ایده های بیشتر برای انتخاب اسباب بازی
کیفیت را بر کمیت ترجیح دهید.
اسباب بازی های بیش از حد می تواند برای یک کودک اوتیستیک، گیج کننده و ناخوشایند باشد چرا که تنوع محرک ها منجر به ایجاد سردرگمی برای افراد این طیف می شود.
بهتر است یک اسباب بازی با کیفیت خوب را بر بسیاری از اسباب بازی های ارزان تر که خانه شما را شلوغ می کنند، ترجیح دهید.
اگر در انتخاب اسباب بازی با کیفیت، درست عمل کنید، حتی یک اسباب بازی می تواند برای ساعت های طولانی، لذت ایجاد کند و مهارت های کودک تان را گسترش دهد.
فرقی نمی کند که این مطلب را به عنوان والد می خوانید یا متصدی تامین ابزارهای آموزشی برای مدرسه ی کودکان اوتیسم.
در هر حالت، در نظر داشتن این نکته بسیار ارزشمند است که لازم است کیفیت را بر کمیت ترجیح دهید.
از مزیت های جستجوی آنلاین استفاده کنید.
فروشگاه های متعددی به ارایه ی ایده هایی در زمینه ی اسباب بازی های کودکان مبتلا به اوتیسم، نحوه ی غذا خوردن این کودکان و سایر مسایل مربوط به آن ها پرداخته اند.
همچنین راهنماهای زیادی برای نتخاب اسباب بازی مناسب این گروه از کودکان وجود دارد.
بنابراین تویه می کنیم خواننده ی خوبی باشید تا خودتان را به جدیدترین اطلاعات حیطه ی اوتیسم، مجهز کنید و بتوانید مناسب ترین ایده ها را با توجه به فرزندتان اعمال کنید.
باید گفت در این اختلال، تنوع زیادی وجود دارد. به عبارتی هر کودک، متفاوت است و هر نوع اوتیسم نیز تفاوت هایی با انواع دیگر دارد.
شما نیاز و منافع کودک خود را بهتر از هر کس دیگری می شناسید و می توانید به او کمک کنید.
پیدا کردن آنچه نویسندگان اوتیستیک در دوران بچگی شان دوست داشتند، نیز ایده ی خوبی است.
می توانید لیستی از علایق دوران کودکی این نویسندگان تهیه کنید و از بازی های آن ها برای تنوع بخشی به بازی های فرزندتان استفاده کنید.
برای بازی، سعی کنید تا تلفیقی از بازی های سنتی و محرک را به کار ببرید و خود را به نوع خاصی از بای ها محدود نکنید.
بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم عادت دارند تا در حالیکه بر نوع خاصی از بازی های مورد علاقه شان مثل پازل متمرکز هستند، با دیگران نیز بازی های معمول یا خیالی انجام دهند..
در انتخاب بازی مراقب وب سایت هایی که بر “بازی مناسب” تأکید دارند باشید.
هدف این وب سایت ها ممکن است این باشد که کودک اوتیستیک را به عنوان کودکی عادی جلوه دهند نه اینکه به آن ها کمک کند تا سرگرم شوند و مهارت های خود را نیز بهبود ببخشند.
بنابراین بهتر است با دریافت آگاهی های قبلی از ویژگی های بازی مناسب کودکان اوتیسم، وارد بازرا و یا فروشگاه های اینترنتی شوید و خریدتان را انجام دهید.
به دنبال اسباب بازی هایی بروید که علایق خاص فرزندتان را برآورده کنند.
تشویق احساسات خاص کودک تان در مورد شیوه ی خاصی از بازی به او کمک می کند که احساس پشتیبانی و درک شدن کند.
(همچنین ممکن است در نهایت منجر به موفق شدن در حرفه ای برای فرزندتان شود. به عنوان مثال دختربچه ای که عاشق کامیون های آتش نشانی باشد ممکن است روزی کامیونی آتش نشانی طراحی کند.)
بنابراین در انتخاب اسباب بازی، از جویا شدن علایق شخصی کودتان نیز غافل نشوید.
به دنبال اسباب بازی های قابل استفاده در فضای باز باشید.
ورزش برای همه کودکان اهمیت دارد و کودکان اوتیسم نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
ورزش، تحرک و بازی های در فضای باز، ممکن است خروجی خوبی برای انرژی اضافی کودک نیز فراهم کنند.
در این قبیل بازی ها، کودک را تشویق کنید که به تنهایی و با دیگران بازی کند. اگر این قبیل کودکان بخاطر طبیعت شان مضطرب باشند، غالبا بازی های گروهی همکارانه را به بازی های رقابتی ترجیح می دهند.
ساخت اسباب بازی با فرزندتان را فراموش نکنید.
حتی اگر فرزند بزرگتری دارید، او از طریق فرایند ساخت یک عروسک همراه با شما لذت زیادی می برد.
به عنوان مثال، ممکن است بخواهید به کمک هم یک عروسک طراحی کنید و بسازید.
کودکان اوتیسم توانایی خوبی در طراحی، سازمان دهی و خلق دارند و می توانید از طریق این فرایند، استعدادهای نهفته ی او را به ظهور برسانید.
درگیر شدن در پروسه ی ساخت به همراه کودک، می تواند در کشف دنیای درونی او نیز بسیار موثر باشد و رابطه ی عاطفی شما را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار دهد.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
اگر کودک تان، دارای همبازی است، اسباب بازی های قابل اشتراک را بررسی کنید.
برای کودکان هم سن، اسباب بازی هایی مانند توپ ها، گچ های طراحی، وسایل هنری و یا ورزشی، قابل اشتراک هستند.
بنابراین بد نیست تا اسباب بازی های خواهر، برادر و یا هم بازی های کودک تان را نیز بررسی کنید و فرزندتان را تشویق کنید تا ضمن برقراری ارتباط با طرف مقابل، از اسباب بازی های او استفاده کند.
کودکان می توانند از طریق بازی کردن با وسایل همدیگر، ضمن تقویت مهارت های حرکتی و …، بودن با دیگران را نیز یاد بگیرند و این حالت، فرصتی برای رشد اجتماعی به حساب می آید.
اسباب بازی را انتخاب کنید که امکان بازی همزان والد- کودک را فراهم می کند.
این قبیل اسباب بازی ها به شما یا والدین کمک می کنند تا بتوانید با فرزندتان ارتباط برقرار کنید و بدانید که ذهن او چگونه کار می کند.
در حقیقت کودکان مبتلا به اوتیسم، افرادی منحصر به فرد هستند که ارزش دیده شدن را دارند و بازی های مشارکتی، این فرصت را برای شما ایجاد می کنند.
در این فرصت شما می توانید ضمن آگاهی از دنیای درونی فرزندتان، به او کمک کنید تا در فضایی امن و آرام بخش، مهارت های اجتماعی را نیز از طریق بازی یاد بگیرد.
به یاد داشته باشید که کودک شما، انسانی منحصر به فرد، با توانایی های مخصوص به خودش است.
بنابراین در بازی با او، تلاش کنید تا دنیای درونی اش را درک کنید و استعدادهایش را به رخش بکشید.
اگر هدف از بازی، وانمود کردن کودک مبتلا به اوتیسم به عنوان فردی عادی باشد، می توان گفت، کار علمی ای صورت نگرفته و کودک تان تا حد زیادی مورد ظلم قرار گرفته است.
نویسنده : کودک و نوجوان
جذب کودکان مبتلا به اوتیسم در بازی می تواند بسیار سخت تر از کودکان غیر اوتیسم باشد.
علاوه بر این، بازی باید هم برای کودک لذت بخش باشد و هم به توسعه ویژگی های شخصیتی خاص کودک اوتیستیک و تغییر مکانیسم های مقابله ای او کمک کند.
بازی های عملکردی
به دنبال اسباب بازی هایی باشید که حواس کودک تان را را تحریک می کنند.
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم دارای چالش های حسی، به ویژه مقاومت در برابر لمس شدن هستند.
اسباب بازی ها می توانند راهی عالی برای معرفی احساسات لمسی در یک فضای غیر تهدید کننده باشند که کودک در برابر آن ها احساس کنترل کامل دارد.
اسباب بازی مناسب ممکن است شامل موارد زیر باشد:
کتاب هایی که پارچه، فویل، نخ و غیره به آن ها متصل شده است – شما حتی می توانید خودتان این اسباب بازی را ایجاد کنید
بلوک های دارای علامت یا اعداد برجسته (این نیز نیاز به سفارش برای ساخت دارد)
اسباب بازیی هایی با خزه ها، عناصر برجسته و رگه ها و غیره
اسباب بازی هایی که تولید صدا می کنند.
کتاب هایی با روکش های سخت پلاستیکی که به کودک اجازه می دهد تا روکش را با دست جدا کند و هر آنچه را که می خواهد به خوبی لمس کند.
اسباب بازی هایی را انتخاب کنید که به توسعه ی تعاملات اجتماعی کمک می کنند.
آموزش همکاری به همه ی کودکان از طریق اسباب بازی ها یک رویه مهم رشدی است.
برای کودکان مبتلا به اوتیسم، اسباب بازی های تقویت کننده ی تعاملات اجتماعی به منظور کمک به توسعه مکانیزم های مقابله ای موثر برای برقراری ارتباط با جهان پراهمیت تر نیز می باشد.
برای تقویت تعاملات اجتماعی کودک اوتیسم، “بازی های تخته ای” گزینه ای بسیار عالی هستند، مخصوصا زمانی که تمامی اعضای خانواده با هم بازی می کنند.
در این بازی ها آموزش های مربوط به رعایت نوبت به خوبی انجام می شود که اگر چه موضوع ساده ای است اما کودکان اوتیسم نیاز به آموزش های عملی بیشتری برای یادگیری صحیح آن دارند.
می توان گفت عصاره ی ناامیدی در مورد یادگیری مهارت های اجتماعی برای کودکان اوتیسم زیادتر از کودکان عادی است.
این در حالی است که در صورت شروع به موقع آموزش ها، کودک اوتیستیک نیز می تواند از طریق بازی، مهارت های لازم را بیاموزد و رفتارهای اجتماعی خوبی را از خود بروز دهد.
اسباب بازی هایی را انتخاب کنید که به توسعه مهارت های حرکتی کمک می کنند.
همه کودکان نیاز به توسعه مهارت های حرکتی دارند، اما کودکان مبتلا به اوتیسم به احتمال زیاد در این زمینه مقاومت زیادی خواهند داشت.
کودک اوتیسم تمایل دارددر گوشه ای بنشیند و به به بازی هایی با رویه ای تکراری بپردازد.
بنابراین درگیر کردن او در بازی های حرکتی تا حدودی دشوار و البته ضروری است.
نقاشی انتخاب خوبی برای تقوست مهارت های حرکتی است.
همچنین بازی هایی که در آن ها از انگشت نگاری استفاده می شود، می تواند به بهبود مسائل حسی کودک اوتیسم کمک کند.
اگر چه ایجاد و حفظ تعادل برای کودک مبتلا به اتیسم تا حد زیادی دشوار است، اما هرگز ناامید نشوید.
با صبر و حوصله ی فراوان و تشویق کوچک ترین تلاش های کودک، ممکن است او بتواند تعادل دوچرخه و یا سه چرخه ای را حفظ کند و مهارت های حرکتی اش را شدیدا گسترش دهد.
استفاده از ترامپولین هم گزینه ای عالی برای رشد مهارت های حرکتی است اما لازم است از ایمنی و همیشه در دسترس بودن آن مطمن شوید.
بپر بپر های کودک در تشک ترامپولین می تواند علاوه بر ایجاد شور و هیجان، به بهبود تعادل و رشد مهارت های حرکتی کودک تان کمک ویژه ای کند.
اسباب بازی هایی را انتخاب کنید که بر مهارت های سازمان دهی تأکید می کنند.
بازی های عملکردی که تاکنون نام برده شد، نه تنها به کودک کمک می کند تا با ضعف های خود دست و پنجه نرم کند و آن ها را رشد دهد بلکه او را را تشویق می کند تا بر نقاط قوت خود نیز تأکید کند.
بچه های اوتیستیک اغلب در ایجاد و درک سیستم ها مهارت دارند.
شما می توانید این را با خرید اسباب بازی هایی که آن ها را قادر به طراحی اتومبیل ها، ساخت شهرهای زیبا برای عروسک های خود و ایجاد مهارت های بصری خود می کنند، تشویق کنید.
با استفاده از این مدل اسباب بازی های طراحی کننده، ممکن است باعث شوید آن ها به مهارت های اساسی خود در طراحی، سازمان دهی و ادراک بصری پی ببرند و به سمت متخصص شدن در مشاغل نیازمند این مهارت ها حرکت کنند.
بنابراین به دنبال بازی هایی مانند موارد زیر باشید:
بلوک های ساختمان
اسباب بازی هایی که می توانند از راه های مختلف از هم جدا شوند و دوباره ساخته شوند.
پازل و بازی های مغزی
خانه های کالج یا اسباب بازی هایی برای سازماندهی
دکمه ها و مهره ها ( با در نظر گرفتن خطرات خفگی)
باتوجه به سطح مهارت فرزندتان، اسباب بازی انتخاب کنید.
به طور کلی اسباب بازی های پیچیده ای برای کودکان کم سن و سال تر یا افرادی که دارای اختلالات حسی یا فکری هستند مفید می باشند.
بازی هایی مانند باز و بسته کردن و استفاده از اسباب بازی ها نمونه ای از بازی های مفید برای این گروه کودکان هستند.
اما برای کودکان با مهارت های قوی تر، لازم است به دنبال اسباب بای هایی باشید که در آن ها ساخت، ایجاد، کشف و یا اتصال مورد توجه قرار گرفته است.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
از بازی عملکردی نترسید.
گاهی اوقات، خوب است که اجازه دهید کودک شما به سادگی از یک خط اسباب بازی (بازی کردن با اسباب بازی های مختلفی که دارد) لذت ببرد.
به یاد داشته باشید که هیچ بازی درست و غلطی وجود ندارد.
مهم ترین نکته آن است که کودک تان در زمان بازی، لذت ببرد.
لازم است بپذیرید که ممکن است نوع رفتارهای یک کودک اوتیستیک با سایر کودکان عادی تا حدودی متفاوت باشد.
بنابراین اجازه دهید کودک تان خودش باشد و از این باور که ” کودک من نیز باید مثل بقیه رفتار و بازی کند” به شدت دوری کنید.
با مطالعه ی این مقاله، باید به این مساله پی برده باشید .
مهم ترین نکته در انتخاب اسباب بازی برای کودکان طیف اوتیسم، اسباب بازی های دربرگیرنده ی چالش های حسی، حرکتی، مهارت های عملکردی و سازمان دهی هستند.
بنابراین می توانید با استفاده از خلاقیت خودتان، از هر چیزی که در برگیرنده ی مولفه های ذکر شده است به عنوان اسباب بازی استفاده کنید.
در صورتی که علاقمند به دریافت ایده های بیشتری در خصوص اسباب بازی کودکان اوتیسم هستید، می توانید به بخش دوم و ادامه ی مطلب نیز مراجعه کنید. پ
نویسنده : کودک و نوجوان
هر قدر هم والد صبور و مهربانی باشید، گریه های نخراشیده کودک یا نوزاد می تواند آرامش روانی تان را به هم بزند و منجر به واکنشی تند و انفجاری شود.
گریه به عنوان اولین واکنشی که نوزادان از طریق آن به برقراری ارتباط می پردازند، زبان اولیه ی آن هاست.
درست در زمانی که کودک زبان باز نکرده و قادر به برقراری ارتباط نیست، می تواند از طریق گریه هایی با اقسام مختلف، شما را متوجه نیاز خود کند.
جالب است بدانید که شنیدن صدای نوزاد و یا کودک، تقریبا در تمامی افراد احساس نیرومندی از برانگیختگی و ناراحتی ایجاد می کند که نوعی پاسخ فطری است.
این پاسخ به صورت ذاتی در نوع انسان برنامه ریزی شده تا بقای نوزادان را تضمین کند.
چرا نوزاد گریه می کند؟
دلیل گریه ی نوزادان معمولا بخاطر نیازهای جسمی و گرسنگی است. اما بچه ها ممکن است
در پاسخ به تغییر دما در هنگامی که لخت هستند، شنیدن صدای ناگهانی و یا محرک های دردناک نیز گریه کنند.
نوزادان و بچه های بزرگتر معمولا با شنیدن صدای گریه ی بچه ی دیگری نیز شروع به گریه می کنند.
این پاسخ در حقیقت نشان دهنده ی توانایی فطری واکنش نشان دادن به رنج دیگران در انسان است.
گریه های غیر طبیعی را بشناسید!
گریه ی بچه مانند الگوهای خواب او می تواند نشانه ای از ناراحتی دستگاه عصبی مرکزی باشد.
گریه ی کودکانی که صدمه ی مغزی دیده اند و یا دچار آسیب های پیش ازتولد و تولد شده اند، اغلب تیز و گوش خراش است و از نظر مدت نیز کوتاه تر از گریه های بچه ی سالم است.
بچه هایی که مشکل قولنج (دردهای حاد شکمی) یا گریه ی مداوم دارند نیز گریه هایی با صدای ریز و نخراشیده دارند.
فوت و فن آرام کردن گریه ی های بی امان
ممکن است شما همیشه گریه های کودک و یا نوزادتان را درست تفسیر نکنید اما با افزایش تجربه، بهتر عمل خواهید کرد.
در صورتی که با رفع نیازهای جسمی، تغذیه، عوض کردن پوشک و چک کردن معده درد و بیماری جسمی، نوزادتان باز هم دست از گریه بر نمی دارد، خوشبختانه روش های دیگری نیز وجود دارد که می تواند به آرام کردن او کمک کند.
1-بچه را بلند کرده و در حالیکه روی شانه گذاشته اید، تکان دهید یا راه بروید.
این کار در حقیقت ترکیبی از تماس جسمانی، وضعیت عمودی و حرکت را تامین می کند که منجر به آرام شدن بچه خواهد شد.
2-بچه را قنداق کنید. قنداق کردن می تواند حسی از امنیت و گرم شدن را به نوزادان بدهد.
البته یادتان باشد که سر و صورت نوزاد نباید پوشانده شود تا بتواند راحت نفس بکشد ، اگر کودک شما راحت است که دست هایش آزاد باشد ، زمان قنداق کردن، دست های او را آزاد بگذارید ؛ زمانی که یاد گرفت بچرخد و روی شکم دراز بکشد، دیگر او را قنداق نکنید ، زیرا احساس ناراحتی می کند.
3-از یک پستانک شیرین شده با محلول آب قند استفاده کنید. شاید ساده به نظر برسد اما مکیدن منجر به کنترل سطح برانگیختگی می شود، درد را تسکین می دهد و کودک را آرام می کند.
4-به آرامی صحبت کنید یا صدای موزون در بیاورید. این نوع صداهای یکنواخت، مداوم و موزون مانند صدای تیک تیک ساعت از صداهای متناوب موثرتر نیز هستند.
می توانید از صداهای آرام مانند صداهای درون رحم نیز تقلید کنید.
کودک به این گونه صداها عادت دارد و با شنیدن آن ها احساس امنیت و آرامش خواهد کرد.
بعضی از کودکان با شنیدن صداهای چند بسامدی مانند صدای جارو برقی و هواکش نیز آرام می شوند.
5-بچه را برای رانندگی کوتاه مدت به بیرون ببرید و یا او را در گهواره تکان دهید.
6-بچه را با نوازش تنه و دست و پا، با حرکاتی مداوم و آرام ماساژ دهید.
7-می توانید چند مورد از پیشنهادهای بالا را با هم ترکیب کنید چون تحریک چند حس از تحریک یک حس موثرتر و نتیجه بخش تر است.
8-اگر علت گریه کودک، دردهای شکمی، معده درد و یا رفلاکس است، ضمن استفاده از دارو برای دقایقی حواس او را پرت کنید.
این کار می تواند از طریق یک عروسک، اسباب بازی جالب، شکلک درآوردن و یا آواز خواندن اتفاق بیفتد.
9-اگر هیچ یک از روش های فوق فایده ای نداشت، اجازه دهید او برای دقایقی گریه کند.
گاهی اوقات کودک به قرار گرفتن روی تخت به خوبی جواب می دهد و بعد از دقایقی به خواب می رود.
تولد دندان ها و گریه های بی وقفه
در فاصله ی 4 تا 7 ماهگی، جوانه زدن دندان ها می تواند برای نوزاد به منزله ی دردناک ترین چیزی باشد که در طی عمر کوتاهش دیده است.
جوانه زدن هر دندان می تواند فریاد نوزادتان را به هوا ببرد و ساکت کردنش را سخت کند.
بنابراین لازم است این مورد را نیز با لمس لثه ی نوزاد بررسی کنید و اگر جوانه های سختی را دیدید که از لثه بیرون زده اند، بدانید که علت گریه، تولد دندان هاست.
با گریه کودکان 2 سال به بالا چگونه برخورد کنیم؟
اغلب پژوهشگران معتقدند، اگرچه کودکی که هنوز زبان بازنکرده، راهی به جز گریه برای بیان خواسته هایش ندارد، اما گریه کردن در کودکانی که از تکلم برخوردارند، روش موثری برای بیان خواسته ها نیست.
انتظار می رود یک کودک دو ساله و یا بزرگتر، برای ابراز تمایلاتش از زبان استفاده کند و به صورت مداوم به گریه متوسل نشود.
لازم است از طریق رفتارتان به کودک برخوردار از قدرت تکلم بفهمانید که لازم است خواسته هایش را بیان کند و با گریه به چیزی نخواهد رسید.
بنابراین در هنگام گریه کودک، آرامش تان را حفظ کرده و بگویید ” وقتی گریه می کنی، نمی فهمم دنبال چی هستی. اشک هاتو پاک کن و چیزی که می خواهی را به من بگو”.
کودکان می دانند که با گریه کردن و برانگیختن حس ترحم، می توانند به اهداف شان برسند.
بنابراین لازم است مقتدرانه و آرام برخرود کنید تا کودک تان با شیوه ای پخته تر به دنبال رسیدن به خواسته هایش باشد.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
چی بهتر از جیغ و گریه!
اگر با کودکی روبه رو هستید که به جیغ و گریه برای رسیدن به همه ی اهدافش عادت کرده، لازم است رویه ی رفتاری تان را تغییر دهید.
در این وضعیت کودک، راحت است و با خود می گوید “وقتی باچند جیغ به همه چیز می رسم، چرا که نه؟”
به هیچ وجه نباید به جیغ‌های او اعتنا کرد. وقتی یک کودک با جیغزدن یا پرخاشگری به خواسته‌های خود می‌رسد، می‌آموزد که این رفتار را تکرار کند.
اگر پدر و مادر به جیغزدن فرزندان خود توجه کنند، این رفتار را در او تقویت می‌کنند.
در چنین وضعیتی باید از تکنیک نادیده گرفتن، استفاده کرد.
یعنی در کنار او هستیم ولی نه به او نگاه می‌کنیم نه با او حرف می‌زنیم، فقط خودمان را مشغول می کنیم بدون اینکه با او ارتباط برقرار کنیم.
در کنار نادیده گرفتن، باید به تقویت رفتارهای مثبت کودک هم توجه کنیم تا میزان پرخاشگری کم شود.
لازم است کاری کنید که کودک حس کند راه دیگری نیز وجود دارد که می تواند به پدر و مادرش نزدیک شود و با داد و فریاد به هیچ نتیجه‌ای نمی رسد.
نویسنده : کودک و نوجوان
اوتیسم چیست ؟
اختلال اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال نافذ رشدی است که در ارتباطات اجتماعی مشکل ایجاد می کند.
بر اساس پژوهش ها، علت اصلی اوتیسم تاکنون شناخته نشده است و همبستگی معناداری بین این اختلال با وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین دیده نشده است.
به عبارت دیگر احتمال مبتلا شدن کودک به این اختلال در طبقات مختلف اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
به لحاظ آماری از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است. می توان گفت زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل است.
این اختلال که در پسران شایع‌تر از دختران است به این صورت عمل می کند که بر رشد طبیعی مغز در حیطه ی تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.
کودک اوتیسم چه ویژگی هایی دارد؟
کودکان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای کودک دشوار می کند.
کودکان اوتیسم ممکن است رفتارهای خودآزارانه و یا پرخاشگری نیز نشان دهند.
در این افراد حرکات تکراری، پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییردیده میشود.
اما باید گفت هسته ی مرکزی اختلال اوتیسم، اختلال در “ارتباط” است.
اگر با کودکی که دارای اوتیسم است در ارتباط باشید، تقریبا می توانید نیمی از نشانگان زیر را در بیشتر موقعیت ها در او مشاهده کنید:
- اصرار به یکسانی مقاومت در برابر تغییر
- مشکلات شدید تکلم
- مشکل در بیان نیازها و استفاده از اشارات به جای کلمات
- اشتباه در کاربرد ضمایر
- تکرار کلمات و یا جملات دیگران
- خنده، گریه، پریشانی و قشقریق بی دلیل
- مشکلات اساسی در برقراری ارتباط (در آغوش گرفته شدن را دوست ندارند، تماس چشمی کم، فاصله گرفتن از دیگران)
- · تحرک بیش از اندازه و یا کم
- نترسیدن از خطرات
- به روش های معمولی آموزش پاسخ نمی دهند
- عدم حساسیت به صدا: ممکن است فکر کنید کودک واقعا صدای شما را نمی شنود در حالیکه از نظر شنوایی کاملا سالم است.
- ناتوانی هوشی در حدود 70 درصد موارد
درمان اوتیسم
تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان اوتیسم یافته نشده‌است. می توان گفت کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است.
در ادامه برخی از رویکردهای اثرگذار درمان را معرفی خواهیم کرد.
روش رفتاردرمانی ABA
این روش از بهترین مداخلات توانبخشی برای اوتیسم است که بیش از ۵۰ سال قدمت دارد.
در این رویکرد علمی، مهارت‌های بازی، ارتباطات، مراقبت از خود و مهارت های تحصیلی به کودک اوتیستیک آموزش داده می شود.
در این شیوه از دستورالعمل های مستقیم استفاده نمی شود.
به عنوان مثال ممکن است درمانگر از کودک بخواهد تا با استفاده از وسایل موجود یک کارت هدیه ولنتاین درست کند و در خلال کار به او بگوید که با قیچی چگونه کار کند، چطورکاغذها برش بزند و رنگ آمیزی کند.
اما در پایان کودک مجموعه از مهارت های ظریف مانند برش زدن، رنگ آمیزی، در دست گرفتن مداد و قیچی زدن را یاد گرفته است.
درمان رفتاری شناختی یاCBT
این روش باتمرکز بر اصلاح شناختی به طور معمول برای کودکان مبتلا به علائم خفیف اوتیسم کاربرد دارد.
روابط متقابل و انحصاری یا DIR
با این روش درمانگر از طریق تمرکز بر علایق کودک، او را در فعالیت ها درگیر می کند و به سمت یادگیری مهارت های جدید هدایت می کند.
توسعه روابط در درمان اوتیسم
یک رویکرد خانواده محور برای درمان اوتیسم است که بر اهداف عاطفی و اجتماعی به منظور ایجاد روابط معنی دار تمرکز می کند.
در این روش به اشتراک گاری تجربیات بسیار مهم است و در حقیقت کل خانواده درگیر فرایند درمان می شوند.
دارو درمانی
داروهایی وجود دارد که می تواند به افرادی که دارای عملکرد اوتیسم هستند کمک کند.
برای مثال دارو ممکن است به کنترل بیش فعالی، علایم ناتوانی در تمرکز ، افسردگی یا تشنج کمک کند.
البته باید گفت همه ی کودکان نسبت به دارو پاسخ یکسانی نمی دهند.
کاردرمانی برای اوتیسم
رمز موفقیت مداخلات کاردرمانی در درمان زودهنگام است.
رویکردهای مبتنی بر مداخله ی زودهنگام، معتقدند در صورتی که بتوانیم توانایی کودک در انجام تمرینات، تماس اجتماعی و همکاری با جمع را ارتقا دهیم، می توانیم ادعا کنیم که کودک فاقد مشکل است.
رویکرد مداخله ی زودهنگام نوعی درمان بیولوژِیک است که از طریق تغییر در عملکرد مغز، مشکلات کودکان را از بین می برد.
دستاوردهای کاردرمانی
کودکان اوتیسم دریافت کننده ی مداخلات زودهنگام کاردرمانی، در طی دو تا سه سال آینده می توانند دستاوردهای شان را حفظ کنند.
همچنین معیارهای زبان و سازگاری رفتار که شامل مولفه های ذهنی، حسی و حرکتی است پیشرفت خوبی را نشان می دهد و علایم روان پریشی نیز کاهش قابل توجهی را نشان می دهد.
براساس یک مقاله منتشر شده در سال 2012، کودکانی که تحت درمان ESDM قرار می گیرند، نسبت به قبل واکنش های مغزی متفاوتی را در برابر محرک های اجتماعی خواهند داشت.
واکنش کودکان اوتیسم تحت این نوع خاص از درمان، نسبت به چهره ها در مقایسه با اسباب بازی ها سریع تر و قوی تر است. همان طور که کودکان عادی نیز چنین واکنشی دارند.
این در حالی است که در گروه مقایسه (کودکان اوتیسمی که این نوع درمان را دریافت نکردند)، واکنش کودکان نسبت به اشیا و اسباب بازی ها سریع تر از واکنش آن ها نسبت به انسان هاست.
این یافته به عنوان یکی از 5 یافته ی علمی برتر سال 2010 مطرح شده است. یافته ای که بر اساس آن دنیا از تاثیر مداخلات زودهنگام در تغییر عملکرد مغز آگاه شد.
نکته ی مهم آن است که مداخلات رفتاری انجام شده در این رویکرد، از نوع مداخلات رفتاری سطحی نیستند و به طور عمیق، عملکرد نورون های در حال شکل گیری در مغز را تغییر می دهند.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
آیا با اوتیسم می توان موفق بود؟
همان طور که گفته شد اوتیسم از حمله اختلالات عصبی است که مشکلاتی از خفیف تا شدید در ارتباطات اجتماعی ایجاد می کند.
اما بررسی شواهد تاریخی و سرگذشت افراد موفق نشان دهنده ی آن است که با وجود اوتیسم نیز می توان موفق بود.
نمونه ی بارز این مساله موسیقی دان مشهور، موتزارت است.
او از کودکی نسبت به صداهای بلند به شدت حساس بود، دایره‌ی توجه کوتاهی داشت و می‌توانست در طی چند ثانیه از چرخه‌ای از حالات چهره حرکت کند.
او در زندگی کوتاه خود بیش از ششصد قطعه موسیقی برای اپرا، سمفونی، کنسرتو، مجلسی، سونات، سرناد و گروه کُر ساخت.
موتزارت در سومین سال از زندگی اش شروع به آهنگسازی کرد و در اروپا شهرت بسیاری یافت.
در هفت سالگی اولین سمفونی و در دوازده سالگی اولین اپرای کامل خود را نوشت.
موتسارت در تمام ژانرهای مرسوم در دوران زندگی اش موسیقی تصنیف کرد و بررسی شرح حال و زندگی او نشان می‌دهد که او در طیف اوتیسم قرار می‌گرفته است.
شخصیت های معروف دیگری مانند دن آیکروید، کورتنی لاو، استنلی کوبریک و داریل هانا نیز در طیف اوتیسم قرار داشته و دارند.
بنابراین آنچه مهم است تشخیص به هنگام، استفاده از خدمات توانبخشی و مهارت آموزی به این کودکان است تا بتوانند توانمندی های منحصر به فرد خود را شکوفا کنند و به سبک خود از زندگی لذت ببرند.
نویسنده : کودک و نوجوان
کاردرمانی به عنوان تاثیرگذارترین روش توانبخشی برای نوزادان و کودکان مطرح است.
این علم عبارت است از هنر استفاده از فعالیت های هدفمند درمانی، در جهت مشغول ساختن ذهن، روان و جسم کودک، به منظور کاهش اثرات مشکل، افزایش توانمندی فردی و رشد استقلال.
چه در مواردی که کودک دارایی نوعی از نقص مادرزادی است و چه در مواردی که آسیبی در حین تولد ایجاد شده باشد، کاردرمانی به منظور رفع نواقص ایجاد شده و یا ژنتیکی تجویز می شود.
از آنجایی که نیاز هر نوزاد به درمان بر اساس ناتوانی و اختلالات موجود، متفاوت است کاردرمانی برای هر نوزاد نیز به نحوی منحصر به خود او انجام می شود.
نوع این تمرینات تاحد زیادی بستگی به سن نوزاد و نوع مشکل دارد و رایج ترین تمرینات کاردرمانی قابل استفاده برای کودکان عبارتند از :
- تمرینات تعادلی و انعطافی
- تمرین با توپ با هدف بهبود سینه خیز رفتن و تقویت توان عضلانی
- ماساژ آرام
- استفاده از کمپرس گرم و سرد روی مفاصل و عضلات
اختلالات رایج نوزادان و کودکان
از جمله اختلالات رایج نوزادان و کودکان که آن ها را نیازمند استفاده از خدمات کاردرمانی می کند.
می توان به فلج مغزی، اوتیسم ، اسپینا بیفیدا یا همان شکاف مادرزادی مهره ها، ضربه های مغزی، اختلالات عصبی- عضلانی و کجی گردن یا همان تورتیکولی اشاره کرد.
علاوه بر موارد فوق آسیب هایی مانند دررفتگی بخشی از بدن نوزاد در حین زایمان از طریق کاردرمانی قابل رفع است.
در ادامه به توضیح مختصری در مورد چیستی و چگونگی درمان این اختلالات از طریق کاردرمانی می پردازیم.
تورتیکولی:
یا همان کج گردنی به معنای پیچ خوردن گردن است.
این اختلال معمولا بخاطر قرار گرفتن نامناسب جنین در رحم یا بخاطر زایمان دشوار اتفاق می افتد.
لازم است بدانید تورتیکولی به میزانی که برای شما به عنوان مادر یا پدر آزاردهنده است برای نوزاد سخت نیست.
بیشتر نوزادان دردی از این بیماری حس نمی کنند و خوشبختانه این مشکل معمولاً با تغییر وضعیت یا نرمش های کششی در منزل کم کم رفع می شود.
اوتیسم یا درخودماندگی:
این اختلال به عنوان یکی از اختلالات نافذ رشدی است که هسته ی اصلی آن از طریق مشکل فرد در ارتباطات مشخص می شود.
باتوجه به اینکه تشخیص اوتیسم در سن قبل از 3سالگی نیز امکان پذیر است.
، در صورت مداخله ی زودهنگام، تمرینات کاردرمانی با استفاده از متدهای مختلف قادر به بهبود وضعیت نوزاد یا کودک خواهند بود.
فلج مغزی
اگر در طول دوره ی رشدی کودک متوجه مشکلات غیر معمولی در نشستن، خزیدن، گردن گرفتن، جمع کردن اشیای ریز و حرکات کودک شوید.
لازم است برای بررسی دقیق تر مساله به متخصص اطفال مراجعه کنید.
تشخیص فلج مغزی یک فرآیند ساده نیست و در ماه های اول رشد نیاز به نظارت دقیق دارد.
مقایسۀ مهارت های حرکتی کودک با مراحل رشد تکاملی کودکان عادی به پزشکان کمک می کند تا بتواند وجود یا عدم وجود فلج مغزی را به درستی تشخیص دهد.
اگر چه در 9 ماه اول تشخیص فلج مغزی مشکل است، اما آنچه مهم است مراجعه ی زودهنگام به منظور تشخیص مشکل است.
می توان گفت این کودکان دارای یک سن طلایی برای مداخله های توانبخشی هستند و اقدامات کاردرمانی و گفتاردرمانی به موقع می تواند در روند بهبودی آنها موثر باشد.
به عنوان مثال کاردرمانی می تواند به کاهش درد، سفتی عضلات و بهبود تحرک عمومی و نشستن کودکان فلج مغزی کمک قابل توجهی کند.
مشکلات در گردن گیری
گردن گیری در کودکان یک مرحله تکاملی بسیار مهم است.
می توان گفت پایه و اساس کلیه ی مراحل تکاملی و رشدی کودک به گردن گیری به موقع او بستگی دارد .
تاخیر در این امر درصورت عدم توجه والدین می‌تواند به تاخیر جبران ناپذیری در مراحل بعدی همچون سینه خیز رفتن، نشستن چهاردست و پا رفتن، ایستادن و راه رفتن منجر شود.
باتوجه به حساسیت تمرینات کاردرمانی با هدف تقویت عضلات گردن نوزادان، پیشنهاد می شود تا قبل از مراجعه به کاردرمانگر از انجام تمرینات خودسرانه جدا اجتناب کنید.
تاخیر در نشستن:
در صورت تاخیر در کسب توانایی جهت نشستن، می توانید تمرین های ساده ای را در منزل انجام دهید.
به عنوان مثال کودک را به حالت نشسته روی یک زانوی خود قرار دهید و با حرکت دادن زانوی خود به طرفین، تعادل خود را به هم بزنید (کمر کودک را کنترل کنید).
در صورتی که کودک توانایی کمی در نشستن دارد و فقط مشکل تعادل در نشستن را دارد روی پاهای او در حالت نشسته چند کیسه شن کوچک قرار دهید تا به تعادلش کمک شود.
به عنوان تمرین ساده ی دیگری می توانید کودک را در گوشه یا کنج دیوار بنشانید و یا دو طرف ستون فقرات کودک را از بالا به پایین ماساژ دهید.
اگر چه انجام این تمرین ها می تواند مفید باشد اما بهتر است جهت تشخیص دقیق منشا مشکل به متخصص کاردرمانی مراجعه کنید.
تمرین های کاربردی در منزل
اگر به دنبال تمرین هایی ساده و خوشایند به منظور کنترل سطح انرژی، افزایش توان جسمی، عضلانی و مفصلی فرزندتان هستید می توانید از موارد زیر استفاده کنید.
دقت کنید که میزان تند و یا کند انجام دادن این تمرین ها بستگی به هدف تان دارد.
اگر قصد دارید در ابتدای صبح و به منظور افزایش سطح انرژی کودک، تمرین کنید می توانید حرکات را به صورت تند انجام دهید.
اما اگر در تایم اوج انرژی کودک (عصر) هستید و می خواهید تا حدی او را آرام کنید اجرای کندتر حرکات کمک کننده است.
تمرین جارو برقی:
در حالیکه کودک به صورت طاق باز خوابیده، رو به روی او قرار بگیرید.
با او تماس چشمی برقرار کنید و بگویید آیا دوست دارد جارو برقی ای شود برای تمیز کردن اتاق؟
سپس در حالیکه کمی بالاتر از مچ پای او را با دو دست گرفته اید، پاها را در راستای بدن به آرامی به جلو عقب حرکت دهید.
به طوری که گویا کودک جارو برقی است که با آن در حال تمیز کردن محیط هستید.
بازی بولینگ:
در حالیکه کودک خوابیده، پاهایش را به درون شکمش جمع کنید. در همین زمان وظیفه ی شمارش را نیز به کودک بدهید.
یعنی بعد از هربار جمع کردن پاها، کودک یک عدد را می شمارد. بچه ها معمولا این بازی را دوست دارد و می توانند از طریق آن به آرامش عضلانی خوبی دست یابند.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
زمان طلایی را از دست ندهید
بر اساس جدیدترین تحقیقات در حیطه ی بازتوانی و توانبخشی کودکان، مداخلات زودهنگام می تواند از طریق تاثیر بر سلول های مغزی در حال شکل گیری، عملکرد مغز را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد.
این بدین معناست که حتی در موارد حادی مانند اوتیسم و فلج مغزی، اگر مداخله ی به هنگام انجام شود، مساله تا حد زیادی قابل درمان است.
به عنوان مثال در مطالعه ای که در سال 2012 انجام شد، گروهی از کودکان اوتیسم در سنین پایین تحت درمان از طریق رویکرد ESDM به عنوان نوعی از مداخلات زودهنگام قرار گرفتند.
نتایج این پژوهش حاکی از رفع مشکلات این گروه، از بین رفتن علام اولیه اوتیسم و باقی ماندن دستاوردها در طول 2 سال بود.
بر این اساس پیشنهاد می شود با مشاهده ی علایمی که حاکی از تاخیر حرکتی یا شناختی در رشد فرزندتان هستند، به متخصص کاردرمانی مراجعه کنید تا زمان طلایی درمان را از دست ندهید.
نویسنده : کودک و نوجوان
در نوجوانی، افراد دچار تغییرات فیزیکی، روانی، هورمونی و اجتماعی می شوند در نتیجه، ارتباط با نوجوان شما می تواند بسیار پیچیده باشد.
این تغییرات جسمی، روانی و هورمونی باعث می شود نوجوان بیشتر بخواهد با دوستان خود صحبت کند؛ زیرا آن ها هم سن هستند و حرف همدیگر را بهتر می فهمند.
اما این روش ممکن است منجر به گوش دادن به توصیه های غلط نیز شود.
بنابراین لازم است مهارت هایی را برای برقراری ارتباط با نوجوان و ایجاد یک گفت و گوی سازنده بیاموزید.
منطقی باشید و منطقی بودن را یاد دهید.
نوجوانان می دانند که چگونه با والدین صحبت کنند تا به خواسته خود برسند.
آن ها به اشکال مختلف سعی در جلب رضایت شما برای رسیدن به خواسته های شان دارند.
این خواسته ها می تواند شامل درخواست برای بیشتر ماندن در خارج از خانه، مهمانی رفتن با دوستان، پوشیدن فلان لباس یا خرید فان مدل شلوار باشد.
بهتر است ابتدا به خوبی به حرف فرزندتان گوش دهید. با این کار او چنین تصور نخواهد کرد که شما والدی مستبد و خودرأی هستید که به نظر دیگران توجهی ندارید.
سپس تمامی جوانب را به صورت منطقی برآورد کنید و قانونی را وضع کنید که متناسب با نیازهای رشدی نوجوان، بافت خانوادگی و نیازهای هر دوی شماست.
به عنوان مثال برای مشخص کردن زمان بازگشت به خانه، توصیه می کنم که همه اعضای خانواده را دور هم جمع و صحبت کنید. قبل از تصمیم گیری، همه عوامل را در نظر بگیرید.
به عنوان مثال اگر بچه ی 9 ساله ی شما بعد از زمان مدرسه مستقیما به خانه بر می گردد، نوجوان 14 ساله نیاز به زمان بیشتری برای بودن با دوستان دارد و لازم است به این نکته توجه کنید.
بعد از وضع قوانینی که در آن حقوق همه لحاظ شده، مقتدر باشید و سرپیچی از قوانین را به سادگی نپذیرید.
گفت وگو را با ساده ترین جمله ها شروع کنید.
اگر مساله ای وجود دارد که لازم است در مورد ان با نوجوان تان صحبت کنید، به جای این پا و آن پا کردن و خوردن مدام حرف های تان، خودتان باشید و شروع به صحبت کنید.
با ساده ترین جمله ها، مکالمه تان را شروع کنید. به طور مثال بگویید: چه خبر؟، امروز چطور بود؟ مدرسه چه خبر؟
ناهار مدرسه چی بود؟
همین سوال های ساده باعث می شود فرزند شما به تدریج شروع به حرف زدن کند و خیلی از مسائل خود را با شما در میان بگذارد.
بنابراین از سوالات ساده که در حقیقت سیم رابط های رابطه هستند استفاده کنید تا باب گفت و گو باز شود.
از نوجوان تان نظر خواهی کنید.
بهتر است پیش از پرداختن به موضوع اصلی، بستر سازی و مقدمه چینی کنید.
به طور مثال، در مورد مسائل مهم زندگی نوجوان و یا خانواده توقف کنید و یا یکی از اتفاقات پیش آمده اخیر، نظر او را جویا شوید.
با این کار، نوجوان در می یابد که شما برای او هویتی مستقل قایل شده اید و این دقیقا همان چیزی است که هر نوجوانی آرزویش را دارد.
سپس به تدریج گفت و گو را به سمت موضوعی که تمایل دارید هدایت و در مورد آن بحث کنید.
بدین طریق شما خواهید توانست فضای دوستانه ای را بر روابط خود و نوجوان تان حاکم و او را به گفت و گو در مورد مسایلش تشویق کنید.
گفت و گو را با نیش و کنایه و برچسب شروع نکنید.
اولین قدم برای نتیجه دادن یک بحث، این است که به شخصیت طرف مقابل تان احترام بگذارید.
این نکته به منظور ایجاد یک مذاکره ی سازنده در برخورد با نوجوان بسیار ضروری تر است چرا که سن نوجوانی با حساسیت و شکنندگی روحی بیشتری همراه است.
نواجوانان به اقتضاء شرایط روانی، هورمونی و روحی خود، تکانشی تر هستند و شروع گفت و گو با جملاتی مثل ” اصن معلومه از صبح کجایی؟
می خواهی آبروی خودت و ما را ببری! ” احتمال پرخاش، دروغ و جواب های سربالا را افزایش می دهد.
بهتر است صحبت های خود را با سوال هایی کلی آغاز کنید تا بحث به تدریج شروع شود. به طور مثال بگویید: خب، امروز چه کارها کردی؟! یا از دوستانت چه خبر؟!
اگر والدی شنوا و غیرسرزنش گر باشید، دیگر دلیلی وجود ندارد که نجووانتان با شما حرف نزند و یا به تلفن موبایل، دوستان و اینترنت متوسل شود.
گوش شنوای صحبت های نوجوان باشید.
در صورتی که موفق به ارتباط با نوجوان تان شدید، در این مرحله توصیه می شود تا آن جا که ممکن است اظهار نظر و دیدگاه خود را بیان نکنید.
بیشترین چیزی که لازم دارید ان است که فقط و فقط به حرف های او گوش کنید.
بهتر است هر از گاهی با بیان عباراتی مانند بله یا متوجه منظورت شدم، به او اطمینان دهید که سرو پا گوش هستید.
در خلال گوش دادن، با طرح سوالاتی در مورد گفته های نوجوان، او را به بیان دقیق تر مساله اش تشویق کنید و خود نیز به این اطمینان برسید که حرف های او را به طور کامل متوجه شده اید.
اگر بتوانید این مرحله را به خوبی اجرا کنید، بیش از نیمی از مساله را حل کرده اید.
گوش دادن فعالانه برای والدینی که غالبا به نصیحت، توصیه و راه حل دهی عادت کرده اند، دشوار و نیازمند تمرین است.
تصمیم گیری را به عهده خودش بگذارید.
اگر گمان می کنید نتیجه گفتگو رضایت بخش بوده است بهتر است پس از بیان دلایل و توجیه نوجوان، تصمیم گیری را به خود او واگذار کنید.
قرار نیست در تمامی موقعیت ها شما حل کننده ی مسایل باشید.
بنابراین قدرت نیروهای درونی نوجوان تان را به او یادآوری کنید، استعدادها و شایستگی هایش را به رخ او بکشید و به او بگویید که در هر شرایطی پشتیبان و یاور او خواهید بود.
در نهایت این فرزندتان است که تصمیم نهایی را می گیرد و شما حامی او خواهید بود.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
بپذیرید که نوجوان تان فردی مستقل است.
در بسیاری از موارد، ممکن است رفتارهایی مانند سیگار کشیدن، دوستان ناباب و تیپ های عجیب و غریب نوجوان را تهدیدی برای آبروی خود تلقی کنید.
این باور به شما اجازه نخواهد داد که هویت مستقل فرزندتان را درک کنید و به مشکلات شخصی او احترام بگذارید.
اگرچه رفتارهای هر فرد از اعضای خانواده بر کل سیستم، اثر گذار است اما تا وقتی که نوجوان احساس کند در حال کنترل کردن او و رفتارهایش هستید، با شما همکاری نخواهد داشت.
به او بفهمانید که نگران خودش هستید و قصدتان کمک است. سپس برایش این حق انتخاب را قایل شوید که از شما تقاضای کمک کند یا نکند.
به عنوان مثال ممکن است بگویید “چند وقتیه تو خودتی. نمی دونم چه موضوعی پیش آمده اما می توانی برای هر نوع کمکی روی من حساب کنی”.
در گفت و گوی بی حاصل چگونه رفتار کنیم؟
اگر نتیجه مساعدی از گفتگو حاصل نشد، ممکن است نوجوان عصبی و بداخلاق شده و رفتار تندی با شما داشته باشد.
در این شرایط اگر چه ممکن است شما نیز عصبانی و برافروخته شوید، اما لازم است به خودتان مسلط باشید و این رفتار او را راهی برای ابراز هیجاناتش تعریف کنید.
سعی کنید به سردرگمی و عصبانیت او دامن نزنید و یا دهان به دهانش نشوید تا در موقعیتی مناسب تر گفت و گویی ثمر بخش را پیگیری کنید.
نویسنده : کودک و نوجوان
کاردرمانی چیست؟
کار درمانی یکی از گرایش های پرطرفدار رشته ی پزشکی و توانبخشی است.
این علم که با افراد توانیاب سر و کار دارد عبارت است از هنر استفاده از فعالیت های هدفمند درمانی، در جهت مشغول ساختن ذهن، روان و جسم فرد توانیاب، برای کاهش اثرات مشکل، افزایش توانمندی فردی و رشد استقلال.
به عنوان مثال فردی که دچار سکته مغزی می شود با توجه به سطح ضایعه ای که در مغز اتفاق می افتد برخی مهارت های حرکتی و کلامی اش را از دست می دهد.
این اختلالات باعث می شود فرد در انجام فعالیت های روزانه، وظایف شغلی، ارتباطات روزمره خانوادگی و مسایل اجتماعی دچارمحدودیت و وابستگی هایی شود.
مجموعه این عوامل می تواند باعث بروز مشکلاتی دیگر از جمله از دست دادن اعتماد به نفس و افسردگی در فرد شود.
در این شرایط کار درمانی می تواند از طریق انجام فعالیت هایی در سه بخش روانی، جسمی و ذهنی، به بهبود شرایط فرد و بازگشت به زندگی عادی کمک کند.
تفاوت کار درمانی با فیزیوتراپی
کاردرمانی خود به دو شاخه ی کلی و وسیع ( جسمانی و روانی ) تقسیم می شود.
که خود این دو شاخه نیز به چندین شاخه ی دیگر مرتبط هستند (مانند ارتوپدی و نرولوژیک برای شاخه جسمانی و ذهنی و روان برای شاخه ی روانی).
در حقیقت کاردرمانی نسبت به فیزیوتراپی بسیار وسیع تر است.
همچنین در حالیکه فیزیوتراپی با استفاده از روش های مکانیکی به افزایش توانایی جسمی فرد می پردازد، کار درمانی هدفی متفاوت دارد.
می توان گفت کاردرمانی هنر و علم استفاده از فعالیت های هدفمند درمانی، در جهت مشغول ساختن ذهن، روان و جسم فرد توانیاب، برای افزایش هر چه بیشتر استقلال و توانمندی اوست.
همچنین کاردرمانگر نیازمند خلاقیت زیادی در اجرای تکنیک های فعال کننده ی جسم و روان به طور همزان است.
در حالیکه فیزیوتراپیست به انجام فعالیت های کاملا مکانیکی می پردازد و نیازمند خلاقیت نیست.
کاردرمانی مناسب چه افرادی است؟
کار درمانی می تواند برای گروه های مختلفی از افراد از سنین کودکی تا پیری مورد استفاده قرار گیرد.
به طور کلی، می توان گفت طیف وسیعی از افراد که وجه مشترک همه ی آن ها نیاز به دریافت خدمات بازتوانی جسمی یا روانی هستند می توانند از کار درمانی استفاده کنند.
این گروه ها عبارتند از :
- سوختگی ها
- تجربه ی تصادف، سانحه و بیماری
- افراد دارای مشکلات رفتاری ( شب ادراری ، اضطراب جدایی و… )
- تاخیر های حرکتی و رشدی مانند تاخیر در راه رفتن و گردن گرفتن
- افراد آسیب دیده مغز و نخاع
- افراد دچار شده به مشکلات پس از جراحی
- بیماران مغز و اعصاب ( سکته مغزی، ام اس و… )
- بیماری ها و سندرم های مادر زادی ( فلج مغزی ، سندرم داون و … )
- افراد دارای مشکلات یادگیری
- اختلال توجه و تمرکز ( ADHD)
- ناتوانی های پس از شکستگی و آسیب های ارتوپدی
- افزایش توانمندی ها پس از قطع عضو
- آسیب های شدید دست
- تعویض مفصل و روماتیسم مفصلی
- اختلالات حسی
کودکان و کاردرمانی
خدمات کاردرمانی در حل مسایل دو دسته از کودکان بسیار مفید است.
الف) کودکان دارای مشکلات جسمی
کودکان دارای اختلالاتی از جمله فلج مغزی، دیستروفی عضلانی، سندروم داون، مشکلات تاخیری تعادلی، عوارض ناشی از تشنج، تاخیرهای حرکتی، اختلالات و بیماری های عصبی عضلانی می توانند از کاردرمانی استفاده کنند.
همچنین اصلاح الگوی حرکتی نادرست، عوارض حرکتی در اثر بیماری های متابولیک، دررفتگی مادرزادی ران، هیپوتونی، تورتیکولی(کجی مادرزادی گردن) و… مشمول استفاده از خدمات کاردرمانی کودک می شوند.
ب) کودکان دارای مشکلات روانی
به علت گستردگی اختلالات ذهنی کودک، شاخه ذهن یا mental نیز به عنوان زیر مجموعه ای از شاخه روان به صورت جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد.
کودکانی که به خدماتکاردرمانی ذهنی نیاز دارند ممکن است دچار اختلالاتی نظیر کم توانی ذهنی، اتیسم، اختلالات رفتاری، یادگیری، مشکلات حافظه، مشکلات نوشتاری، تاخیرهای رشدی، مشکلات درکی شناختی و بینایی شنیداری باشند.
در طی تمرینات کاردرمانی ممکن است نیاز باشد به هر دو حیطه ی ذهن و جسم به طور همزمان پرداخته شود.
به عنوان مثال کودک فلج مغزی که دچار اختلال در راه رفتن نیز هست، مشکلات ذهنی را نیز به همراه دارند که لازم است مدنظر قرار داده شود.
چگونه متوجه نیاز کودک به کاردرمانی شویم؟
همزمان با رشد کودک، مهارت های مختلفی نیز در او رشد می کند. این مهارت ها در 5 دسته ی کلی قابل بررسی هستند:
مهارت های حرکتی درشت مانند نشستن، ایستادن، راه رفتن، دویدن، حفظ تعادل و تغییر وضعیت که انجام آن ها نیازمند استفاده از دسته ی بزرگی از عضلات است.
مهارت های حرکتی ریز:
مانند توانایی کودک در استفاده از دست ها برای اینکه بتواند غذا بخورد، نقاشی کند، لباس بپوشد، بازی کند، بنویسد و کارهای بسیار دیگری را انجام دهد.
مهارت های زبانی :
منظور از این مهارت ها، توانایی کودک استفاده از زبان بدن و ادا و اشاره، برقراری ارتباط با دیگران درک محتوای صحبت آن هاست.
مهارت های شناختی:
مهارت های تفکر شامل یادگیری، درک، حل مسأله، استدلال و یادآوری جز این دسته از مهارت ها هستند.
مهارت های اجتماعی:
تعامل با همسالان، داشتن روابط با خانواده، دوستان و معلمان، مشارکت و پاسخ دهی به احساسات دیگران.
اگر چه ممکن است برخی کودکان کمی زودتر یا دیرتر از سایر همسن و سال هایشان در یک یا چند مولفه رشد کنند.
اما تاخیر غیر عادی در هر یک از این پنج مولفه نشان دهنده ی آن است که باید به متخصص کاردرمانی کودک مراجعه شود.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
تاخیر رشدی چگونه تشخیص داده می شود؟
به طور کلی تشخیص تاخیر رشدی در کودکان کار چندان ساده ای نیست و نیازمند انجام دو دسته ارزیابی می باشد.
در مرحله ی اول لازم است که پزشک و یا کاردرمانگر، غربالگری رشدی را انجام داده و بگوید که آیا کودک تان مهارت های پایه را یاد گرفته است یا خیر.
به این منظور ممکن است پزشک از شما سوالاتی بپرسد، در حین تست با کودک شما صحبت و بازی کند تا ببیند او چگونه یاد می گیرد، صحبت می کند، رفتار می کند و حرکت می کند.
در صورتی که کودک درای نوعی از تاخیر رشدی تشخیص داده شود، برای اطمینان بیشتر لازم است شما به متخصص دیگری به منظور ارزیابی رشدی ارجاع داده شوید.
ارزیابی رشدی، در حقیقت سنجش دقیق و همه جانبه ی مهارت های کودک است و باید توسط یک متخصص آموزش دیده و مجرب مثل کاردرمانگر انجام شود.
نتایج ارزیابی رشدی مشخص کننده ی آن است که آیا کودک نیاز به خدمات مداخله ای به هنگام و یا یک برنامه درمانی دارد یا خیر.
به عنوان مثال ممکن است نیاز باشد کودک مداخلاتی گفتار درمانی، کاردرمانی و یا یکپارچگی حسی دریافت کند.
به علاوه اگر ناتوانی های دیگری وجود داشته باشد، درمان پزشکی و جراحی نیز ممکن است برای اداره این شرایط تجویز شود.
یک دقیقه با والدین
بسیاری از والدین دارای کودک توانیاب جسمی یا ذهنی ممکن است به دلیل نپذیرفتن مساله، احساس ناکامی و یا خجالت، از مراجعه ی به هنگام جهت درمان و بهبود شرایط فرزندشان خودداری کنند.
واقعیت آن است که عدم مراجعه ی به هنگام می تواند در تثبیت تاخیرهای رشدی، ناتوانی حرکتی کودک و یا عود ناتوانی های ذهنی او بسیار اثرگذار باشد.
بر اساس مشاهدات انجام شده، این کودکان غالبا در مدرسه و ارتباط با همسالان نیز با مشکلاتی از جمله عدم پیشرفت تحصیلی، طرد و یا اخراج از مدرسه مواجه می شوند و این چرخه منجر به چندبرابر شدن مشکلات خواهد شد.
امروزه مراکز کار درمانی به صورت تخصصی به ارایه ی خدمات در سطح شهر و حتی منازل می پردازند.
بنابراین توصیه می شود با استفاده ی هرچه سریع تر از این خدمات، فرایند کنترل مساله ی فرزندتان را به دست بگیرید و از پیشرفت مشکل پیشگیری کنید.
نویسنده : کودک و نوجوان
استراتژی هایی برای کمک به رشد مهارت های مربوط به هوش اجتماعی خودتان
افراد دارای هوش اجتماعی می توانند نسبت به نحوه درک افراد مطلع باشند.
به صورت حسّی بدانند که در موقعیت های اجتماعی چه چیزی بگویند، و حتی در جاهایی که ازدحام جمعیت وجود دارد، دارای اعتماد بنفس مناسبی باشند.
نظریه هوش اجتماعی برای اولین بار در سال 1920 و توسط یک روانشناس آمریکایی به اسم ادوارد تورندایک[1] مطرح شد.
وی هوش اجتماعی را به صورت “توانایی شناخت و مدیریت مردان و زنان و پسرها و دختران و داشتن اقدامات عقلایی در روابط انسانی” تعریف کرد.
هیچ شخصی به صورت یک فرد دارای هوش اجتماعی متولد نمی شود. در مقابل، این مورد شامل مجموعه ای از مهارت ها می باشد که افراد در طول زمان یاد می گیرند.
[1] Edward Thorndike
علائم هوش اجتماعی
افراد دارای هوش اجتماعی یک سری ویژگی های اصلی دارند که در هنگام ارتباط برقرار کردن با سایر افراد به آنها کمک می کند. این موارد عبارتند از:
گوش دادن مفید:
شخصی که دارای هوش اجتماعی می باشد، فقط به منظور جواب گفتن گوش نمی کند، بلکه به صورت واقعی و با تمام حواس خودش به موارد بیان شده توسط یک فرد دیگر گوش می کند.
سایر افراد در هنگام مکالمه با این افراد، احساس شناخته شدن و ارتباط برقرار کردن پیدا می کنند.
مهارت های مکالمه ای:
آیا تا به حال شخصی را دیده اید که به صورت مناسبی با سایر افراد ارتباط برقرار می کند؟
آنها دارای یک سری مهارت های مکالمه ای هستند که باعث می شود توانایی مناسبی برای بحث کردن با هر شخصی داشته باشند.
آنها در مکالمات خودشان با ادب، شایسته، شوخ طبع و صادق هستند و می توانند جزئیات موارد بیان شده توسط سایر افراد را به یاد بیاورند که باعث می شود مکالمه صورت گرفته معنادار باشد.
مدیریت شهرت:
افراد دارای هوش اجتماعی، عقیده ای را که در افراد ایجاد می کنند را در نظر می گیرند.
مدیریت شهرت که به عنوان یکی از پیچیده ترین مولفه های هوش اجتماعی در نظر گرفته می شود، نیاز به یک توازن دقیق و محتاطانه دارد
– یک شخص باید به صورت متفکرانه یک عقیده ای را در فرد دیگری ایجاد کند و همزمان یک فرد قابل اعتمادی باشد.
عدم بحث و مشاجره:
شخصی که دارای هوش اجتماعی می باشد، مطلع است که جر و بحث کردن یا به اثبات رساندن یک مورد از طریق ایجاد یک احساس بد در یک فرد دیگر، روش مورد استفاده و مورد دلخواه آنها نمی باشد.
آنها بیدرنگ و بلافاصله ایده های سایر افراد را رد نمی کنند، بلکه با یک ذهن باز و به دقت به صحبت های وی گوش می کنند – حتی در صورتی که وی به صورت شخصی با ایده مطرح شده مخالف باشد.
چگونه می توان هوش اجتماعی را رشد داد
در حالی که برخی از افراد بدون هیچ نوع تلاشی هوش اجتماعی خودشان را افزایش می دهند، ولی سایر افراد باید تلاش بیشتری برای افزایش هوش اجتماعی شان انجام بدهند.
خوشبختانه، استراتژی های خاص می توانند به فرد کمک کنند تا مهارت های اجتماعی را ایجاد بکند. تکنیک هایی که برای رشد هوش اجتماعی شما می توانند مفید باشند عبارتند از:
داشتن یک توجه مناسب نسبت به موارد (و افراد) موجود در اطراف خودتان.
افراد دارای هوش اجتماعی، افراد مشاهده کننده ای می باشند و به راهنماهای اجتماعی دقیقی که در اطرافشان وجود دارد، توجه می کنند.
در صورتی که فکر می کنید یک شخص موجود در زندگی شما مهارت های مردمی و اجتماعی زیادی دارد، به نحوه تعامل وی با سایر افراد توجه کنید.
بر روی افزایش هوش عاطفی خودتان تلاش کنید.
هر چند که هوش عاطفی شبیه به هوش اجتماعی می باشد، ولی بیشتر در رابطه با نحوه کنترل احساسات خودتان و نحوه همدلی کردن شما با سایر افراد می باشد.
این هوش به شناخت زمانی که شما یک عاطفه و احساسی را تجربه می کنید – که به شما کمک خواهد کرد تا عواطف موجود در سایر افراد را هم بشناسید
– و تنظیم کردن آنها به صورت مناسب نیاز دارد.
یک فرد دارای هوش عاطفی می تواند احساسات منفی ، همانند احساس ناکامی یا عصبانیت، را در هنگام قرار گرفتن در یک مجموعه اجتمای شناسایی و کنترل کند.
احترام گذاشتن به تفاوت های فرهنگی.
هر چقدر شما بیشتر منتظر و پذیرای تفاوت های فرهنگی باشید، می توانید شناخت بهتری نسبت به آنها به دست بیاورید.
هر چند که اکثر افراد مهارت های خودشان را از خانواده، دوستان و جامعه اطراف خودشان یاد می گیرند.
ولی یک فرد دارای هوش اجتماعی به این شناخت دست پیدا می کند که سایر افراد بر اساس نحوه تربیتی که داشته اند، می توانند واکنش ها و فرهنگ های متفاوتی داشته باشند.
تمرین کردن گوش دادن به صورت فعال.
با کار کردن بر روی مهارت های ارتباطی خودتان – که به گوش دادن فعال نیاز دارد – هوش اجتماعی خودتان را افزایش دهید.
در هنگام صحبت کردن یک فرد هیچ گونه اختلالی ایجاد نکنید. قبل از پاسخ دادن، به صحبت هایی که یک فرد بیان می کند با دقت گوش کنید.
به انعطاف های موجود در صحبت های سایر افراد گوش کنید، چرا که این مورد می تواند معنای واقعی مورد نظر آنها را بیان کنید.
از افراد مهمی که در زندگیتان قرار دارند، قدردانی کنید.
افراد دارای هوش اجتماعی روابط عمیقی با افرادی دارند که برای آنها مهم هستند. به احساسات همسر، فرزند، دوستان، همکاران و سایر افراد مرتبط با خودتان توجه کنید
. در صورتی که نسبت به افراد صمیمی موجود در زندگی خودتان بی توجه باشید، شما نخواهید توانست که ارتباط مناسبی با سایر افراد برقرار کنید.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
توصیه ای برای داشتن یک زندگی بهتر
به دست آوردن و ماهر شدن در هوش اجتماعی به راحتی امکان پذیر نمی باشد – در صورتی که آسان بود، حتی در یک مهمانی ساده هم یک مکالمه ناشیانه و زشتی صورت نمی گرفت.
با این وجود، کار کردن بر روی هوش اجتماعی می تواند منجر به دستیابی به یک زندگی غنی تر و ارزشمندتر شود – یا حداقل اینکه برای پیدا کردن دوستان جدید، به زمان کمتری نیاز خواهید داشت.
در مورد موقعیت های اجتماعی مطالعه کنید. به کارهایی که افراد به صورت مناسب و صحیحی انجام می دهند توجه کنید و از بروز اشتباه خودتان اجتناب کنید.
بعد از آن، در مورد کار متفاوتی که در موقعیت اجتماعی بعدی خودتان می خواهید انجام بدهید، تامل کنید.
به صورت فعال، مهارت های اجتماعی خودتان را بهبود بدهید و به یاد داشته باشید که شما در برخی مواقع شکست خواهید خورد. از شکست خودتان پلی برای پیروزی بسازید.
نویسنده: امی مورین[1]– مترجم : کودک و نوجوان
آخرین به روز رسانی: 22 می 2018
[1] Amy Morin, LCSW
رشد جنسی در کودکان 4 تا 6 ساله
اکثر کودکان از سن 4 سالگی به مهدکودک فرستاده می شوند. جایی که در آن با قوانین رفتاری، معیارهای جدید و ارزش های گروهی آشنا می شوند.
اگر چه ممکن بود کودک در سنین پایین تر با نگاه کردن به آلت تناسلی خود و دیگران و یا لمس آن با توبیخی از جانب والدین روبه رو نشود، اما در محیط مدرسه این چنین نیست.
انجام این کار در محیط مدرسه با برخورد جدی مسئولین روبه رو میشود و به همین دلیل کودک با ورد به سن مهد کودک، معمولا این قبیل رفتارها و بازی های جنسی را در جاهای دنج، خلوت و دور از چشم والدین انجام خواهد داد.
این سن شروع شکل گیری خجالت در کودکان است. همانند تغییرات رشدی دیگر، رشد دستگاه تناسلی نیز در این دوره بیشتر می شود و کودکان شروع به طرح سوالات زیادی در خصوص زاد و ولد می کنند.
مامان، بچه از کجا اومده؟
دقیقا در همین سن کودک با مطرح کردن سوالات زیادی در مورد زاد و ولد، دوران حاملگی و چگونگی به دنیا آمدن بچه، بزرگترها را غافل گیر می کند.
لازم است بدانید که سوالات کودک در این زمینه هیچ ربطی به احساسات جنسی او ندارد. در واقع این خود ما هستیم که با ربط دادن این سوالات به مسایل جنسی، در پاسخ به کودکان دچار مشکل می شویم.
نکته ی مهم در این پاسخ دهی چیست؟ آنچه مهم است آن است که اگر به سوالات کودک در این سنین اهمیت داده نشود، او خواهد آموخت که در مورد این مسایل سکوت کند و چیزی به زبان نیاورد.
بنابراین در ادامه، احتمال طرح سوالات کودک با شما کم خواهد شد و او برای به دست آوردن اطلاعات به منابع دیگر روی خواهد آورد.
بر اساس تحقیقات انجام شده، علی رغم تلاش ما برای انتقال دقیق اطلاعات جنسی به فرزندمان، او درکی متناسب با ویژگی های رشد شناختی خودش خواهد داشت.
به عنوان مثال کودک زیر 7 سال به دلیل تفکر عینی و خودمحورانه، ممکن است تخمک را چیزی مانند تخم مرغ تصور کند و یا نتواند وجود نداشتن قبل از تولد را بپذیرد.
کودک 7ساله، مامان من عاشق شدم!
سن6 تا 8 سالگی را می توان دوران نامرئی میل جنسی نامید. د این سن نسبت به سال های قبل دکتربازی، ور رفتن با خود و دیگران کمتر می شود و کودک توجه به دیگران را آغاز می کند.
معمولا در این سن است که ممکن است فرزندتان بگوید در مدرسه عاشق دختر یا پسری شده است.
عاشق شدن در سنین زیر 6 سال به معنای احساس دوستی عمیق با یک فرد است اما در سن 6 تا 8 سالگی کمی فراتر رفته و در قالب بغل گرفتن و رفتارهای جسمی بیشتر نمود پیدا می کند.
باید به این نکته توجه داشته باشیم که عاشق شدن های کودکانه ارتباطی با تمایلات جنسی کودک ندارند و تمایل شدید او به گسترش روابط اجتماعی و پیدا کردن دوست را می رساند.
ممکن است در این سن با این مساله مواجه شوید که کودک سوالات جنسی کمتری می پرسد و یا بای های جنسی کمتری انجام می دهد.
در این زمینه بررسی ها نشان دهنده ی آن است که کودک با ورود به مدرسه توجه بیشتری به معیارهای اجتماعی نشان می دهد.
به همین دلیل میزان بازی های جنسی او در ملآ عام کاهش یاقته و تمایل او به کشف محیط و تحلیل اطراف، شدیدت می شود.
بخاطر داشته باشید که در این سن، کودک شما فاقد تفکر ذهنی و انتزاعی است. بنابراین باز هم گفته های شما را با توجه به دنیای ذهنی خود درک می کند.
به همین دلیل بسار مهم است که اگردر مورد مسایل جنسی برای او توضیحی ارایه می شود، از او بخواهید تا آنچه را درک کرده برای تان بیان کند و در صورت لزوم به تردیدهای او مجددا پاسخ دهید.
8 تا 10 سال و جرقه های بلوغ
بر خلاف دوسال قبلی زندگی، در این دوره عشق ورزیدن به همراه تمایل زیاد به تماس جسمانی و کنجکاوی های جنسی آغاز می شود.
در این سن کودکان عاشق می شوند و تمایل دارند تا روبه روی هم بنشینند، دست یکدیگر را بگیرند، همدیگر را بغل کنند و از این تماس ها احساس هیجان شدیدی خواهند داشت.
در این دوره بازی های جنسی با غیر همجنس ها بیشتر می شود و با آنچه قبلا تحت عنوان دکتر بازی و به منظور کشف تن انجام می شود، متقاوت است.
کودکان در این سن گفت و گوهای متفاوتی بین دوستان هم جنس و غیر همجنس خود شکل می دهند و ممکن است خودارضایی نیز در آن ها آغاز شود.
با رشد تفکر منطقی، اکنون کودک می تواند داستان زاد و ولد را به خوبی تصویرسازی کند هرچند ممکن است هنوز در درک دقیق فرایند حاملگی مشکل داشته باشد.
در حوالی سن 9 سالگی است که علایم بلوغ در کودکان ظاهر می شود و نشان از ورود آن ها به مرحله ی رشدی جدیدتر و پرچالش تری دارد.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
10 تا 12 سالگی و چالش های بلوغ
در این سنین، نخستین گام های بلوغ برداشته می شود. کودکان با تغیرات قابل توجهی در رفتار، احساسات و ویژگی های جسمی خود مواجه می شوند و تمایلات جنسی در آن ها رشد می کند.
ممکن است فرزندتان در این سن، به فیلم های جنسی، مکالمات جنسی و یا مشاهده ی سکس بپردازد و تمایل به مشاهده ی ارتباط جنسی افراد بزرگسال داشته باشد.
تمامی این موارد حاکی از آن است که کودک شما به مرحله ی جدیدتری از رشد وارد شده که نیاز به آگاهی های فراوان دارد.
یقینا در این بازه ی سنی، فرزندتان ارتباط با غیرهمجنس را آغاز می کند. باتوجه به ویژگی های فرهنگی و خانوادگی، ممکن است او به راحتی در مورد پیدا کردن دوست دختر یا دوست پسر با شما صحبت کند یا آن را مخفی نگه دارد.
آنچه لازم است بدانید این است که تمایل به ارتباط با غیر همجنس ویژگی اساسی این مرحله از رشد است.
دوست دختر و دوست پسر، والدین چگونه برخورد کنند؟
اگرچه ممکن است فرزند نوجوان شما اقدامی به منظور برقراری ارتباط جنسی کامل نداشته باشد، اما باتوجه به شرایط دوران بلوغ، اقدام به برقراری روابطیبا غیرهمجنس خواهد کرد.
به عنوان پدر یا مادر ممکن است پذیرش این مساله تا حدودی برای مان سخت باشد اما واقعیت آن است که نوجوانان در این سن، بیش از پند و اندرز و نصایح مشفقانه نیاز به گفت و گوی موثر با ما دارند.
بهتر است با فرزندتان به گفت و گو بنشینید. در گفت و گویی دوستانه او را تشویق کنید تا در مورد دغدغه ها و نگرانی هایش صحبت کند.
با او در مورد ارزش ها و هنجارهایش صحبت کنید. اینکه دوست دارد چگونه فردی باشد و چه چیزهایی برایش با اهمیت است.
باتوجه به اینکه نوجوانی زمان شکل گیری هویت در فرد است، این صحبت ها به فرزندتان کمک خواهد کرد تا از ارزش ها، باید ها و نباید های خود آگاه شود، ارتباطاتش را به گونه ای موثر و کارآمد مدیریت کند و از آسیب های احتمالی تا حد امکان در امان باشد.
نویسنده : کودک و نوجوان
به عنوان والد شاید تاکنون در تربیت فرزندتان با مسائلی مواجه شده اید که تا حدودی سردرگم کننده و مبهم هستند.
فرزندتان بزرگ می شود و به موازات تغییرات سنی، سوالات جدیدی از شما می پرسد. پرسش هایی که در بسیاری از مواقع پاسخی برای آن ها ندارید.
در برخی موارد کودکان آغاز کننده ی بازی هایی هستند که ممکن است نگران کننده باشند.
او ممکن است دور از چشم شما و در اتاقی دیگر به اندام های جنسی اش دست بزند، با کودکی از جنس مخالف خود بازی دکتر بازی را ره بیندازد،.
در مقابل جمع لخت شود و بازی هایی از این قبیل که ممکن است شما آن ها را هنجار شکنانه و یا زشت بدانید.
به عنوان یک والد ضروری است تا آگهی های تان در مورد تمایلات جنسی کودک و مراحل رشد جنسی کودکان را ارتقا دهید.
در این صورت خواهید توانست در وضعیت های مبهم و یا نگران کننده بهتر عمل کنید.
آیا کودکان تمایلات جنسی دارند؟
سال های زیادی وجود تمایلات جنسی در کودکان انکار می شد چرا که کودکان رفتارهایی از قبیل هم آغوشی و ارضا شدن نشان نمی دهند.
بر این اساس تصور غالب آن بود که کودکان فاقد احساسات جنسی هستند.
اما اگر با دیدگاهی وسیع تر به مساله نگاه کنیم، مسائل جنسی حیطه ی وسیع تری را در برگرفته و مواردی مثل نگاه کردن به بدن یکدیگر، لمس کردن، دست زدن به آلت تناسلی خود یا دیگران، ، بوسیدن یکدیگر و دکتر بازی را شامل می شوند.
لازم است بدانید تمامی این رفتارها می توانند منجر به ایجاد هیجاناتی در دستگاه تناسلی شوند و کودکان نیز می توانند تمامی این رفتارها را داشته و دچار هیجانات جنسی شوند.
آیا هیجانات جنسی کودکان و بزرگسالان از یک جنس هستند؟
کودکان در بازه ی سنی قبل از بلوغ از ارتباط بین رفتار جنسی و ارضای جنسی بی اطلاع اند. به عبارت دیگر رفتارهای جنسی در کودکان به قصد ارضای جنسی انجام نمی شود.
ممکن است بپرسید اگر کودکان قصد تقلید از بزرگسالان و تجربه ی هیجانات جنسی آن ها را ندارند پس به چه دلیل به اندام های تناسلی خود و دیگران دست می زنند؟
دکتر بازی می کنند و یا بازی های جنسی راه می اندازند؟
بر اساس پژوهش های حوزه ی تربیت جنسی کودک، کودکان رفتارهای ذکر شده را با هدف اکتشاف تن خود و در ادامه اکتشاف تن فردی دیگر انجام می دهند.
تمایل به کشف کردن، کشش های جسمانی و هیجانی درکودکان پدید می آورد که با هیجانات بازی های دیگر مثل قایم باشک متفاوت هستند.
اما نمی توان گفت کودکان به دنبال لذت طلبی جنسی هتند چرا که تا قبل از سیدن به سن بلوغ، ارتباط بین رفتار جنسی و ارضا شدن برای آن ها نامفهوم است.
تا بدین جای بحث می توان گفت، کودکان نیز مانند بزرگسالان به رفتارهای جنسی دست می زنند اما رفتارها در آنان بخشی از مراحل رشد جنسی آن ها ست که با هدف اکتشاف تن انجام می شود.
کودکم برای اولین بار به آلت جنسی خود دست زده!!
وقتی کودک برای اولین بار، آلت جنسی خود را لمس می کند، ممکن است والدینش را با دشواری های مواجه کند و یا سوالاتی را به ذهن تان بیاورد.
آیا باید این عادت را در فرزندم عوض کنم؟ چرا بچه ی من بی ادب شده؟ آیا این رفتار برای فرزندم خطری دارد؟ از این رفتار رد شوم یا با آن برخورد کنم؟
در مقابل طیف وسیعی از سوالات ایجاد شده در این خصوص باید گفت، چگونگی واکنش شما به این مساله تا حدود زیادی وابسته به سبک تربیت شخصی خود شماست.
نکته ی اساسی آن است که وقتی کودک از لمس آلت تنالسی خود احساس خوبی به دست می آورد.
احساسی که نه تنها بد نیست بلکه نشان دهنده ی رشد جنسی اوست، از انجام هرگونه رفتار بازدارنده پرهیز کنید.
رفتار بازدارنده ی والدین به منظور ترک این عادت در کودک، می تواند در او احساس تقصیر ایجاد کند. در حای که کودک این کار را با هدف اکتشاف تن خود انجام داده است.
این احساس تقصیر می تواند تا سنین بزرگسالی نیز در فرد باقی بماند به نحوی که دست زدن به آلت تناسلی همواره احساس ناخوشایند گناه را در فرد زنده کند و رفتارهای جنسی او را مختل کند.
رفتارهای جنسی کودک در سنین مختلف
همان طور که کودک در مراحل مختلف رشدی از جهات جسمی، عاطفی، اجتماعی و شناختی متحول می شود، رشد جنسی نیز برای او اتفاق می افتد و دارای مراحل مخصوص به خود است که در ادامه به توضیح آن ها خواهیم پرداخت.
- تولد تا دوسالگی: کودکان تازه متولد شده تا سن دوسالگی به تدریج می توانند به اندام های خود دست بزنند و از این کار احساس لذت کنند.
در این بازه سنی زبان باز نکردن کودک و فعالیت های حرکتی کم در او باعث می شود تا والدین با چالش های جنسی زیادی مواجه نشوند.
آنچه در این زمان اهمیت دارد، نوازش و تامین به موقع و مداوم نیازهای جسمی و روانی کودک است که بر رشد جنسی او تاثیر خواهد گذاشت.
- دو تا چهار سالگی، دوره ی چالش و اکتشاف
در این سن کودک سوالات زیادی در مورد نحوه ی تشخیص دختر یا پسر بودن می پرسند.
آن ها به دنبال تکمیل درک خود از جنسیت هستند و بخش اصلی هویت جنسی آن ها نیز در همین زمان شکل خواهد گرفت.
دقیقا در همین سن است که کودک تان بازی های جنسی، جلب توجه به اندام خود و دیگران را آغاز می کند و برای شما نگرانی هایی ایجاد می کند.
چالش برانگیز تر آن که به دلیل رشد زبان، به زبان آوردن کلمات زشت نیز شروع می شود و ممکن است کودک بدون توجه به حضور دیگران، در مراسم، مهمانی، مرکز خرید و یا هر جای دیگر کلمات زشت و رکیک را به راحتی به زبان آورد.
دلیل به زبان آوردن حرف های رکیک و زشت توسط کودک چیست؟
در این موقعیت، ممکن است عوامل مختلفی را بررسی کنید، از اطرافیان بخواهید تا در حضور کودک حرف نامناسبی نزنند و به اشکال مختلف سعی در کنترل محیط داشته باشید.
اما چرا این راهکارها معمولا اثربخشی چندانی نخواهد داشت؟
کودکان در این مرحله به دلیل روند تکامل زبانی، متوجه می شوند که هر کلمه و عبارت، اثری دارد. مثلا اگر درخواست نوشیدنی کنی، آن را دریافت می کنی و یا اگر کسی را صدا بزنی او می آید.
بدین ترتیب کودکان در می باند که بیان هر کلمه، با واکنشی در اطرافیان همراه است و کم کم متوجه می شوند که وقتی کلمات ویژه ای را به کار می برند، در بزرگتر ها شوکی ایجاد می کنند.
به این ترتیب به زبان آوردن کلمات زشت آغاز می شود که برای بسیاری از کودکان بازی جالبی است.
به نظر می رسد کودکان با به زبان آوردن کلمات زشت، قصد دارند بزرگترها را تحریک کرده و شاهد واکنش آن ها باشند.
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش دوم)
- کودک اوتیسم و اسباب بازی های کاربردی (بخش اول)
- همه چیز درباره ی گریه ی نوزادان و کودکان
- کاردرمانی اختلال اوتیسم
- کاردرمانی نوزادان و کودکان
راه حل بددهنی کودک چیست؟
باتوجه به توضیحات داده، عامل اصلی تداوم بددهنی کودک، نحوه ی واکنش بزرگتر ها خواهد بود.
به میزانی که بزرگتر ها نسبت به حرف های زشت و رکیک کودک، واکنش کمتری نشان دهند، میزان جذابیت این بازی کمتر خواهد شد.
در نتیجه کودک پس ا مدتی احساس می کند، این بازی شوکی در کسی ایجاد نمی کند و سعی می کند بازی جدیدی برای تجربه ی هیجان کشف کند.
در صورتی که کودک شما بیشتر از 4 سال سن دارد و برای دریافت اطلاعات علمی در خصوص رشد جنسی و شکل گیری هویت جنسی او به دنبال کمک هستید، به ادامه ی مطلب مراجعه کنید.
نویسنده : کودک و نوجوان
