لجبازی کودک دو ساله
لجبازی کودک دو ساله می تواند برای والدین خسته کننده باشد، به خصوص اگر در ملاء عام اتفاق بیفتد. در این مقاله، علت لجبازی کودک دو ساله و نحوه برخورد با آن آورده شده است.
لجبازی کودک می توانند دلایل مختلفی داشته و به شکل های مختلفی بروز پیدا کند اما تمام این شرایط تنها به دلیل تمایل کودک دو ساله برای استقلال می باشد.
لجبازی کودک دو ساله
کودک دو ساله با میل به اتکا به والدین و تمایلشان به استقلال دست و پنجه نرم می کنند. آن ها مشتاق انجام کارها به تنهایی هستند، اما متوجه می شوند که از آن ها انتظار می رود قوانین خاصی را رعایت کنند. دشواری این روند طبیعی می تواند منجر به رفتار نامناسب، ناامیدی، لجبازی و عصبانیت شود.
با پذیرفتن تغییراتی که فرزندتان تجربه می کند و نشان دادن عشق و احترام به او، به فرزندتان کمک می کنید تا با اطمینان از این مرحله سخت عبور کند.
پرت کردن اشیا
بچه ی دوساله ای را تصور کنید که هرچه به دستش می رسد را سریع و بدون فکر پرتاب می کند.
در این موقعیت والدین یا بزرگتر ها که عموما نگران بی نظم شدن خانه، کثیف شدن محیط و یا خراب شدن وسایل اند، ممکن است با صدای بلند فریاد بزنند ” نکن” یا او را تهدید کنند.
در کمال ناباوری آنچه مشاهده می کنید این است که کودک بدون کوچک ترین توجهی مجددا وسیله را پرتاب می کند و همین، آتش خشم شما را بیش از پیش شعله ور می کند.
اکثر والدین بلند می شوند و در حالیکه به شدت عصبانی اند با صدایی بلند تر از قبل فریاد “نکن” سر می دهند و وسیله را به زور از دست بچه می کشند.
کودک نیز که احساس ناکامی و بی توجهی عمیقی را درک کرده با صدای بلند سروع به گریه می کند و به لجبازی و بی نظمی متهم می شود.
کودک لجباز یا والد بی اطلاع ؟
آیا می دانید اکثر کودکان در سن ۲ سالگی تمایل به پرتاب اشیا دارند؟ یا فکر می کنید این فقط کودک ۲ ساله ی شماست که لجبازی و خودرای است؟!
بر اساس روانشناسی رشد کودک، با کسب هماهنگی چشم و دست در سن ۲ سالگی، تمایل به پرتاب اشیا در کودک بیشتر می کند.
او رشد کرده و از اینکه بر خلاف قبل می تواند اشیا را پرتاب کند، بسیار لذت می برد.
بسیاری از والدین به دلیل ناآگاهی از این مساله، کودک را به لجبازی متهم می کنند. این در حالی است که می توان توانایی کودک در پرتاب کردن اشیا را به عنوان بخشی از توانایی و رشد جسمانی و مغزی او تحسین کرد!
بنابراین هنگام پرتاب اشبا لازم است برچسب لجباز را از کودکی که در پرتاب اشیا توانمند شده جدا کنید و در ادامه روش های موثر برخورد با این توانایی را بیاموزید.
با پرتاب اشیا توسط کودک چگونه برخورد کنم؟
۱) درخواست خود را به شیوه ای جدید مطرح کنید
واقعیت امر آن است که باتوجه به رشد جسمی و مغزی کودک، تمایل به پرتاب کردن اشیا در این سن برای کودک تان تامین کننده یک نیاز اساسی است.
بنابراین درخواست شما هرچه که باشد او کار خود را انجام خواهد داد.
اگر قرار است به او دستور دهید ” کنترل تلوزیون رو پرت نکن ” و او کار خود را انجام دهد و کنترل را پرت کند، بهتر است هوشمندانه عمل کنید و جمله تان را اینظور اصلاح کنید ” کنترل را روی میز بگذار و توپت رو پرت کن”.
با اصلاح این جمله، هم کودک به هدف خود که پرت کردن یک شیء است می رسد و هم شما به هدف تان که حرف شنوی کودک و عدم لجبازی است رسیده اید.
۲) با کودک بازی های پرتابی انجام دهید
به دلیل رشد مغزی کودک و تمایل ذهنی او به پرتاب اشیا، می توانید از بازی های پرتابی استفاه ی مناسبی ببرید.
در طول این بازی از کودک بخواهید توپ را تا جایی که می تواند بلند پرتاب کند و توانایی اش را تشویق کنید.
توجه به رفتار کودک به عنوان بخشی از توانایی جدیدش و تشویق آن، شما را در ذهن او از والدی بی توجه و بد خلق تبدیل به والدی فوق العاده خواهد کرد.
۳) فریاد زدن ممنوع
وقتی به هنگام عصبانیت داد می زنید در حال انتقال این پیام به فرزندتان هستید که ” من خیلی ضعیفم و با کوچک ترین رفتار تو به هم می ریزم”.
باید گفت در این مواقع داد زدن نه تنها مشکلی را حل نمی کند بلکه مشکلات جدیدی را نیز به مشکلات تان اضافه خواهد کرد.
کودک شما به آسانی یاد خواهد گرفت که در هنگام عصبانیت، جیغ بزند، زور گویی کند و با داد و فریاد به خواسته اش برسد.
به نظر می رسد در این حالت متهم کردن کودک به لجباز و عصبی بودن، تا حدود زیادی ظنز آمیز است. او هیچ رفتار جدیدی نشان نداده است بلکه رفتارهای آموخته شده از خودتان را تکرار کرده است.
بنابراین اگر می خواهید هر روز بیش از روز قبل مجبور به فریاد زدن نباشید، داد زدن را از همین لحظه متوقف کنید و برای بیان خواسته های تان شیوه ی جدیدی را در پیش بگیرید.
۴) به کودک برچسب نزنید
والدنی که از روند رشدی کودک بی اطلاع اند ممکن است در این زمان برچسب هایی مانند لجباز، خود سر یا بی توجه به فرزندشان بزنند یا او را تهدید کرده و بخاطر رفتارش او را مورد تنبیه قرار دهند.
اگر چه چنین برچسب هایی نمی تواند مانع از پرت کردن اشیا توسط کودک تان شود، اما از قدرت فوق العاده ای در تخریب عزت نفس فرزندتان برخوردار است.
او که در حال نشان دادن توانایی جدیدش به شماست با انبوهی از کلمات منفی و ناکام کننده مواجه می شود که می توانند احساس توانمندی و خودکارآمدی اش را به شدت تحت تاثیر قرار دهند.
جالب است بدانید که عزت نفس و احساس توانمندی مهم ترین واکسنی است که از طریق جملات مثبت و تشویق کننده به فرزندتان تزریق می کنید و از این طریق می توانید او را در برابر انواع مشکلات روانی واکسینه کنید.
در این مواقع بهتر است صبور باشید، خشم خودتان را کنترل کنید و با استفاده از جملات مثبت و شیوه هایی که در بخش قبل ذکر شد، با رفتار کودک تان برخوردی موثر داشته باشید.
کتک زدن کودک دو ساله توسط مادر
مادر با کتک زدن کودک دو ساله خود به او نشان می دهد که نمی تواند احساسات خود را کنترل کند.
فقدان یک محیط مثبت یا الگوی مناسب یک علت رایج برای لجبازی و عصبانیت کودک است. تنظیم هیجانی مهارتی نیست که ما با آن متولد شده ایم بنابراین بسیار مهم است که والدین از راهبردهای زیر برای آموزش مهارت های تنظیم هیجانی به کودکان پیروی کنند.
راه های مقابله با لجبازی کودک ۲ ساله
۱.حواس پرتی
هنگامی که لجبازی کودک یک سال و نیمه شروع به شکل گیری می کند، والدین می توانند با پرداختن به موضوع دیگری آن را کاهش دهند.
برای مثال، اگر کودکی شام نمی‌خواهد، به جای اینکه او را مجبور به خوردن غذا کند که باعث ایجاد لجبازیبیشتر می‌شود، والدین می‌توانند از او بخواهند که ابتدا گوشت یا سبزی بخورد.
وقتی سوالاتی با گزینه های ساده مطرح می شود، مغز متفکر کودک فعال می شود.
حواس پرتی ملایم راه دیگری برای صحبت منطقی است.
حواس‌پرتی‌هایی مانند اسباب‌بازی یا خواندن یک آهنگی که دوست دارد می تواند در فاصله کوتاهی توجه کودک را منحرف کرده و کنجکاوی او را افزایش دهد.
کنجکاوی باعث آزاد شدن یک ماده شیمیایی (دوپامین) در مغز می شود که احساس خوبی داشته، می تواند استرس را کاهش دهد و علاقه او را به شی یا رویداد تازه افزایش دهد.
۲. از دلیل دوری کنید
هنگامی که عصبانیت شروع می شود، کودک نوپا غرق در احساسات می شود و شما نمی توانید با دلایل منطقی کار خود را جلو ببرید.
۳. آرام و مثبت اندیش باشید اما تسلیم نشوید
اگر هنگام عصبانیت شروع به داد و فریاد می کنید، در حال الگوبرداری از واکنش او هستید.
اما اگر آرام بمانید، به او یاد می‌دهید که چگونه با مشکلات و موقعیت‌های ناراحت‌کننده بدون از دست دادن کنترل احساسات روبرو شود.
دلیل دیگری که چرا باید آرام و مثبت اندیش باشید این است که احساسات، به ویژه احساسات منفی، مسری هستند.
عصبانی بودن یا نشان دادن احساسات منفی تنها باعث افزایش استرس کودک شما می شود.
با این حال، مثبت بودن به معنای تسلیم شدن در برابر لجبازی کودک دو ساله نیست.
۳.تنبیه نکنید
فرض کنید از درد شدید رنج می برید، این درد آنقدر زیاد است که روی زمین می افتید. آیا می خواهید عزیزانتان شما را تنبیه کنند، از شما دور شوند یا به تنهایی شما را در اتاقی حبس کنند؟
گاهی اوقات کج خلقی و لجبازی کودک دو ساله ممکن است به عنوان وسیله ای برای به دست آوردن چیزی که کودک می خواهد شروع شود.
اما اگر با آن مقابله نشود، می تواند به یک طوفان عاطفی قوی تبدیل شود که کودک خردسال به تنهایی نمی تواند آن را کنترل کند.
تنبیه یا انزوا تنها به این درد اضافه می کند. اسکن مغز نشان می دهد که درد ناشی از انزوای اجتماعی و تنهایی همان ناحیه عصبی را فعال می کند که درد فیزیکی را به همراه دارد.
علاوه بر این، فرزند شما می‌آموزد که نمی‌تواند به شما اعتماد کند تا به او کمک کنید یا غم او را درک کند.
۴. مهارت زبانی را تقویت کنید
وقتی کودک به طور کامل از حالت عاطفی و لجبازی شدید خلاص شد، می توانید آنچه را که برای او اتفاق افتاده مرور کنید.
این زمان بهترین وقت برای آموزش مهارت های ارتباطی زبانی است. به کودک خود بیاموزید که چگونه به جای پرتاب کردن اشیاء برای ابراز احساسات از کلمات استفاده کند.
حتی می توانید به او بگویید که وقتی او عصبانی می شود چه احساسی دارید.
لجبازی کودک ۲ ساله در لباس پوشیدن
تمایل کودکان به بیان استقلال خود اغلب لباس پوشیدن را به یک میدان جنگ خسته کننده برای والدین تبدیل می کند. متاسفانه راههای بسیار کمی وجود دارد که بچه‌ها بتوانند استقلال خود را ایجاد کرده یا نشان دهند اما آنها تا حدودی بر آنچه که بدنشان را می پوشاند کنترل دارند.
علاوه بر این کودکان نوپا اغلب از احساس برهنه بودن لذت می برند، بنابراین درآوردن لباس در واقع یک عمل کاملا طبیعی است. این بدان معنی است که شما نیازی ندارید که این رفتار را به طور کامل منع کنید، بلکه باید به آن ها اجازه دهید در مدت زمان مشخصی در خانه برهنه بدوند.
یک استراتژی خوب در این شرایط این است که به فرزند خود دو انتخاب بدهید (اما نه بیشتر). به طور مثال دو لباس را بیرون بگذارید و از او بخواهید میان آن دو انتخاب کند.
منبع: کودکانه
