما شرایط سخت تری را ایجاد کنند.
در یک رابطه که در آن احساس سازندگی وجود ندارد نباید بمانید .
در کنار اینکه در مورد فرد دوم نیز در کنار احترام به این فرد بهتر است حدود روابط خود را حفظ کنید و از ارتباطات صمیمانه خوداری کنید شما در آینده فرصت بیشتری خواهید داشت که در شرایط سنی مناسب خودتان و فرد مقابل برای یک رابطه با هدف مشخص و نه امید به تغییرات آینده در مورد این روابط تصمیم گیری کنید.
سلام خسته نباشید.
من دختر هستم و میخوام برای دوستم مشاوره بگیرم، ما ۱۸سالمونه و امسال کنکور داریم..
دوستم خیلی درس میخونه و احتمال قبولیش خیلی زیاده، اما از ۴ سال پیش عاشق یه پسره شده که الان سنش ۲۱ اینا هست و جوری عاشقشه که هروقت میخواد راجع بهش حرف بزنه گریه میکنه و هربار تاکید میکنه که این عشق واقعیه و هوس نیست، جدیدا نتونسته این حس دوری و سردرگمی رو تحمل کنه و رفته به پسره گفته که دوسش داره تا ببینه حس اون چیه..
اونم گفته دوست دارم و فلان..
درضمن با دخترای دیگه هم بوده..
دوستم گفته من میخام برای تمام عمر باهم باشیم، اونم گفته استخدام بشم میام خواستگاریت، زیاد باهم چت نمیکنن چون دوستم گفته دارم برا کنکور میخونم وقت ندارم.
بعد الان این دوست ما سردرگمه میگه بعد کنکورم چیکار کنم،اصلا از کجا معلوم که راست گفته باشه، اگه نیاد خواستگاریم چیکار کنم..
من نمیتونم به کسی غیر اون فکر کنم..
سلام به شما دوست عزیز
نگرانی شما برای دوستتان قابل احترام هست اما عزیزم در این مسیر نیاز است که شما در احترام به احساسات او مسیر رشدی خودتان را طی کنید و اجازه بدهید که او برای مسیر زندگی خود تصمیم گیری کند.
تجربه این احساسات در سن نوجوانی کاملا طبیعی می باشد اما اگر نوجوان نخواهد به شرایط سنی و اولویت هایی که دارد توجه کنید و تمرکز بیش از اندازه ای بخواهد بر این احساسات بگذارذ از مسیر اصلی رشد خود خارج می شود .
در هرصورت هیچ تضمینی در مورد آینده وجود ندارد و در این مسیر نه دوست شما و نه این آقا نمی توانند برای آینده تضمینی بدهند و برای ازدواج نیز باید همان زمانی تصمیم گیری کرد که فرد به صورت رسمی بتواند در مورد آن اقدام کند .
اینکه دوست شما از زمان فعلی بخواهد به آینده نامعلوم فکر کند هیچ کمکی به او نمی کند پس بهتر است که تصمیم گیری در این مورد را به آینده و شرایط سنی و رشدی بهتر تصمیم گیری داشته باشید.
سلام به شما دوست عزیز
نگرانی شما برای دوستتان قابل احترام هست اما عزیزم بهتر است با دوستت همین سایتی که در آن هستید را مقداری مطالعه کنید قرار نیست انسان هر مسیری را خودش تجربه کند در این مسیر می تواند از تجربیات دیگران استفاده کند تا شرایط بهتری را تجربه کند.
تجربه احساس دوست داشتن اصلا چیز بدی نیست حتی اینکه او احساسش را هم بیان کرده است چیز بدی نیست اما اینکه بخواهید با خیالپردازی و به امید اینکه در آینده با این فرد ازدواج می کند پیش برود خب این سرمایه گذاری روانی زیادی را از او می گیرد .
در این مسیر نیاز است که فعلا تمرکز خودش را بر اولویت اصلیش یعنی درس خواندن قرار بدهد بعد در شرایط سنی مناسب ازدواج برای این خانم و این اقا اگر هردویشان همین احساسات را داشتند خب می توانند در این مسیر اقدام کنند اما در هرصورت هیچ کدام از این دو نفر نمی توانند تضمینی در مورد آینده بدهند چون حتی دوست شما نیز با افزایش سنی و رشد بیشتر و حضور در اجتماعات بزرگ تر ممکن است معیارهای دیگری را برای ازدواج دنبال کند.
بهتر است که در احترام به احساسات تصمیم گیری برای ازدواج را به آینده و شرایط رشدی و سنی مناسب واگذار کنیم.
سلام به شما حنانه جان
ببین عزیزم احساساتی که تجربه می کنی نه دروغ است و نه هیجان یک احساس دوست داشتن می باشد اما بخاطر اینکه در سنین نوجوانی قرار دارید و با رشد سنی و هویتی معیارها و دیدگاها تغییرات زیادی می کند وارد شدن به این روابط و بیش از اندازه درگیر این احساسات شدن توصیه نمی شود چون این مسیر باعث می شود که شما در زمانی که هنوز آمادگی لازم را ندارید درگیر مسائلی شوید که برایتان با فشار روحی زیادی همراه می شود و شما را از اولیت های دیگر زندگی دور می کند.
بهتر است به خودت فرصت بیشتری بدهی شما در آینده در شرایط سنی و رشدی بهتر می توانی در مورد این احساسات برمبنای هدف مشخص و شناخت در دنیای واقعی تصممی گیری بهتری داشته باشید .
سلام من یک دختر ۱۴ ساله هستم و به کمک یه روان شناس احتباج دارم میخواصتم سوالاتی بپرسم ولی به صورت خصوصی و نمیتونم اینجا سوالاتم و مطرح کنم کجا میتونم به صورت خصوصی باهاتون ارتباط داسته باشم؟
سلام.من ۱۷ سالمه.درواقع نمیدونم چه مشکلی دارم اما میدونم که سلامت روانم در خطره.هرچند وقت یکبار حمله های عصبی بیست دقیقه ای بهم دست میده و نمیتونم درست نفس بکشم و فقط گریه میکنم و نمیدونمم چرا این اتفاق میوفته.کلا چندوقته نمیتونم تشخیص بدم چه حسی دارم.تا حدودی هم اضطراب اجتماعی دارم و همین امروز که بدترین حمله ای که تا حالا داشتم بهم دست داد بعد از یک سال رفته بودم دوستای قدیمیمو ببینم. و همین الانم که نیم ساعت میشه تقریبا اوضاع اروم شده جای دندونامو روی دستم دیدم و احتمالا حواسم نبوده خودمو گاز گرفتم.میدونم که به کمک احتیاج دارم چون عملا دیگه نمیتونم هیچ کاریو درست انجام بدم اما نمیدونم چجوری والدینمو در جریان این اتفاقا قرار بدم.ینی اصلا نمیدونم باید بگم چه مشکلی دارم.
سلام من ۱۴ سالمه،، در فضای مجازی ۹ ماهی میشه با یک پسر ۱۷ ساله صحبت میکنم که فقط به عنوان خواهر و برادری رابطمون ادامه داره،، هیچ چشمی بهم نداره و پسر خوبیه،، خانوادم متوجه شدن بهم گفتن این کارو نکن اما سپردن دست خودم که چیکار کنم منم گفتم که باهاش ادامه میدم. اون خواهر نداره و منم برادر ندارم سر همین خیلی درک میکنیم هم دیگه رو اون جای برادرمو پر کرده و من جای خواهرشو،، اما خواستم از شما کمک بگیرم ایا ایرادی نداره ک دارم باهاش صحبت میکنم؟ ممنون میشم کمکم کنید
سلام به شما پرنیا جان
ببین عزیزم هردوی شما در سن نوجوانی هستید و توجه و گرایش به اینگونه روابط طبیعی هست اما در هرصورت ارتباط این روابط را نمی توان با نام های چون دوست اجتماعی، خواهر برادری و... پر کرد و این ارتباط دو جنس مخالف می باشد که به مرور می تواند وابستگی زیادی را ایجاد کند .
در هرصورت خانواده به شما فرصت تفکر و تصمیم گیری داده اند و این خیلی خوب است و اینکه شما در اینجا سوال کرده اید نشان می دهد که برای شناخت ذهنی باز و انعطاف پذیر داری و این کمک زیادی به رشد و زندگی می کند.
در هرصورت این روابط در کنار ایجاد شناخت می تواند وابستگی هم ایجاد کند در کنار اینکه شناخت مجازی هست و ناقص پس بهتر است که حتی در صورت ارتباط روابط مشخصی داشته باشد و تمرکز خود را دائم بر این ارتباط نگذارید زمانی که شما از القاب خواهر و برادری استفاده می کنید خب این مسئولیت و زمان زیادی از شماها می گیرد در صورتی که بهتر است بپذیرید که این یک رابطه دوستی در حدود مشخص هست و قرار نیست که به رابطه خواهر برادری برسد و حدود و اولیت های زندگیت را نیز مشخص کن و بر اساس آن تصمیم گیری داشته باش.
سلام مهدیه هستم 16سالمه و وضعیت خانوادگی خوبی دارم و در مدارس غیر انتفاعی همیشه بودم همیشه از اعتقادات خانوادم خوشم نمیاد مهم نظر منه که راضی نیسم ممکنه به خودتون بگید خوشی زده زیر دلم ولی نه اشتباه فکر می‌کنید اگر منو میزاشتید جای خودتون واقعا ااا درکم میکردید از خانواده ام خوشم نمیاد از15سالگی شوقم طرف جنس مخالف زیاد شده بود که بعضی وقتا دلم میخواست باهاشون صحبت کنم بعداز چندماه بایه پسری به نام محمد مهدی در فضای مجازی که این ارتباط زمانی شروع شد ک مدارس مجازی شدند و تمام ارتباطاتمبا فضای مجازی بودبا پسری آشنا شدم که همسنم بود فقط یک ماه ازم بزرگتر بود که حس کردم منو میفهمه و به خودم قووووول دادم که تااخز عمرم دوسش داشته باشم حتی به اینکه بهم قول داد وقتی 17 سالمون شد باهم نامزدی کنیم 18سالگی عقد و19سالگی ازدواج کنیم خیلی خوشحال بودم وعده که میداد خوشم میومد که دوسم داره وهمیشه میگفت حتی تو سخت ترین شرایط کنارتم منم خوشخیال بودم و حرفاشو راحت پذیرفتم ولی بعد از چند هفته که گذشت دیگه بهم توجه نمی‌کرد دوس داشتنش مطمعن بودم دروغ بود حتی 4دفعه ترکم کرد ولی خودم برش گردوندم آخر بار که رفت دیگه کاری نکردم رفت منم غم دوریش خیلی برام سخت بود خیل زجر کشیدم که ترکم کرده بود حتی به طرف خودکشی هم رفته بودم تیغ میزدم هنوزم میزنم دستام تیکه تیکه شده بخدا بعد به طرف خودکشی رفتم خداشاهده بخاطرش خودکشی کردم باقرص75تا قرص خوردم دیگه بخدا داشتم میمردم خانوادم نجاتم دادن بخدا جوری بود که نفسم رفت قلبم دیگه داشت وایمیساد بعد که به بدبختی برگشت به گفتم که برات خودکشی کردم خیلی مسخرم کرد باورم نکرد ولی هرچی که اون میگفت باید بدون شاید، باید، درکش میکردم ولی اصلا درکم نمی‌کرد دیگه رابطمون بعد 2ماه سست شد دور بود ازم ولی مثل خودم شیرازی بودنمیدیدمش ولی اونم خودش دوست نداشت منو ببینه ولی وانمود میکرد که دوس داره ببینتم تیغ میزد، خودکشی هم کرده بود باهمچیش ساختم درآخر دیگه دنبال بهونه بود که بره البته رابطمون پنهانی بود وخانوادم نمیدونستن چون بدشون میومد ومخالف هستن گفتم کجا گفت خسته شدم دیگه دوست ندارم رفت ولی هرشبم شده بود گریه خیلی هم فوهشم میداد بعد هیچی هم نمیگفتم بخدا بعدکه رفت 3ماه به طرف نابودی رفتم از پشبون خواستم خودمو پرت کنم
آخر سر بایه پسر یزدی آشنا شدم که خیلی پسر خوبی بود ومنم دوسش دارم ولی مادرم فهمید ومانع رابطمون شد ودیگه نمیتونم باهاش حرف بزنم هرشب و هروزم گریه شده بهم پیام میده میگه کی میای تو خدا برگرد این اخرا دوباره داره به خودکشی فکر میکنم تیغ زدنمم خیلی زیاد شده توروخدا راهنماییم کنید که باهاش حرف بزنم یانه که یه صحبتی هم بامادر داشته باشید به اهنگای مهراب علاقه پیدا کردم و دارم اسم این پسره که باهاش بودم محمد جواد هست خیلیم دوسش دارم توروخدا راهنماییم کنید. ممنونم منتظرم
سلام به شما مهدذیه جان
ببین عزیزم تجربه احساس دوست داشتن و تمایل به مورد توجه جنس مخالف بودن در سن شما کاملا طبیعی هست اما در اینجا شما نیاز است که به شرایط سنی و رشدی و مسیری که طی می کنید توجه کنید شماها براساس هیجان فعلی برای یک عمر برنامه ریزی می کنید در صورتی که اصلا مشخص نیست آینده شرایط هریک از شماها چگونه پیش می رود .
در این مسیر نیاز است که به مسیر رفتاری خودت توجه کنی خودکشی و یا خود زنی نشان می دهد که شما شرایط روحی خوبی را تجربه نمی کنید و در اول نیاز است که شرایط روحی بهتری را تجربه کنید چون در این شرایط روحی راحل های حل مسئله شما کاهش می یابد و این باعث می شود که با مشکلات زیادی در این زمینه روبرو شوید .
ببین عزیزم قرار نیست که جلوی تجربه دوست داشتن شما گرفته شود اما در این مسیر پدر و مادر هم نمی توانند با نادیده گرفتن مسیر ارتباطی و رفتاری شما پیش بروند .
بهتر است یک دوره مشاوره حضوری با روانشناس را تجربه کنید تا در این مسیر بتوانیم به شما کمک کنیم در شرایط روحی بهتری در مورد ارتباطات خود تصمیم گیری کنید.
سلام و خسته نباشید
من یه دختر 14 ساله دارم تک فرزند و بیشتر مواقع تو خونه تنها چون من مجبورم دو شیفت کار کنم
به تازگی متوجه شدم که از طریق یکی از بازی ها وارد یه چت شده اونجا اسمش عوض کرده بود و سنش بیشتر گفته بود و با چندتا آقا چت کرده بود اینو بگم که جز برنامه شاد و چند تا بازی هیچ برنامه ای نداشت و بازار و گوگل و تمام برنامه های دیگش قفل هستن
مشکل دیگه ای که داره خیلی حساس و زود رنج و سر کوچکترین مساله ای گریه می کنه خیلی سعی کردم رابطه اش با پدرش طوری کنم که تنهایی با هم بیرون برن اما هر وقت برنامه ای گذاشتم منو مجبور کرده باهاشون برم
ممنون میشم کمکم کنید
سلام به شما مهناز جان
نگرانی شما برای فرزندتان قابل احترام هست اما عزیزم بهتر است به شرایط سنی دخترتان باهم نگاه دقیق تری کنیم خب فرزند شما در سن نوجوانی قرار دارد و در این سن نیاز به محبت، استقلال، توجه و حتی تفریحات بیشتری را تجربه می کند در کنار اینکه یک سری نیازهای عاطفی و جنسی را نیز حتی ممکن است شروع به تجربه کردن کند و هیچ کدام از این موراد اصلا بد نیست و نشان از رشد نرمال دختر شما دارد .
در کنار اینکه توجه و گرایش و تمایل به مورد توجه جنس مخالف بودن نیز در او بیشتر می شود تا به مرور آماده زندگی مشترک شود خب تا اینجا این موارد اصلا بد نیستند و اتفاقا نشان از رشد نرمال دارند .
اینکه او هم در بازی ها تمایل داشته باشد که گاهی حتی برای جلب توجه خودش را بزرگ تر نشان بدهد هم یک امر طبیعی هست در این مسیر بهتر است که باهم بدون سرزنش و یا توهین و یا اینکه او فکر کند مورد کنترل شما هست صحبت کنید . نیاز است که بررسی شود او چقدر احساسات و شرایط سنی و رشدی و تغییراتی که ممکن است تجربه کند را می شناسد و می داند که باید با انها چیکار کند سعی کنید که با او در تایم هایی که هستید ارتباط بهتری ایجاد کنید و اطلاعات او را دریافت کنید و اطلاعات متناسب و درست را در اختیار او قرار بدهید .
زمانی را برای شنونده بودن و یا بیان اینکه حتی که چقدر دلتان می خواهد باهم باشید اما زمان کمی دارید یعنی بیان احساسات خود اختصاص بدهید نیاز است که او بتواند احساساتش را بشناسد و آن را بیان کند.
اینکه او با پدرش و یا شما بیرون برود و یا سه نفره برود خیلی خوب هست اما نیاز است که بازهم بررسی شود که ارتباط او با پدرش چگونه هست و اینکه همسرتان نیز بهتر است باهم در مورد احساسات و شرایط و برنامه ها با او صحبت کند دقت کنید که او در شرایط سنی قرار دارد که نیاز است با او هم در مورد خیلی از مسائ مشورت شود و حتی خود همسرتان پیشنهاد بیرون رفتن را با هیجان بدهد مثلا اینکه امروز پایه ای بزنیم بریم بیرون تا وقتی مامان میاد و...
سلام دختر ۱۳ساله هستم مادرم پدرم توجه نمی کند بیشتر ۲تا خواهر ۲تا برادرم توجه میکن وقتی مادرم مریضه خواهر برادرم به مادرم توجه نمی کن ولی مادرم مریضه من مراقبشو هستم توجه میکنم ولی مادرم پدرم منو دوست ندارن چرا ازم حرف بد میزن
سلام به شما آناهیتا جان
درک میکنم که سبک برخورد آنها شما را ناراحت کرده است اما در این مسیر بهتر است از مقایسه کردن خودتان خوداری کنید و سعی کن با احترام با پدر و مادر بدون حضور دیگران در مورد احساسات و نیازهایی که دارید صحبت کنید تا بتوانید در مسیر تعامل باهم نتیجه گیری بهتری داشته باشید.
سلام من ۱۳ سالمه . پدر و مادرم از ۹ سالگیم جدا شدن و من پیش پدرم زندگی میکنم . هردو ازدواج کردن . راستش هر مسئله ای که در مورد مادرم پیش میاد ، پدرم قضیه طلاق رو میکشه وسط و میگه : مامان شما ۳ بار درخواست طلاق داده و ... . منم میگم : بابا الان شما نزدیکه ۴ ساله که جدا شدین!اما اون بازم ادامه میده . چند ماهیه که گریه های بی دلیل دارم ، نمیدونم چِمه . من عاشق موسیقی ام و هروقت حالم بد میشه موسیقی گوش میدم ، اما این چند ماهه دیگه تاثیری روی حالم نداره . هر وقت میخوام در مورد مامانم با بابام صحبت کنم بغضم میترکه و گریه میکنم خب دست خودم نیست . همیشه کاملا بی دلیل گریه میکنم ، حال روحیم اصلا خوب نیست ، هیچ چیز خوشحالم نمیکنه . و از این خیلی میترسم که به بابام بگم منو به مشاوره ببره ، چون بهم میگه که من هیچ مشکلی ندارم ( خب من جلو بابام که نمیام گریه کنم یا مشکلاتم رو بگم ) خب خدا رو شکر تک فرزند نیستم و خواهر برادر از خودم بزرگتر دارم که خواهرم توی یه سری مسائل کمکم میکنه و برادرمم ۱۹ سالشه خیلی خوش قلبه اما اونم بخاطر مشکلات خانوادگیمون ، خیلییی عصبیه و شبا میره بیرون سیگار میکشه... . به جز اینا مشکلات دیگه هم هستن که خیلی زیادن ، اما کسی نیست درکم کنه و بهم کمک کنه . لطفا جواب پیامم رو بدید من واقعا نیاز به کمک دارم
سلام به شما مونا جان
درک میکنم که جدایی پدر و مادر برای شما هم با دشواری و فشار روحی همراه هست اما در هرصورت مادر و پدر شما به عنوان دو فرد بالغ در این مورد تصمیم گیری کرده اندو خب این مسئله ارتباطی به شما ندارد پس در این مسیر بهتر است در احترام به پدر بیان کنید که جدایی آنها به شما ارتباطی ندارد و تصمیمی می باشد که خود انها گرفته اند . اما در این مسیر شما می توانید ارتباط خودت را با پدر و مادر داشته باشی بدون اینکه وارد مشکلات و موضوع طلاق انها شوید.
ببین عزیزم اینکه خواهر و برادر همراه و شنونده خوبی هستند خیلی عالی هست اما در هرصورت نیاز است که شرایط روحی شما را بررسی کنیم تا بتوانیم به شما کمک کنیم در شرایط روحی بهتری مسیر رشدی خودت را طی کنی.
شما با مادر ارتباط دارید؟
در کنار اینکه خب این شرایط روحی تاثیری بر عملکرد درسی و یا ارتباط شما با دوستان و خانواده داشته است؟
من مونا هستم ۱۳ سالمه که چند روز پیش بهتون پیام داده بودم ؛ چشم به حرفتون گوش میدم . بله با مادرم در ارتباط هستم اما زیاد نه . درسم یکمی ضعیف شده اما هنوزم تلاشم رو میکنم که قوی بشم . با بابام مثل قبلا صمیمی نیستم و نمیتونم احساساتم رو بیان کنم . حس میکنم مامانم عوض شده یعنی اخلاقش . خیلی حس بدی دارم ،
دیگه اصلا مثل قبلا خوشحال نیستم و بعضی وقتا میخندم یهویی وسط خندم بغض میکنم و گریم میگیره ( دست خودم نیست ) ولی نمیتونم جلوی کسی احساساتم رو بروز بدم ، اخه اینا غیر عادی هستن برای اطرافیانم . خیلی بیش از حد گریه میکنم ؛ دلم نیاز داره فریاد بزنه و گریه کنه ، اما نمیدونم چرا . مشکلم اینه که هروقت نیاز دارم گریه کنم ، مکانی رو پیدا نمیکنم که تنها باشم و با خیال راحت گریه کنم
سلام به شما مونا جان
ببین عزیزم در این مورد بهتر هست برای بررسی شرایط روحی خودت از پدر و مادر بخواهی که شرایط مراجعه به روانشناس را برایت ایجاد کنند در این مسیر در کنار بهبود شرایط روحی خودت به کمک روانشناس در قالب خانواده درمانی می توانید با پدر و مادرتان نیز مشکلات ارتباطی که وجود دارد را به کمک متخصص بررسی کنید.
سلام دختری هستم ۱۴ ساله که بچه طلاق هستم و در ۸ سالگی پدر و مادرم از عمدیگه جدا شدند و با مادرم زندگی میکنم، تمامی امکانات رو مادرم برام فراهم کرده از جمله سرویس خواب، مدرسه، کلاس زبان، تفریحات، لباس های رنگارنگ و....مشکل من با خانوادم نیست با خودمه! من کلاس نهم هستم و امسال انتخاب رشته دارم ولی از پارسال که مدرسه هام مجازی شده افت تحصیلی شدیدی کردم و به فیلم دیدن و تنبلی و چت با دوستان مجازیم جذب شدم در حدی که حاضرم بمیرم ولی اینکار ها رو بکنم، تصور کنید در سال هفتم 18.86 بودم الان ۱۴ رو به زور گرفتم و یه درس هم تجدید شدم! در واقع این تنها ایراد هام نیست. خودم ایراد هام رو میدونم ولی هر کاری میکنم نمیتونم درستشون کنم ارادم قبل از اینکه بفهمم از دست میره 1. خیلی بد دهن و پررو هستم. 2. لحن خیلی بدی دارم و نمیتونم منظورم رو به شیوه درست بگم 3. حقیقتش من بیماری روانی پیکا رو دارم و گچ میخورم و مامانم خبر داره و سرزنش نمیکنه ولی من متوجه میشن که داره زجر میکشه 4. هر شب تا ۴ صبح بیدارم 5. از صبح تا شب تو گوشیم و تا حالا یه بار هم در کتاب رو باز نکردم 6. به کار های خونه نمیرسم 7. برای آینده تصمیم درستی ندارم 8. توی این سن تمام اطلاعات درباره رابطه جنسی رو میدونم و با اینکه دخترم مشوق زوج های گ..ی هستم.... من واقعا از ته ته دلم میخوام خودم رو اصلاح کنم و مامانم درباره تمامی موارد بالا اطلاع داره و هنوز برای من زحمت میکشه، دلیلی که از شما این مشاوره رو میخوام اینه که همین امشب مامانم مثل چند دفعع قبل با من دعوا کرد و قلبش تیر کشید و من به شدت نگرانشم...خواهش میکنم التماستون میکنم که بگید من باید چیکار کنم که خودم رو بیشتر اصلاح کنم تا مامانم کمتر زجر بکشه من واقعا تنها کسی که تو زندگیم دارم مامانمه نه پسر برام مهمه نه پدرم فقط مامانم پیشم باشه کافیه خواهش میکنم بگید
سلام به شما تینا جان
ببین عزیزم درک میکنم با تمام داشتن امکانات بازهم ممکن است تکه از تو در مورد جدایی پدر و مادر ناراحت و حتی عصبانی باشد اما در هرصورت براساس شرایط زندگیشان آنها در این مسیر تصمیم به جدایی گرفته اند در حد توان مالی و آگاهی در مسیر رشدی و تربیتی شما گام برداشته اند .
در این مسیر شما در سن نوجواین قرار داری و خب جذابیت فضاهای مجازی، بودن با دوستان، فیلم دیدن، حتی ارتباط با جنس مخالف یک امر طبیعی هست اما اگر تمرکز بر این موارد به اندازه ای باشد که تمرکز شما را از اولویت های اصلی زندگیتان خارج کند در این حالت آسیب زا می باشد و می تواند سالها زندگی شما تحت تاثیر همین شرایط قرار گیرد چون در هرصورت شما بزرگ می شوید و از کاشته های زمان فعلیتان استفاده می کنید.
این میزان از پرخاشگری و اعتیاد به این روابط ، افت تحصیلی و وارد شدن به مسائلی که شاید اصلا مناسب شما نباشد همه برای شما یک زنگ خطر می باشد و بهتر است در همین زمان که می خواهی این مسیر را اصلاح کنی و شرایط ارتباطی و درسی بهتری را تجربه کنی از مادرت بخواهی شرایط برای شما شرایط مراجعه به روانشناس را ایجاد کند تا بتوانیم با بررسی آنچه در روان شما تجربه می شود کمک کنیم تا با شناخت بهتر خودت گام برداری.
سلام یه دختره 16 سالم و الان امتحانا شروع شده ولی من ذهنم درگیر شده به شدت و استرس زیادی و متحملم تقریبا یه ماهی شده که یه پسریو دیدم ازش خوشم اومده همون کراش فک کنم 18،19 سالش باشه دانشگاه هم نیست با اینکه قبلا 12 ساله بودم این حسوتجربه اش کردم و ازش ضربه خوردم تصمیم گرفتم دیگه ذهنمو درگیر این چیزا نکنم ولی متصفانه بازم درگیرش شدم دقیقا مثل همونه ولی امیدوارم این دفعه زود تر باهاش کناربیام اون موقع تا 15 سالگیم ادامه داشت با اینکه بهش نگفته بودم ولی شک کرده بود خودش و خواهرش که دوستمه برای همین خیلی اذیت شدم حالا این دفعه هم همین حس و دارم و همون استرسا نمیدونم چی کار کنم تا میخوام درس بخونم میاد تو ذهنم هرکاری میکنم نمیتونم تمرکز کنم و مدام فکر میکنم چطور توجهشو جلب کنم و ایده های عجیب به ذهنم میاد که چند بار تا پای انجام دادنشون رفتم ولی پشیمون شدم از یه طرف نمی خوام از یه طرف دوست دارم بهش بگم البته کاملا میدونم چه عواقبی داره مخصوصا خوانواده مذهبی من و پسره هم فکر نکنم تو این فازا باشه بدیشم اینه که هفته ای دو سه بار همو به مدت پنج دقیقه ده دقیقه مجبوریم ببینیم اونم تنها کسی پیشمون نیست بیشتر مواقع حرف نمی‌زنیم البته رفتار خودشم کم تاثیر نداشته تو این قضیه مثلا وقتی باهام حرف میزنه همیشه یه لبخند یا پوزخندی رو لبشه و انگار از ارتباط گرفتن باهام خوشحاله شناخت زیادی هم ازش ندارم یعنی فقط اسمشو میدونم و راجب مسائله ضروری حرف می‌زنیم راجب خودمون حرف نمی‌زنیم بهرحال نمیدونم چیکار کنم میترسم به درسم لطمه بخوره اینجوری ممنون میشم جوابمو بدین
سلام به شما الهام جان
ببین عزیزم شما با وارد شدن به سن نوجوانی توجه و گرایش زیاد تری نسبت به جنس مخالف تجربه می کنید و این کاملا طبیعی هست . اینکه شما فردی را دوست داشته باشید و یا تمایل به دوست داشته شدن و دوست داشتن داشته باشید اما عزیزم بهتر است به خودت فرصت بیشتری بدهی چون تمرکز بیش از اندازه بر این موضوعات می تواند باعث شود که تمرکزت از مسیر اصلی و اولویت هایی که داری خارج شود.
پس بهتر است در احترام به احساساتی که داری فرصت بیشتری به خودت بدهی تا بتوانی در آینده در مسیر مشخص تری در مورد این احساسات تصمیم گیری کنید.
سلام به شما اسرا جان
ببین عزیزم در هرصورت هردو جنس چه زن و چه مرد در مسیر تعامل باهم قرار دارند اما خب حدود روابط مشخص می باشد و هر ارتباطی شرایط سنی و رشدی خودش را می خواهد با توجه به شرایط سنی و دیدگاها و شرایط رشدی که دارید قرار نیست در این زمان ارتباط خاصی را تجربه کنید و می توانید در مسیر رشدی خودتان پیش بروید و زمانی که آمادگی سنی و رشدی این روابط را داشتید در همان زمان در مورد ان تصمیم گیری کنید.
سلام . من سال دهم هستم و نسبت به پارسال وضعیت روحیم خیلی خیلی بهتر شده . اگه الان بپرسید می تونم بگم من جزو خوشبخت ترین هام . همه چی دارم . پدر مادر عالی ، رفاه مادی و معنوی ، دوستای خوب و اهل ، خدارشکر بر خلاف خیلی از هم سن و سالانم تو فاز دوست پسر و اینام نیستم .
مشکلاتم نسبت به پارسال با کمک خدام خیلی کمتر شده . یعنی کم نشده فقط دیگه به چش من نمیاد ...
من فقط گاهی خودم رو درک نمی کنم . ی کارایی می کنم که اصن حتی برا خودم منطقی نیست . همین باعث میشه گاهی پدر مادرم بهم شک کنن . مادرم ن چون رابطمون خیلی نزدیکه ولی با پدرم یکم رو در وایسی دارم . بخاطر رفتارش نیست خیلی با خواهر برادرام صمیمیه با منم هست ولی من نمی تونم باهاش زیاد خوب باشم . اصلا باهاش زیاد حرف نمی زنم و گاهی هم زبونم می گیرع .
می خواستم اگه براتون مقدوره در مورد روابط اجتماعی راهنماییم کنید . من خیلی اجتماعی نیستم . خیلی برام سخته برم ی خودکار یا شکلات از سوپر مارکت بگیرم . دوستامم فقط ادمایی هستن که مثل خودم خیلی ارومن و زیاد تو جمع نیستن . نهایت سه نفر ....
تو مهمونی هامم خیلی همه صمیمی هستن و فقط من خشکم . همه هم بهم گیر میدن گرا اینقد اینجوریی ، تارف میکنی . مثلا من نمی خوام شیرینی یا چیزی بردارم رژیم دارم اونا بزور برام ب. می دارن یا چون صمیمی هستن بزور ب خوردم میدن البته منم می خندم ولی خب تو دلم زیاد خوشم نمیاد و بیشتر غریبی می کنم و ازشون فاصله می گیرم
اگه ممکنه بگید چطور با مردم ارتباط بگیرم .
من الان واقعا خیلی حس خوبیم ندارم . اصلا ندارم . ظهر خیلی خیلی حالم بد بود الان بهتر شدم ولی بازم خیلی استرس دارم . من شیمی رو خیلی دوست دارم ولی گیزی که خیلی برام عجیبه اینه که من تو درسال ترم همه رو 20 گرفتم حالا بیست پنج صدم نیم نمره اینور اونور ولی 20 میشم تو کارنامه .... تا امروز هم بدترین امتحانی که دادم 16/5 بوده ... اونم زبان سال هفتم که ضعیف بودم توش . ولی امروز واقعا امتحان رو خراب کردم و اصن خیلی حالم بده . همه درسا تو کارنامه ،20 بعد شیمی که درس مورد علاقته 14 اصلا اصلا باورم نمیشه ...
خیلی حالم بده اصلا می خوام برا چند روز هیچ کسو نبینم حوصله هیچیم ندارم نمی دونم چیکار کنممم
سلام به شما دوست عزیز
ببین عزیزم همیشه قرار نیست که چیزی در بیرون بهم بریزد که شرایط روحی شما نیز در کنار آن با مشکل مواجهه شود. گاهی دلیل بهم ریختگی شرایط روحی شما به صورت ناهشیار می باشد و بهتر است در این مسیر اجازه بدهید که روان درمانگر به شما کمک کند.
این شرایط یعنی بهم ریختگی روحی و اضطراب و حتی شرایط روابط اجتماعی و دوستی شما همه باهم ارتباط دارند بهتر است در این مسیر برای اینکه بتوانیم به شما کمک کنیم به صورت حضوری به روانشناس مراجعه کنید تا در طی جلسات به شما کمک کنیم در شرایط روحی بهتری مسیری رشدی خودتان را طی کنید.
بهتر است از سرزنش کردن خودت خوداری کنی با بهبود شرایط روحی می توانی در ترم بعد این نرمه را نیز جبرات کنید .
سلام . من ۱۶ سالمه و فرزند اول هستم به خاطر همین پدر و مادرم همیشه منو مسئول خراب کاری های برادر و خواهرم میدونن
من نسبت به همه چیز بی‌تفوات هستم و گاهی اوقات از هرچیزی که دور و برمه متنفر میشم و نمیدون واقعا باید چیکار کنم
همیشه حس میکنم که خانوادم برام فقط چند نفر غریبه بیشتر نیستن و نمیخوام پیش اونا باشم یعنی وقتی پیششونم خود به خود از هرچیزی بدم میاد و از بس بین من و بقیه فرق گذاشتن خسته شدم از بس ازشون بدو بیرا شنیدم از هرچیزی دل زده شدم حتی بعضی وقتا که عصبی میشم بی اختیار سرمو میکوبم به دیوار یا دستمو گاز میگیرم و یا از شدت سر درد خون دماغ میشم و تا براشون کاری نکنم یا کارشون به من نیوفته اصلا سراغم نمیان
خانوادم از من توقع دارن توی همه درس ها بالاترین نمره رو از بقیه داشته باشم و همش بهم میگن باید وقتی درسم تموم شد دستشون رو بگیرم ولی وقتی برادر کوچیکم کتابای درسیمو میخواد تا پارشون کنه و بهش نمیدم همه ازم شاکی میشن و میگن نمیخواد تو درس بخونی و چندتا فهش بهم میدن
واقعا دیگه ازدستشون خسته شدم و هرچی بهشون میگم منو به یه مدرسه شبانه روزی بفرستن نادیدم میگرن
من درس خوندن رو خیلی دوست دارم ولی با اوضاع خانوادم دیگه نمیتونم رو درسام تمرکز کافی داشته باشم
سلام من ۱۶سالمه . مشکل من این هست که خانوادم منو خیلی محدود میکنه . در طول یازده سال مدرسه رفتنم فقط با دو نفر دوست شدم که اونها را هم به خاطر خانوادم کنار گذاشتم . یک نفر در بین فامیل هست که مثل خواهرم دوستش دارم اما خانوادم منو مجبور کردن که باهاش ارتباط نداشته باشم .هیچ کس توی خانواده حاضر نیست حرف های منو و مشکلاتم رو بشنوه و همیشه می گويند نباید با کسی دوست بشوی و ارتباط داشته باشی این مسئله روی تمرکزم هم تاثیر گذاشته . میشه لطفا راهنماییم کنید چه شکلی با این مسئله کنار بیام ؟
سلام دخترم .
من از خونه رفته بودم و دوباره برگشتم خونه و نزدیک 9 ماه هستش که دیگه فکری به سرم نزده و پشیمون شدم از کارم ولی مادر و پدرم قبول نمیکنن و هنوز بهم اعتماد ندارن و اجازه هیچ کاری بهم نمیدن گوشیم رو هم شکوندن و این گوشی مادرمه ..
من میخوام پشیمونیم رو بهشون ثابت کنم ولی آخه چطوری!؟؟؟
16 سالمه
سلام به شما دوست عزیز
ببین عزیزم در هرصورت این رفتن شما از خانه با نگرانی و مشکلات زیادی برای پدر و مادر همراه شده است پس اینکه آنها در زمان فعلی نگران شما باشند و بخواهند با مدیریت بیشتری پیش بروند یک امر طبیعی هست .
هرچند که ما کنترل گری و یا اینکه شما از همه امکانات محروم شده اید را نمیخواهیم تایید کنیم اما میخواهیم بیان کنیم که بهتر است از زاویه دید آنها نیز به این موضوع نگاه کنید آنها نگران شما هستند چون دوستتان دارند.
بهتر است در زمان مناسبی در این مورد با انها صحبت کنی و بیان کنی که از اشتباه بودن تصمیم خودت آگاه هستی و در مورد احسساسات و حتی دلایلی که باعث این اتفاق شد هم صحبت کنی و در کنار آن به صحبت های انها نیز گوشی بدهی تا بتوانید در کنار مسیر تعاملی باهم نتیجه گیری بهتری داشته باشید.
سلام.. 19 ساله هستم سال قبل کنکور دادم ولی متاسفانه نتونستم رتبه خوبی بیارم، خیلی هم هزینه کردم ولی نمیدونم چرا اینقدراسترس دارم.. ازاینکه قراره چی بشه اگر بازم قبول نشدم باید چیکارکنم.. همش ذهنم درگیره
سلام به شما دوست عزیز
داشتن میزانی نگرانی و اضطراب کاملا طبیعی می باشد اما اگر این نگرانی و اضطراب دائم ادامه پیدا می کند خب میتواند بر شرایط روحی شما و عملکردتان تاثیر گذارد پس بهتر است که در این مورد برای بررسی دقیق شرایط روحی و افکار و احساساتی که دارید در کنار برنامه ریزی درسی یک دوره مشاوره حمایتی را نیز تجربه کنید.
بهتر است بجای تمرکز بر نتیجه سعی کنید که بر مسیر حرکتی و برنامه ریزی که دارید تمرکز داشته باشید تا از زمان باقی مانده برای بهبود عملکردتان در زمان کنکور استفاده کنید.
در کنار داشتن برنامه، هزینه کلاس ، کتاب و... داشتن سلامت روحی و پشتکار در مسیر موفقیت از اهمیت زیادی برخودار می باشد.
۹۴ دیدگاه ها